Περίμενα πώς και πώς να ακούσω ζωντανά τη Νατάσσα Μποφίλιου και στο κομμάτι που της αναλογούσε δεν με απογοήτευσε. Ούτε η φωνή, ούτε η ερμηνεία, ούτε η συνολική εμφάνισή της. Σε μία κατάμεστη (κλισέ, αλλά μεγάλη αλήθεια) Τεχνόπολη το βράδυ της Τρίτης, από όπου πρέπει να έφτανε στο Σύνταγμα ο απόηχος της φωνής της, η Μποφίλιου κατάφερε να θυμίσει σε όλους μας τι σημαίνει μοναξιά, αγάπη και έρωτας. Όλα σε έντονο βαθμό, όπως ακριβώς και η ιδιοσυγκρασία της. Αυτό που δημιούργησε κάποιες σκιές στο live ήταν η επιλογή κάποιων κομματιών, καθώς και η εκτέλεσή τους.
Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι όμορφη, είναι εκφραστική, είναι συναισθηματική, είναι αστεία, είναι... Δεν τελειώνει η λίστα, ειδικά αν την έχεις παρακολουθήσει για δύο γεμάτες ώρες πάνω στη σκηνή να σου δίνει –εκτός των άλλων– “Μια Ασπιρίνη” με πυροτεχνήματα που έπεφταν από την οροφή της σκηνής, όσο το “Αεράκι” φυσάει “Μέχρι Το Τέλος”. Όλα τα παραπάνω, που τη χαρακτηρίζουν, φαίνονται στο μέγιστο βαθμό όταν ερμηνεύει. Κλείνει τα μάτια σχηματίζοντας μοναδικές εκφράσεις στο πρόσωπό της, ιδρώνει, φαίνεται έτοιμη να κλάψει. Όσο τη βλέπεις νιώθεις πως, όντως, εκείνη την Τρίτη στο Γκάζι μέτρησε τους φίλους της και της βγήκαν λίγοι, ή της βγήκαν πολλοί. Νιώθεις τη συγκίνηση στη φωνή της –όταν μιλάει– που η Τεχνόπολη είναι γεμάτη και που όλος αυτός ο κόσμος ο οποίος βρίσκεται εκεί τη χειροκροτά δυνατά και επικροτεί κάθε της λέξη, κάθε της κίνηση.
Αν η Νατάσσα Μποφίλιου πήρε με άνεση το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου, ο Θέμης Καραμουρατίδης –υποψήφιος αυτός για τον Β' ανδρικό ρόλο– δεν τα κατάφερε. Μπορεί να έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στους δίσκους της Μποφίλιου, αλλά στο κομμάτι της ζωντανής εμφάνισης κάπου το χάνει. Από τη μία η φωνή του δεν σου μαθαίνει να περπατάς ξανά και από την άλλη η ερμηνεία του δεν σε πείθει πως έχει κάποιο σχέδιο να φύγει. Είναι πολύ επίπεδα και τα δύο και ως αποτέλεσμα το live έκανε εκεί την πρώτη του κοιλιά. Ωστόσο, είτε μιλάμε για τη Μποφίλιου, είτε για τον Καραμουρατίδη, το κοινό έκανε λες και έβλεπε μπροστά του τον... Σάκη: εκτός του ότι σφύριζαν, τσίριζαν κιόλας! Το Όσκαρ τώρα του special guest της βραδιάς επίσης το χάνει ο Tareq, ο οποίος ανέβηκε πάνω στη σκηνή ώστε να πει με τη Μποφίλιου το ντουέτο τους “Feel Me”. Η τελευταία στάθηκε πολύ ενεργητική και με τον συνηθισμένο –από πριν– αέρα της, ο Tareq ωστόσο δεν κατάφερε να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, ούτε με τη φωνή, ούτε με την παρουσία του. Παρ' όλα αυτά, το τραγούδι βοήθησε στη χορευτική ώθηση των παρευρισκομένων.
Το Όσκαρ χάνει επίσης το setlist –και μάλιστα χωρίς καμία αμφιβολία. Τα κομμάτια που δεν ήταν της Μποφίλιου ή ήταν δικά της αλλά τα ακούσαμε με διαφορετικές ενορχηστρώσεις για διάφορους λόγους δεν βοήθησαν τη ροή της βραδιάς. Είτε ήταν πολύ βαριά για μια τέτοια νύχτα –όπως το “Δίχτυ”– είτε είχαν παραπάνω oriental στοιχεία από όσο θα έπρεπε –όπως η “Εκκρεμότητα”– είτε δεν με κάλυψε το αποτέλεσμα, όπως στο “Moonriver”. Όταν, όμως, η δεύτερη αυτή κοιλιά έλαβε τέλος, η Μποφίλιου μας πήρε και μας σήκωσε. “Μέτρημα”, όπου το κοινό τραγουδούσε σύσσωμο και ακουγόταν ένας όμορφος έντονος ψίθυρος μέσα στην ησυχία. “Κοίτα Εγώ”, με όλους τους μουσικούς όρθιους δεξιά και αριστερά της ερμηνεύτριας, για το απαραίτητο χορωδιακό στοιχείο του τραγουδιού. “Εν Λευκώ”, a capella στην πιο συγκλονιστική ερμηνεία της βραδιάς, με μεγάλο μέρος του κόσμου να κρατάει στικάκια αναμμένα. “Μέτρημα” και πάλι για το κλείσιμο.
Μπορεί λοιπόν η συναυλία να μην με κράτησε καθηλωμένη καθ' όλη τη διάρκειά της, στην πρωταγωνίστρια όμως της βραδιάς δεν έχω να προσάψω κάτι. Η φωνή της κάνει θαύματα, έχει την άνεση που χρειάζεται πάνω στη σκηνή, ενώ πιάνει το κατάλληλο συναίσθημα χωρίς να φαίνεται μελό. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν ίσως τη Μποφίλιου υπερβολική, αλλά θα απαντήσω με τα λόγια ενός φίλου: η υπερβολή είναι ίδιον σπουδαίων (μουσικών) προσωπικοτήτων.
