Θα μπορούσαν να ήταν μία μουσική παύση μέσα στον ακατάπαυστο θόρυβο της αυτοκινητούπολης. Θα μπορούσαν ακόμα να λειτουργήσουν ως θόρυβος απέναντι στη μονοτονία μιας μουσικά ανεπαρκούς καθημερινότητας. Θα μπορούσαν, στο τέλος-τέλος, να είναι δύο μουσικοί απαλλαγμένοι από την πίεση του χρόνου και τα όρια του χώρου, αποφασισμένοι να αυτοσαρκάσουν τη βαρύτητα της μουσικής τους με υπονοούμενες δόσεις τέχνης, τεχνολογίας και τεχνικής.
Οι Sancho 003, οι κατά κόσμον Φώτης Σιώτας και Κώστας Παντελής, όσο κάθονται αθόρυβα στις θέσεις τους για να ξεκινήσουν τη μουσική παράσταση στο Baumstrasse των Ματζούκη, Φριντζήλα και λοιπών συνεργατών, άλλο τόσο γλιστρούν προς την έξοδο ντροπαλοί και ευχαριστημένοι από το χειροκρότημα των, είναι-δεν είναι 100, θεατών.
Στο ενδιάμεσο τι κάνουν; Πολλά και παράλληλα μαζί. Το βασικό είναι ότι γενούν εικόνες. Δημιουργούν το μουσικό προάστιο μέσα στο οποίο θα αφεθείς ελεύθερος, παραμερίζοντας τις αστικές σου συμβάσεις για ρυθμό, μελωδία και κανονικότητα και σου φορμάρουν το λειτουργικό σου σύστημα με νέους όρους, μη-όρους. Σου πετάνε τις μουσικές τους στα μούτρα και σου ρίχνουν μία κλωτσιά με δύναμη, για να πεταχτείς έξω από το εναλλακτικό γιαπί εκκολαπτόμενης τέχνης που διάλεξαν για χώρο επικοινωνίας. Με την κλωτσιά να σου χει κοκκινίσει τα μαλακότερα των σωματικών σου μελών, έχεις ανοίξει φτερά και πετάς πάνω από τα θολωμένα νερά του Βοσπόρου, τρέχεις στην έρημο του Πακιστάν και καταλήγεις στο κέντρο μιας βερολινέζικης, αβάντ γκαρντ, υπόγειας σκηνής.
Όσο ταξιδεύω, κοιτάω δίπλα μου δύο παιδιά –η γένια των πολύχρωμων wayfarer, αντικομφορμιστές επαναστάτες με την τσέπη γεμάτα πράσινα ευρώ, βλαστάρια του «μαζί τα φάγαμε» μπαμπά τους– που κουνιούνται ρυθμικά. Δεν έχει ρυθμό παιδί μου(!), μη μπερδεύεσαι –και κυρίως μην κουνιέσαι. Το βιολί του Σιώτα και οι κιθάρες του Παντελή ζητούν ακρόαση με ελάχιστες απαιτήσεις. Μη βαραίνεις τη μουσική με εναπομένουσες κινήσεις του κορμιού από άλλο πανηγύρι εδώ το ζήτημα θέλει να δεις για να ακούσεις.
Και στο «να δεις» άκου με τα μάτια σου τα visual art βιντεάκια του Ανδρέα Καραουλάνη. Tα α-λα-Μιρό σουρεαλιστικά κινούμενα κάδρα, οι υπόνοιες των μορφών που αναδύονται από τον μυστικισμό του θεάτρου σκιών και η εμμονή στη μοντερνιά του κονστρουκτιβισμού είναι οι στίχοι για αυτές τις μουσικές. Κατάλαβες τίποτα; Κατάλαβες, αλλά δεν είναι εκεί το point. Αφέσου, νιώσε και φύγε, μετά θα κατασταλάξει –αργά και σταθερά.
Οι μουσικές των Sancho 003 θα μπορούσαν να είναι πολλά και αντίρροπα μαζί. Ο Ξενάκης και η φωνή της Fairuz, ο βουκολισμός του Θανάση Παπακωνστίνου και το post-rock των Clogs, οι «λύκοι» του Αγγελάκα και τα ρέκβιεμ των κλασικών. Τίποτα από όλα αυτά και άλλα τόσα περιμένουν κρυμμένα σε μία γωνία για να βγουν. Οι Sancho 003 σε απλά englieek δεν είναι φέικ. Κράτα μόνο αυτό...
Σε 10 λεπτά αν δεν έχουν τελειώσει απλά θα το έχουν παρακάνει, σκέφτομαι. Θα έχουν περάσει τη μικρή λεπτή κόκκινη γραμμή που τους κάνει ξεχωριστούς, τουλάχιστον για τούτα εδώ τα 60 λεπτά και κάτι. Όχι παιδί μου μη χειροκροτάς, αυτές οι παραστάσεις δεν έχουν στημένα encore. Κατέβα και περπάτα, η βουή της λεωφόρου Καβάλας τέτοια ώρα μοιάζει αφόρητα μαγική.
