Ναι, το live της Ευσταθίας την Τετάρτη το βράδυ στον Ιανό ήταν ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει μία κουραστική και με πολλές συναισθηματικές μεταπτώσεις ημέρα. Γιατί, όσο ωραίες και εύστοχες και αν είναι οι ιστορίες της στα CD, είναι ακόμα καλύτερες και πιο βιωματικές όταν τις ακούς ζωντανά.
Κάτι, πρώτα, οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις με τους σούπερ μουσικούς της (Τάνια Νικολούδη στο πιάνο και στη φωνή, Δημήτρης Χουντής στο σαξόφωνο, Σόλις Μπαρκί στα κρουστά και Κωστής Πατσιώτης στο κοντραμπάσο), οι οποίες κατάφεραν να «πειράξουν» εύστοχα τα περισσότερα τραγούδια, ντύνοντάς τα με μια απλή μα συναρπαστική jazz/swing/lounge φορεσιά –ακόμα και τα πιο pop/dance κομμάτια, όπως το “Κάποτε”, το “Είναι Πολύ Καλό Παιδί” και το “Λάτρεψέ Με” μεταμορφώθηκαν με μεγάλη επιτυχία. Κάτι επίσης το κοινό, που στον ζεστό χώρο του Ιανού έμοιαζε σαν μια παρέα, συμμετέχοντας και απολαμβάνοντας απόλυτα την παράσταση. Κάτι ύστερα οι εκπλήξεις, με την παρουσία της Ηρώς Σαΐα στο κοινό να τραγουδάει ντουέτο με την Ευσταθία το “Έχω Ένα Σπίτι” ή αυτή της Δόμνας Κουντούρη, η οποία συμμετείχε στο “Θέλει Μαγκιά”. Κάτι, ακόμα, τα ευφυή, χιουμοριστικά, ανατρεπτικά, βαθιά συναισθηματικά κείμενα της Ευσταθίας που περιλαμβάνονται στο καινούργιο της βιβλίο Τέρμα Για Σήμερα Ο Μύθος και αποτέλεσαν γέφυρες ανάμεσα στα τραγούδια –με πρωτότυπες απαγγελίες από όλα τα μέλη του γκρουπ με πρωτότυπο τρόπο.
Κάτι, φυσικά, η ίδια η Ευσταθία: να τραγουδάει, να ερμηνεύει, να κάνει performance με ένα απόλυτα προσωπικό στυλ, αναδεικνύοντας μια εκλεπτυσμένη μαγκιά. Κάτι αυτές οι τρομερές ιστορίες των τραγουδιών της, με τον έρωτα στην καθημερινότητα να αποκτά άλλη διάσταση. Ο έρωτας που σου ρουφάει το αίμα και σε μετατρέπει σε ζόμπι, ο έρωτας της μιας βραδιάς και του ενός μήνα, ο έρωτας που φοβάσαι να αντιμετωπίσεις, ο απόλυτος έρωτας ο οποίος χάθηκε, ο έρωτας που δεν μπορείς να έχεις, ο έρωτας-συμβόλαιο πολυεθνικής, ο έρωτας που σε μπερδεύει, παιδεύει, βγάζει από τη βολή σου, σε ανεβάζει στον ουρανό και μετά σε διαλύει, ο έρωτας που, όσο κι αν μας πληγώνει στο τέλος, τον έχουμε πάντα ανάγκη.
Έτσι ακριβώς, λοιπόν, η Ευσταθία άρχισε τη συναυλία με το “Θέλω Να Ερωτευτώ” και τελείωσε με την άνοστη –σαν ζαμπόν χωρίς λιπαρά– γεύση της ζωής “Χωρίς Εσένα”. Μας αποτελείωσε όμως στο αναπάντεχο encore με τα λόγια του Καρυωτάκη και τις μουσικές της Λένας Πλάτωνος, στο “Βράδυ”. Εκεί η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο και η συναισθηματική φόρτιση πλημμύρισε όλους όσους βρεθήκαμε στον Ιανό.
Ε, μετά από όλα τα παραπάνω –προσθέστε και το λίγο αλκοόλ το οποίο, ούτως ή άλλως, το σήκωναν τα συγκεκριμένα τραγούδια– ψάχνετε τίποτα άλλο για μια υπέροχη βραδιά;
