Είχα ακούσει για την ξεχωριστή σκηνική παρουσία του Δώρου Δημοσθένους και γνώριζα την εκπληκτική φωνή του. Μην έχοντας όμως παρευρεθεί ξανά σε live του, πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ τι επρόκειτο να παρακολουθήσω πηγαίνοντας στο Half Note, το βράδυ της Κυριακής. Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα από την αρχή, μετά την τρίωρη παράσταση One More For The Road, έμεινα με την εντύπωση ότι είδα τον καλύτερο Έλληνα perfomer/τραγουδιστή της γενιάς του.
Ξεκινώντας με τα “Moon River” και “Beautiful That Way”, αντίστοιχα από το Breakfast At Tiffany’s και το La Vida E Bella, ο Δημοσθένους μας έβαλε αμέσως σε μία ρομαντική κινηματογραφική ατμόσφαιρα, για να συνεχίσει με το κλασικό “Puttin’ On The Ritz” και να μας διαβεβαιώσει για το πάρτι που θα ακολουθούσε. O Elvis Prisley έδινε τη σκυτάλη στον Frank Sinatra κι αυτός έκλεινε το μάτι στον Elton John και στον Νίκο Γούναρη. Χωρίς ίχνος υπερβολής και διάθεση κολακείας, ο Δημοσθένους συγκεντρώνει χαρακτηριστικά αυτών των μεγάλων ερμηνευτών σε μία νέα, εντυπωσιακή και μοντέρνα έκδοση τραγουδιστή. Γι’ αυτό και η οπερέτα και το ελαφρύ ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας του 1940-1950 διαδέχονταν αρμονικά την αμερικάνικη jazz, το swing, τα blues, την pop και το rock ’n’ roll.
Το βασισμένο στο “Βαλς Νο. 2” του Σοστακόβιτς “Βρες Αν Μπορείς, Τι Σου Έφερ’ Απόψε;” των Ramos/Οικονομίδη από το 1941 –σ.σ.: η απάντηση στην ερώτηση του τίτλου είναι καφέ! (υπενθυμίζω ότι μιλάμε για το 1941)– το “Never Been To Spain”, το “Blue Suede Shoes”, το “Σου αξίζει” του Γιώργου Μουζάκη, το “Αμαξά Τράβα Μπρος”, το “Πόσο Λυπάμαι” του Κώστα Γιαννίδη, το “True Love”, η “Κότα Η Στρουμπουλή” του Γούναρη, το “Ausencia” του Goran Bregovic, το “Άστο Το Χεράκι Σου” του Κώστα Καπνίση, το “Broken Bicycles” του Tom Waits, το “Boulevard Of Broken Dreams” –το κλασικό κομμάτι του 1933, όχι το ομώνυμο των Green Day– ήταν μερικοί μόνο από τους λόγους, που, σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Δημοσθένους, δημιούργησαν μία εκρηκτική ατμόσφαιρα καμπαρέ και μιούζικαλ μαζί.
Από το άλμπουμ του Δημοσθένους One For The Road (2008) απολαύσαμε επίσης τα “Έχω Ένα Σχέδιο”, “Νωρίς”, “Πλυντήριο”, αλλά και το καινούργιο “Ταξίδι Στον Ωκεανό” –σε στίχους και μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη. Ο ίδιος ο Νεοφυτίδης βρισκόταν μάλιστα στο πιάνο και, μαζί με τους Περικλή Τριβόλη (μπάσο), Κώστα Βαζούρα (σαξόφωνο) και Νίκο Παπαβρανούση (τύμπανα), συνέβαλαν τα μέγιστα σε ένα άρτιο, φρέσκο και ομοιογενές ηχητικό αποτέλεσμα. Ευχάριστη έκπληξη και οι αδελφές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, οι οποίες βρέθηκαν στο κοινό και –μετά από πρόσκληση του Δημοσθένους στη σκηνή– ερμήνευσαν μαζί του το "You Don't Love Me (No, No, No)" της Dawn Penn.
Εκεί στο τέλος, ο Δημοσθένους έδειξε και τις λαϊκές του δυνατότητες, τραγουδώντας μοναδικά το γνωστό ρεμπέτικο των Βίρβου/Μπακάλη “Το Κουρασμένο Βήμα Σου”. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην το ερμηνεύσει μοναδικά, αφού καταφέρνει στην ερμηνεία του να συνδυάζει το λυρικό με το λαϊκό στοιχείο κατά τρόπο εντυπωσιακό. Διαθέτοντας μια κρυστάλλινη, στεντόρεια φωνή, ο Δημοσθένους γνωρίζει καλά πώς να τη χρησιμοποιεί: φλερτάρει μεν με την υπερβολή σε σημεία, αλλά γενικά δεν χάνει το μέτρο, ενώ μπορεί ακόμα να «σφάζει» και με τη γλυκύτητά της, όταν θέλει και χρειάζεται.
Για να τελειώσω από εκεί όπου ξεκίνησα, η χαρισματικότητα του Δημοσθένους δεν συνίσταται μόνο στην ερμηνεία του, αλλά και στη σκηνική του παρουσία. Μπαίνοντας στον χαρακτήρα του κάθε τραγουδιού και βιώνοντας κάθε λέξη και κάθε νότα που τραγουδάει, μας απέδειξε ότι είναι ένας νέος καλλιτέχνης με τη στόφα ενός σπουδαίου performer. Αν δεν τον έχετε ακόμα δει από κοντά, φροντίστε να το κάνετε. Αλλιώς δεν θα έχετε καμία δικαιολογία...
