Στον δρόμο για την Τεχνόπολη, αναρωτιόμουν πόσο κόσμο θα είχε σε μια συναυλία του «παλιού καλού καιρού», με ένα συγκρότημα που για πολλούς από μας φαντάζει κατ’ εξοχήν εφηβικό, παραμένει όμως διαχρονικό και πάντα συμπαθές. Οι γνωστές «βρώμικες» καντίνες στήθηκαν από νωρίς απ’ έξω, και λογικά ο κόσμος θα συνωστιζόταν μέσα. Φευ! Θες κάτι η κρίση, κάτι η Δευτέρα, κάτι το δροσερό βραδάκι του Ιούλη, ο κόσμος ήταν με το ζόρι κάπου στα 300 άτομα. Οι δε ηλικίες μπερδεμένες, με τη ζυγαριά να γέρνει προς τα 45+, αλλά και με διάσπαρτους εφηβικούς πυρήνες κατά σημεία να δείχνουν γιατί πρέπει να κάνουμε τόπο στα νιάτα…
Τη συναυλία άνοιξε ο συμπαθέστατος –μα λίγο αγχωμένος– Kal Drako, ο οποίος παρουσίασε γενικά κάτι διαφορετικό. Κιθάρα, φωνή, υπολογιστής και διασκευές συνέθεσαν την παρουσία του, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται με χλιαρά χειροκροτήματα, εμφανώς περιμένοντας τους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Έχοντας δει τα Υπόγεια Ρεύματα δύο φορές τον περσινό χειμώνα (με τον Θάνο Μικρούτσικο), κι έχοντας νωπό στο αυτί μου το τελευταίο δισκογραφικό δείγμα γραφής τους, ήξερα λίγο-πολύ τι να περιμένω. Λίγο από τις κλασικές «εφηβικές» τους επιτυχίες, λίγο πρώτοι δίσκοι και πολύ συνεργασία με Μικρούτσικο. Όντως, κάπως έτσι κύλησε το πρόγραμμα, απλώς με λίγες εκπλήξεις παραπάνω να σπάνε τη ρουτίνα.
Άνοιξαν με το “Άγνωστοι Δρόμοι” και την “Ανέμη”, έτσι για να μας ζεστάνουν, και συνέχισαν με το “Να Γελάς”, το “Τρένο” και τις “Μικρές Χαμένες Μέρες”. Στα ενδιάμεσα ακούγονταν κλασικά «δυνατά» κομμάτια σαν τα “Έρημα Καράβια”, την “Παράξενη Κοπέλα” και το “Σαν Φως”, όμως ήταν προφανές πως όλα τα παραπάνω –παρότι έχουν περάσει στην αιωνιότητα της μουσικής, και παραμένουν διαχρονικά– δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του πολυσυλλεκτικού κοινού της Τεχνόπολης. Πολλά από αυτά ήταν δε αρκετά «πειραγμένα», και έδειχναν ενδιαφέροντα σε ένα αυτί που δεν τα ’χει πολυακούσει. Στο κοινό 30 και άνω, όμως, ακούγονταν απλά χαριτωμένα.
Από την άλλη πλευρά, ήταν επίσης προφανές πως τον ενθουσιασμό στη βραδιά έδιναν τα κομμάτια που είχαν στο χρωμόσωμά τους το άγγιγμα του Μικρούτσικου. Η “Δίκοπη Ζωή” του Μάνου Ελευθερίου, η ξεχωριστή ερμηνεία της “Ρόζας”, o ροκ “Εφιάλτης Της Περσεφόνης” και το πιο επίκαιρο από ποτέ “Τους Έχω Βαρεθεί” δείχνουν ότι σε αυτήν τη συνεργασία υπήρξε πραγματική χημεία. Όσο για τις εκπλήξεις που έλεγα, κάπου στη μέση μπήκε στη σκηνή ο Νίκος Γιούσεφ με το πριόνι του (κυριολεκτώ) κι ένα δοξάρι, δίνοντας ένα χιτσκοκικό χρώμα στις ενορχηστρώσεις, ενώ λίγο αργότερα ακούστηκε ένα τραγούδι-ποίημα ενός Γάλλου ποιητή (μεγάλη ομοιότητα με τον Moby) και φίλου των Ρευμάτων, ο οποίος το απάγγειλε στη σκηνή με τη συνοδεία φρεσκογραμμένης μουσικής, που άξιζε την προσοχή μας.
Πολύ κουβέντα έγινε με τη συναβοπολίτισσα Λίλα για το αν θα έπρεπε να παιχτεί το “Μ’ Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά” (πράγμα το οποίο τελικά έγινε), με τη λογική ότι ένα τραγούδι-έπος είναι καλύτερα να μην επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και να το αφήνουμε να αναπαύεται στις δόξες του. Όμως γρήγορα γυρίσαμε την κουβέντα στις επερχόμενες διακοπές μας, κι έτσι κάθε διαφωνία παραμερίστηκε. Δύο encore για το τέλος δεν ήταν κι άσχημα, για όσους είχαν απομείνει, όμως η βραδιά εν γένει ήταν δυστυχώς σίγουρο ότι θα σβηνόταν γρήγορα από τη μνήμη μας…
