Μπορεί να ακούγεται κλασικό, αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από τη σύμπραξη των Human Touch με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο. Και το ότι υπήρχε δελτίο τύπου το οποίο μιλούσε για alternative & jazz crossover δεν έκανε πιο εύκολα τα πράγματα, ακριβώς επειδή κάτι τέτοιο μπορεί να μεταφρασθεί (επί σκηνής μα και θεωρητικά) με τουλάχιστον με 33 τρόπους.
Το σχεδόν κατάμεστο Half Note του Σαββάτου έδωσε τη δική του αυτοτελή απάντηση. Η πρόταση αυτής ξεκίνησε στις 11 παρά τέταρτο για να ολοκληρωθεί 2 ώρες μετά, βάζοντας μάλιστα κι ένα ερωτηματικό στο τέλος της. Ο λόγος του τελευταίου δεν έχει να κάνει με το μέλλον του συγκεκριμένου σχήματος/κουαρτέτου ή με τη δεινότητα των παικτών του, ούτε, δόξα τω θεώ, με το κέφι των τελευταίων. Αυτό υπήρξε ολοφάνερο. Αυτό που δεν κατέστη φανερό σε μένα ήταν το γιατί μιας τέτοιας σύμπραξης, εφόσον τα άλογα της συγκεκριμένης κούρσας φορούσαν ένα τόσο δυνατό καπίστρι.
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συγκεκριμένη σειρά συναυλιών, βρήκα όχι μόνο θαυμάσια την ιδέα αλλά και πολύ ιντριγκαδόρικο το γεγονός ότι το πλέον καταξιωμένο τζαζ club της πόλης θα είχε τον συγκερασμό ως σημαία του για μία εβδομάδα. Κι ευχαριστήθηκα πάρα πολύ όταν είδα ότι οι τέσσερις μουσικοί είχαν προετοιμασθεί σοβαρά για τον ρόλο τους: δεν κατέβηκαν στο τερραίν με σκοπό να γεμίσουν τις ώρες του συμβολαίου τους, αλλά με προφανή πρόθεση να παρουσιάσουν το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας.
Τι με άφησε λοιπόν μετέωρο; Ενώ δεν υπήρχαν βερμπαλισμοί και βωμοί προσκυνήματος στον τρόπο με τον οποίον σόλαραν οι Human Touch με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο (θα μπορούσαν να το πράξουν με το αζημίωτο, μιας και το κοινό τους είναι αρκετά πιστό ώστε να απορροφήσει έναν τέτοιον εστετισμό) τελικώς το αεροπλάνο που θα μας πήγαινε στη φανταστική χώρα του crossover απεδείχθη ανεμοπλάνο. Προσοχή: δεν υποτιμώ το μέσο. Ίσα-ίσα, το ανεμοπλάνο διαθέτει έναν περιπετειώδη χαρακτήρα απαράμιλλης φύσης, την ίδια όμως στιγμή είναι και έρμαιο των ανέμων. Και το συγκεκριμένο κουαρτέτο ενώ κατάφερε να μην καταστεί έρμαιο της αυτοπροβολής την ίδια στιγμή πελαγοδρόμησε αρκετές φορές εξαιτίας των εμμονών του.
Εμμονές που δεν έχουν να κάνουν με το θαυμάσιο πιάνο του Σταύρου Λάντσια, το οποίο επιτυχώς περνούσε από Ευρώπη και Αμερική χωρίς πληγές στα πλήκτρα του, ούτε με το ανυπέρβλητο μηχανικό θηρίο που ονομάζεται «το μπάσσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου». Και σίγουρα όχι για τη μάλλον πιο ολοκληρωμένη άποψη αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα πάνω στην κιθάρα (βλέπε Μπάμπης Παπαδόπουλος), η οποία έχει καταφέρει να συμπλέξει το μαντέμι της παραμόρφωσης με ένα αέρινης αίσθησης δεξί χέρι και μ’ ένα κεντίδι ψυχεδελικής και λευκής φανκ στο αριστερό. Μιλάω για την επιμονή των Human Touch στις φόρμες του γλυκαντικού fusion, για την άρνηση του David Lynch να σαρώσει τις συνθέσεις με καρφωμένα και πρίμα σαξόφωνα αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα, καθώς και για το μη κάρφωμα των τύμπανων από τον Λάντσια –ακόμα και σε στιγμές όπου έβαζες το χέρι σου στη φωτιά ότι «τώρα μόνο ένα Carmine Appice ταμπούρο κολλάει εδώ».
Υπήρξαν βέβαια και μοναδικές στιγμές, όπως π.χ. ο “Κουμπάρος” (σύνθεση που, απ’ ότι καταλάβαμε, δημιουργήθηκε για τη συγκεκριμένη σειρά συναυλιών) ή το “Κάτι Για Το Δρόμο” σε επανεπίσκεψη από το κουαρτέτο (υπήρχε στον προσωπικό δίσκο του Μπάμπη Παπαδόπουλου, Σκηνές Από Ένα Ταξίδι). Αλλά –κι ενώ τα παιξίματα δημιουργούσαν σταθερές υποσχέσεις, ενώ το κέφι και η αφοσίωση των μουσικών ήταν πέραν αμφιβολιών– τις περισσότερες φορές έμενα να αναρωτιέμαι: «γιατί τώρα δεν τη σκίζουν τη σύνθεση, γιατί δεν την ανατινάζουν», ρωτούσε μια σιωπηρή φωνή μέσα μου.
Φρονώ πάντως ότι όσοι πάνε τις επόμενες μέρες στο Half Note, θα δουν τους Human Touch και τον Μπάμπη Παπαδόπουλο να ευδοκιμούν περισσότερο πάνω στη σκηνή. Γιατί δεν τίθεται θέμα τάλαντου ή οργανοπαιξίας, αλλά πυξίδας. Χώρια που μάθαμε από τα χείλια του Lynch και μέσω μικροφώνου ότι κάτι ετοιμάζει το τρίο των Human Touch. Βρε μπας και γίνει και δισκογραφικό το μοντέλο αυτό; Και δούμε το κουαρτέτο να ανθεί ακόμα περισσότερο, κάτω ίσως από το άγγιγμα κάποιου ανατρεπτικού παραγωγού;
