Σε γενικές γραμμές είμαι από αυτούς που εκτιμούν τις δουλειές του Αντώνη Λιβιεράτου. Από τις μέρες του Κεφάλαιο 24 μέχρι τη σημαντική συνεισφορά του στα χαϊκού των Sigmatropic, είναι αποδεδειγμένο κυρίως το μεράκι του (αφού ταλέντο-δουλειά στην προκειμένη είναι δεδομένα), αλλά και η πολυσχιδής μουσική του ταυτότητα. Τους Dr. Atomik τους έχει φτιάξει για να κοιτάει στο παρελθόν, για να μαζέψει τις classic rock επιρροές του και –όπως τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ– να διασκεδάσει ο ίδιος, γράφοντας τραγούδια που θα του αφήσουν περιθώριο να τραγουδήσει, να σολάρει με τα πλήκτρα του και στην καλύτερη να χορέψει μαζί τους.
Το πρόσφατο Repltiles είναι ένας τέτοιος δίσκος, με ωραίες ιδέες και με μπόλικη δουλειά στην παραγωγή (έξοχη η θέση της φωνής του καθ’ όλη τη διάρκειά του). Δεν συγκαταλέγεται στους ήχους που ακούω σε γενικές γραμμές, όμως μια χαρά έχει βολευτεί το βινύλιό του στο πικάπ από την Κυριακή που το απέκτησα, λίγο μετά το τέλος της εμφάνισης του στο Tiki. Κλείνοντας το σύντομο σχόλιο για την κυκλοφορία, η αυστηρή βαθμολογία του Συμβουλίδη (http://www.avopolis.gr/greek-albums/24856-dr-atomik) μπορεί να μην εκπλήσσει όσους παρακολουθούν τα κριτήριά του, αλλά η έλλειψη έκπληξης και προόδου που χρεώνει στο σχήμα με βρίσκει αντίθετο. Όχι γιατί δεν είναι αλήθεια, αλλά γιατί δεν αποτελεί ζητούμενο στην ύπαρξη της μπάντας εξ’ αρχής. Ανατρέξτε και στους Black Mountain που μια χαρά ακούς τους δίσκους τους, όμως –αν τους θέσεις κάτω από το πρίσμα της ανανέωσης ενός τόσο εδραιωμένου ήχου– δεν υπάρχει περίπτωση να τους ευχαριστηθείς.
Την Κυριακή λοιπόν στο Tiki μαζεύτηκε αρκετός κόσμος, άλλωστε αυτή η εμφάνιση ήταν η πρώτη παρουσίαση των καινούργιων τραγουδιών των Dr. Atomik. Οι περισσότεροι ήταν εμφανώς φίλοι της μπάντας ενώ μου φάνηκε πως λίγοι πήγαμε για να ακούσουμε επί της ουσίας το συγκρότημα. Οι περισσότεροι κυρίως στήριζαν τον φίλο τους Λιβιεράτο με την παρουσία τους, ενώ αρκετοί ήταν όσοι πήγαν εκεί για να πιουν ένα ποτό κι έπεσαν σε τζάμπα συναυλία, την οποία και δεν βοήθησαν καθόλου. Δεν είμαι από αυτούς που τρελαίνονται με τη φασαρία στις ροκ συναυλίες. Θα μιλήσεις λίγο, θα κάνεις ένα σχόλιο, θα τσουγκρίσεις και μια μπύρα. Ροκ συναυλία είναι, όχι κονσέρτο. Δυστυχώς, όμως, σε έναν μη συναυλιακό χώρο όπως το Tiki, η οχλαγωγία δεν γίνεται ενοχλητική μόνο για τους θεατές αλλά και για τους μουσικούς. Ο Λιβιεράτος, αν και έδειξε αρκετές φορές ενοχλημένος από τα ντεσιμπέλ της κουβέντας της μεγάλης παρέας στη γαλαρία, παρουσίασε τουλάχιστον τίμια τα τραγούδια του, με την απαραίτητη βοήθεια από την καλή μπάντα η οποία τον συνοδεύει. Ειδική μνεία αξίζει στην ήρεμη δύναμη που λέγεται Βάιος Ζητωνούλης, με το μπάσο του να αποτελεί τη μοναδική διέξοδό μου για να ακούσω κυρίως μουσική και όχι τα νέα των φωνακλάδων.
Η εμφάνιση των Dr. Atomik χαρακτηρίστηκε από τη χαλαρή διάθεση που, όπως προείπα, υπάρχει και στον δίσκο –μόνο από ένα σημείο και μετά ήταν αρκετά δύσκολο να τους παρακολουθήσεις. Η μπάντα φαινόταν μεν να το διασκεδάζει, αλλά ανά στιγμές φαινόταν να βρίσκεται έξω από τα νερά της. Είμαι σίγουρος πως, αν τους πετύχεις σε καλύτερη βραδιά – σε έναν αυστηρά συναυλιακό χώρο με περισσότερη ένταση– θα διαπιστώσεις πως υπάρχουν συνθέσεις που δεν χορταίνεις (π.χ. “Hopeless”, “Moment Of Glory”). Μπορεί να ήταν από τις συναυλίες τις οποίες ξεχνάς γρήγορα, αλλά με τη σιγουριά ότι θα πας πάλι να ακούσεις.
