Διαφορετικές γενιές και διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις συστεγάζουν τα μουσικά και μη ένστικτά τους κάτω από τη στέγη του Sonic Playground, ενός από τα πιο γόνιμα στούντιο της πόλης. Εξ’ αυτών, τέσσερα από τα πιο αντιπροσωπευτικά σχήματα του αθηναϊκού «τώρα» συμφώνησαν –μεταξύ προβών, ηχογραφήσεων και καλών προθέσεων– να κυκλοφορήσουν ένα λευκό βινύλιο με δύο τραγούδια από το κάθε σχήμα και να συνοδεύσουν την κυκλοφορία αυτή με μια συνδυαστική ζωντανή εμφάνιση. Δίνοντας έτσι το έναυσμα για την καλοκαιρινή συναυλιακή σαιζόν από τη σκηνή του Bios.
Αρχή με τους Exposed By Observers, τριάδα που, όπως λένε διάφοροι, δεν την πιάνει το μάτι σου. Δεν μπήκαν για ζέσταμα, εισέβαλαν ήδη ζεσταμένοι και άπλωσαν στον χώρο το γνωστό σύμπλεγμα ηλεκτρονικού πανκ που τους διακρίνει, πάντα τυλιγμένο σε μια indie επίφαση, η οποία είναι πρακτικά ανεφάρμοστο να περάσει απαρατήρητη. Με πιο ευδιάκριτες στιγμές τους τις προερχόμενες από την πρόσφατη σειρά διαδικτυακών κυκλοφοριών Fake Stories (εκ των οποίων στο βινύλιο βρίσκει κανείς τα “Juno” και “Doubt Is Dead”), ταρακούνησαν κυριολεκτικά και μεταφορικά το κοινό που εκείνη την ώρα ήταν ακόμη πολυάριθμο.
Οι Space Blanket επισφράγισαν πρόσφατα τη σχετικά φρέσκια είσοδό τους στα δρώμενα με την καθιερωμένη φωτογράφηση στη Naked City σελίδα της Lifo και μ’ ένα ρεμίξ στο “The Boy You Can't Destroy” των Mary's Flower Superhead. Δεδομένου ότι όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχοντες της βραδιάς κάνουν αρκετά συχνά την εμφάνισή τους σε διάφορες ευκαιρίες, το Σάββατο το βράδυ εκείνοι ήταν ίσως το πιο πολυαναμενόμενο act. Οι Abdul και Biscuit, σε ένα γενικότερο οπτικοακουστικό κάδρο, επιδιώκουν με αξιώσεις να αγγίξουν ένα μείγμα διεγερτικής disco αισθητικής και υποκινούμενης ροκ καταβολής, το οποίο φιλτράρεται μέσα από στατικά, γαλλικού τύπου, synths. Δεν θα βρεις στο βινύλιο το “Kid's Overdose Box”, υπάρχουν όμως τα “Casino Royal” και “Space Hopper”.
Αλλαγή ύφους και στη σκηνή βρίσκονται οι Zebra Tracks, επί χρόνια σταθερά παιδιά του «ομίλου» Sonic Playground. Στις πιο πρόσφατες εμφανίσεις του (όπως σε εκείνη με τους No Age), το κουιντέτο απέφυγε την εκτεταμένη αναδρομή σε εκείνα τα κομμάτια που το έφεραν σε πολλά στερεοφωνικά της πόλης και σε κάμποσα stages –αλλά αυτό μόνο υπέρ τους καταλήγει να προσμετράται. Αφενός γιατί δεν καταλήγουν να ακούγονται σαν περσινά (και ξινά) σταφύλια, όπως αρκετά άλλα σύγχρονά τους σχήματα. Αφετέρου, επειδή έχουν νέο υλικό που ξεπερνά ποιοτικά το ήδη καλό προηγούμενο και επειδή οι ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν ξεφύγει από το συνοικιακό (ή το «συντεχνιακό», ίσως) πλαίσιο και μιλούν πια με διατοπικούς όρους. Το πόσο καλογραμμένο είναι το “Isabelle Creeps” μπορείς να το ακούσεις στο βινύλιο, το ίδιο και το “Bicycles” –και τα δύο βγαλμένα από το φετινό διπλό single των Zebra Tracks.
Για το τέλος, Γιάννης Βεσλεμές και Αλέξανδρος Βούλγαρης, Felizol και The Boy. Άλλο ύφος, άλλη θεωρία. Χωρίς να αποκλείει κανείς να βρεθούν κάπου ηχητικά με όλους τους προηγούμενους, σε γενικές γραμμές παίζουν σε μια κατηγορία μόνοι τους. Σε ένα ολιγάριθμο πια (μετά από τέσσερις ώρες) και κουρασμένο κοινό, αυτή η δυάδα των οριακά ευφυών μουσικών έκανε αυτό που μπορεί κανείς να εντοπίσει να κάνουν συχνά σε διάφορα σημεία της Αθήνας: τη γνωστή δηλαδή ακούραστη μείξη όλων των ηλεκτροφόρων απωθημένων του Felizol πασπαλισμένων με όλες τις διαβαθμίσεις και αναστροφές που προτίθενται να κάνουν τα φωνητικά του Boy –ενώ η προβληματική περιστρέφεται πάντα γύρω από τις αστικές και ιδιοσυγκρασιακές διαδράσεις. Με στόχο τους μάλλον την κίνηση, ο Felizol διαθέτει την ηχητική ενδυμασία στον Boy που πριν λίγα χρόνια μας ξεκούνησε αναρωτώμενος “Γιατί Δε Χορεύετε Ρε” και το αποτέλεσμα δεν πέφτει συχνά εκτός τροχιάς. Στο λάιβ συναντήσαμε επίσης τον “John Carpenter” και τη “Σερενάτα” της Αρλέτας, στο βινύλιο τα “Weirdos Of Oz” και “Trashcans”.
Φαίνεται ότι τα αγόρια παίζουν καλύτερα όταν παίζουν ομαδικά, άλλωστε σε ποδοσφαιρικές ομάδες αποδίδεται και η κυκλοφορία αυτού του εξαιρετικής αισθητικής λευκού βινυλίου, αλλά και η συγκεκριμένη ζωντανή εμφάνιση. Όμορφη ιδέα, όμορφα εκτελεσμένη.
