Την Ύδρα Των Πουλιών την ψηφίσαμε στο Avopolis σχεδόν ομόφωνα δίσκο της χρονιάς, και όχι άδικα. Παρόλα αυτά, η παρουσίασή της –την Παρασκευή στο Gagarin– σίγουρα δεν ήταν το live της χρονιάς. Δεν το απαξιώνω, βεβαίως, και υπόσχομαι ευθύς αμέσως να εξηγηθώ.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Fregoli Delusion Ensemble, μια μπάντα με λογής-λογής όργανα, όπως φαγκότο, ακορντεόν, βιόλα και πολλά άλλα. Κάθε φορά που βλέπω να κατακλύζουν τη σκηνή μουσικοί με πολλά και διαφορετικά όργανα, τρομάζω λίγο. Έχω το άγχος αν θα δέσουν όλα μεταξύ τους, πώς θα ακούγονται, αν θα χρησιμοποιηθούν σωστά ώστε να αναδειχτούν και να αναδείξουν τα κομμάτια. Η συγκεκριμένη μπάντα, παρόλο που το ξεκίνησε καλά, στα 40 λεπτά στα οποία έπαιξε νομίζω πως κάπου χάθηκε. Τι εννοώ: η μουσική τους μου φάνηκε ότι δεν μπορεί να αποφασίσει τι ακριβώς είναι. Θα μου πείτε έτσι είναι οι πειραματικοί ήχοι. Σίγουρα. Οι συμπαντικές τους μελωδίες, όμως, πιστεύω ότι δεν πέτυχαν απόλυτα να αποτυπώσουν τον ήχο που ήθελαν, αφού σε ορισμένα σημεία το ακορντεόν ακουγόταν αρκετά παράταιρο, ενώ σε άλλα το κλαρινέτο και το φαγκότο με προσγείωναν σε μια πέραν του δέοντος παραδοσιακή (για να μην πω βουκολική) πραγματικότητα. Απόλαυσα ωστόσο τον Socos, ο οποίος –καθιστός και με την κιθάρα του να φαντάζει προέκταση του κορμιού του– έδωσε τον καλύτερο του εαυτό.
Όταν στη σκηνή βγήκαν κατόπιν ο Δημήτρης Πουλικάκος και οι Live Project Band, οι οποίοι πλαισίωσαν τοn Socos, κάπως αναθάρρησα –διατηρώντας όμως και τις επιφυλάξεις μου για το αποτέλεσμα που θα είχε η μεταφορά ενός τόσο ιδιαίτερου δίσκου σε live εκτέλεση. Ο Πουλικάκος άπλωσε την παλαιστινιακή μαντίλα του δίπλα στα πλήκτρα, έφτιαξε τα χαρτιά του και η “Κλέλια Ή Μάλλον Το Ειδύλλιον Της Λιμνοθάλασσας ΙΙ” ξεκίνησε τη βραδιά. Όπως κάθε αρχή, έτσι κι αυτή στάθηκε δύσκολη με τη Μαρία Λατσίνου και τον Μαρίνο Τζιάρο να μην συντονίζονται φωνητικά, αλλά και να ακροβατούν εντός και εκτός ρυθμού σε ορισμένα σημεία. Το απέδωσα σε ενδεχόμενο άγχος και, πράγματι, από το δεύτερο κομμάτι κι έπειτα, η απόδοσή τους βελτιώθηκε με γεωμετρική πρόοδο. 
Η κορύφωση της συναυλίας ήρθε τέταρτη στη σειρά και δεν ήταν φυσικά άλλη από την “Ύδρα Των Πουλιών” (το ομώνυμο δηλαδή κομμάτι του δίσκου), χαρίζοντας στους επί σκηνής ένα παρατεταμένο χειροκρότημα από τον κόσμο. Δεν έλειψε επίσης η γνωστή διαδραστικότητα του Δημήτρη Πουλικάκου με το κοινό, η οποία μεταφράστηκε σε αρκετές παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια για πολιτικές (και μη) δηλώσεις, που δεν φάνηκε πάντως να κουράζουν τους παρευρισκόμενους στο Gagarin –σα να φόρτιζαν την αγωνία τους για τη συνέχεια του live. Το “Καράβι Του Δάσους” και τα “Άνθη” κινήθηκαν σε ικανοποιητικά επίπεδα, όμως τα “Κλειδοκύμβαλα Της Σιωπής” δεν βρήκαν καμία ανταπόκριση –στα δικά μου αυτιά, τουλάχιστον– αφού η ζωντανή εκτέλεσή τους υστερούσε σημαντικά εκείνης του δίσκου.
Με τα πάνω της και τα κάτω της, νομίζω πως η κοινή συναυλία του Socos με τον Πουλικάκο κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις περισσότερο για την αυθεντικότητα των μουσικών, παρά ως παρουσίαση της Ύδρας Των Πουλιών, όπως την ξέρουμε από τη στουντιακή της εκδοχή. Το παρεΐστικο κλίμα στη σκηνή μας έκανε όμως να ξεχάσουμε τις ατέλειες και το φανερό πελάγωμα του ηχολήπτη και, τελικά, η γεύση που έμεινε ήταν μάλλον γλυκιά.
