Περνώντας το κατώφλι του Τώρα K44 τη βραδιά της Τρίτης, αισθανόμουν να μπαίνω σε κάποια χρονοκάψουλα και να γυρνάω πίσω στα 1990s και στις πρώτες χρονιές της (δικής μου τουλάχιστον) εφηβείας. Βλέπετε, το τρίο από την Πάτρα και νεότευκτο τέκνο της Inner Ear, οι Monovine, έχουν τις αγάπες τους και δεν τις κρύβουν –αντίθετα, κοιτούν να χτίσουν το οικοδόμημά τους πάνω σε αυτές. Είναι εμφανές ότι το grunge έχει σημαδέψει βαθιά τον ήχο τους. Και αν αυτό φαίνεται μια φορά στο πρόσφατο ντεμπούτο τους, Cliche, στις ζωντανές τους εμφανίσεις γίνεται σε πολλαπλάσιο βαθμό.
Μετά λοιπόν από τη δυναμική τους εμφάνιση ως support στη συναυλία των No Age είχα εκδηλώσει την επιθυμία να τους παρακολουθήσω και μονάχους τους για να δω εάν το κόλπο τους θα μπορούσε να σταθεί ως αυτόνομο προϊόν. Και, πανάθεμά το, μπορεί να θυμίζει πολλά, αλλά με τίποτα δεν μπορείς να το απορρίψεις με μοναδικό επιχείρημα την έλλειψη πρωτοτυπίας – τουλάχιστον όχι όταν έχουν να σου αντιτάξουν τέτοιο πάθος και τόσο καλοστεκούμενες συνθέσεις.
Η εμφάνιση των Monovine διήρκεσε όλα και όλα τρία τέταρτα, άντε 50 λεπτά το πολύ. Όμως δεν της έλειπε τίποτα. Παραμορφωμένες κιθαριστικές συγχορδίες επιτίθονταν στα αυτιά σου ακατάπαυστα, ενώ την απόγνωση στη φωνή του τραγουδιστή συνόδευαν προσεγμένες μπασογραμμές και τύμπανα σε εντελώς επιθετική διάθεση, τα οποία μετέδιδαν μια διάθεση νεανικής τρέλας. Στο πιο γνωστό τραγούδι του δίσκου, το “Odd”, επικράτησε ενθουσιασμός στο κοινό. Όμως οι φίλοι της μπάντας που βρέθηκαν στο Κ44 φάνηκε πως είχαν μελετήσει καλά το υλικό τους. Έτσι, σε τραγούδια όπως το “Away” και το “Telescope” όχι μόνο είδαμε ανθρώπους να τραγουδούν τους στίχους, τους είδαμε να επιδίδονται και σε moshing –παρόλο τον όχι και μεγάλο αριθμό τους. Σε κάποιες στιγμές δε, θα έπαιρνες όρκο πως ο «θείος» Kurt σίγουρα βρισκόταν στο δωμάτιο, καθώς οι συνθέσεις των Monovine έβγαζαν στη ζωντανή τους εκδοχή ακόμα πιο έντονο το άρωμα των Nirvana από ότι στο Cliche (μη σας πω και των νεότερων κλώνων τους από τα τέλη των 1990s, των Verbena).
Μετά την αρχική ανακοίνωση της αποχώρησης της μπάντας, το encore ήταν επιβεβλημένο καθώς –όπως είπε και ο τραγουδιστής των Πατρινών– «Θα παίξουμε άλλο ένα, μετά την απαίτηση ενός και μόνο ατόμου». Το “Lazy” ανέλαβε έτσι τον ρόλο του ξεπροβοδίσματός τους από τη σκηνή, δημιουργώντας μια ακόμα σκέψη στο μυαλό μου καθώς έφευγα από το Κ44: ότι τον ήχο των Monovine ή που θα τον λατρέψεις (εάν είχες αγαπήσει κάποτε το grunge), ή που θα τον αφορίσεις μονομιάς (εάν δεν έζησες εκείνες τις μέρες) ή που απλά θα αδιαφορήσεις γι’ αυτόν (εάν έχεις προχωρήσει αμετάκλητα προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις). Υπάρχει κάτι όμως που δεν μπορείς να αρνηθείς στο συγκεκριμένο γκρουπ: όχι μόνο αυτό που παίζουν το αισθάνονται στο πετσί τους, αλλά μπορούν να σε κάνουν να κουνηθείς στους ρυθμούς τους ακόμα και να μη το θέλεις αρχικά. Πόσο μάλλον εάν το επιθυμείς, ούτως ή άλλως.
