Θα μπορούσε κάποιος να το περάσει ως ένα ακόμα καλτίσιμο διαβάζοντας την αναγγελία της συναυλίας της κυρίας Τόλη στο Μέγαρο Μουσικής –και αυτό επειδή υπήρξε επικέντρωση στην επί σκηνής συνεύρεσή της με τους (εν έτει 1977) συνοδοιπόρους της στη Eurovision. Άλλωστε, έχει πολλά χρόνια να καταθέσει σε δίσκο τη μουσική της άποψη. Για εμένα, πάντως, η βραδιά διέθετε ενδιαφέρον διότι η κυρία Τόλη είχε εξ’ αρχής στην πορεία της επιλέξει να κινηθεί σε έναν χώρο που ελάχιστοι στην Ελλάδα έχουν τολμήσει (ή έχουν ενδιαφερθεί) να ακολουθήσουν: αυτόν της συγχώνευσης της αμερικάνικης λαϊκής κουλτούρας στο θέατρο –όπως εκφράζεται κυρίως μέσα από τα μιούζικαλ– με μια ευρωπαϊκή εσάνς η οποία αντλεί τόσο από τον Διαφωτισμό, όσα και από την παρακαταθήκη των ποπ 1960s.
Στην αίθουσα του Μεγάρου λοιπόν, η Μαριάννα Τόλη είχε παραθέσει μια μικρή μα ικανότατη ορχήστρα, από την οποία (και μπράβο γι’ αυτό!) έλειπε ο συνθετήτης. Αντιθέτως, συναντήσαμε πιάνο, ακουστική κιθάρα, κρουστά, βιολιά και κοντραμπάσο. Η ηχοληψία τους δε πάνω από το καλό –σε αντίθεση με τις φωνές, που, όταν ανέβαιναν ψηλά πίκαραν, χωρίς ευτυχώς κάτι τέτοιο να γίνει και ενοχλητικό. Στα πλαϊνά της μπάντας και σε συνεχή εγρήγορση –μιας και πότε κάθονταν και πότε σηκώνονταν (είτε ανά δυο είτε και οι τέσσερις)– βρισκόταν ένα κουαρτέτο τραγουδιστών (50% από κάθε φύλο) που όχι απλώς σιγόνταραν την κυρία Τόλη αλλά έπαιζαν ενίοτε και πρωταγωνιστικό ρόλο.
Και εδώ βρίσκεται το κλειδί της παράστασης του Σαββάτου. Η Μαριάννα Τόλη λατρεύει τους μαθητές και τη διδασκαλία σαν έννοια δεν την έχει ως βάθρο αυτοπροβολής. Αυτό φάνηκε από το χώρο τον οποίο έδωσε στο κουαρτέτο, το οποίο και ανταποκρίθηκε (αν και ενίοτε υπερβολικά) στα προκαθορισμένα τραγούδια και νούμερα. Διότι η κυρία Τόλη είχε σχεδιάσει μια παράσταση και όχι μια απλή συναυλία. Μη νοώντας το τραγούδι χωρίς κίνηση, ακριβώς όπως το έχει βιώσει στην καριέρα της, έτσι και το οδήγησε στη συγκεκριμένη βραδιά. Η οποία ήταν χωρισμένη σε τρεις ενότητες: ξένο τραγούδι, ελληνικό και συγκερασμός των προηγουμένων μαζί με τους υπόλοιπους του θρυλικού κουαρτέτου της Eurovision το 1977, ήτοι Μπέσσυ Αργυράκη –αξιοπρόσεκτη ακόμα και τώρα η πατίνα της φωνής της– Ρόμπερτ Ουίλλιαμς –ερμήνευσε πέρα από το προσδοκώμενο, με ζεστασιά– και Πασχάλης, με τη γνωστή επικοινωνιακή εμφάνιση του.
Για να παραφράσω τον τίτλο που έδωσε η κυρία Τόλη, η Νύχτα Αγγέλων αποδείχθηκε πολύ ικανοποιητική, ακριβώς επειδή δεν προσπαθούσε να κοροϊδέψει. Υπήρξε κίνηση στη σκηνή, υπήρχε μια φωνή που συγκινεί ακόμα και τώρα, υπήρχε αυτοσαρκασμός (βλέπε προβολή των διαφημιστικών όπου έχει πρωταγωνιστήσει και ακόλουθη συναυλιακή εκδοχή τους), υπήρχε μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα ικανών μουσικών και μια όμορφη χορωδία από τα εκπαιδευτήρια Ζηρίδη και υπήρχε μια οθόνη η οποία ενίοτε ναι μεν πρόβαλε κάποιες εικόνες απλοϊκής συνειρμικότητας σχετιζόμενες με το εκάστοτε τραγούδι, το συγχωρούμε δε διότι κατέστη ολοφάνερο ότι η Μαριάννα Τόλη εννοεί λέξεις όπως αγάπη/σεβασμός/επιμονή στο όμορφο και λιτό.
Επίσης, υπήρχαν μέχρι και ειδικά ραμμένα για τη βραδιά κουστούμια για τους μουσικούς αλλά και το σύνολο των τραγουδιστών, υπήρξε μία χορεύτρια που άδοξα κυλίστηκε έμπροσθεν των ματιών μας με μπρίο αλλά με σαφή περιορισμό (λόγω κώδικα και έκτασης της σκηνής), υπήρχε ένα κοινό που χειροκροτούσε επειδή είχε γνωστούς στην ορχήστρα, ανάμεσα στους τραγουδιστές, στη χορωδία ή ακόμα και προσωπική πρόσβαση στην ίδια την πρωταγωνίστρια της βραδιάς, υπήρχε μια διάχυτη νοσταλγία –την άφηνε ανεπιτήδευτα η κυρία Τόλη να κυκλώσει την αίθουσα– υπήρχε ένα κέφι που με έκανε να χαμογελώ περισσότερη ώρα απ’ ότι φανταζόμουν πριν παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα, υπήρχε ένα μάγκωμα των θεατών σωματικό διότι αν όχι η ηλικία (μέσος όρος άνω το 42…) σίγουρα το αστικό στάτους, υπήρχαν μερικές εκθαμβωτικές παρουσίες σε επίπεδο ντυσίματος και φυσικά υπήρχε το “Μάθημα Σολφέζ”…
Αν νομίζετε πως δεν συγκινήθηκα κάνετε λάθος… Αν νομίζετε ότι μου αρέσει η Eurovision επίσης κάνετε λάθος… Αν νομίζετε ότι έζησα τη δεκαετία του 1970 πάναστρη μπροστά μου έχετε απόλυτο δίκιο… Δεν χρειάζεται να αναρωτηθείτε αν μου άρεσε η βραδιά της Μαριάννας Τόλη στο Μέγαρο, το δηλώνω απερίφραστα. Η μελωδία, το μπρίο και το καλό ντύσιμο κερδίζουν πάντοτε πόντους.
