Οι Δευτέρες είναι όντως βαρετές, αλλά το δευτεριάτικο βράδυ της γράφουσας την προηγούμενη εβδομάδα είχε το εξής ολοφώτεινο σημείο: τη ζωντανή εμφάνιση των Gravitysays_i στο Nixon. Μιας από τις εξέχουσες περιπτώσεις της εγχώριας μουσικής σκηνής, που σταθερά και με μεγάλη συνέπεια δραστηριοποιούνται εδώ κι αρκετά πια χρόνια και προσφάτως έβγαλαν μάλιστα στο φως το τελευταίο τους μουσικό τέκνο, The Figures Of Enormous Gray And The Patterns Of Fraud. Η παρουσίαση αυτού είχε λοιπόν την τιμητική της στο φιλόξενο screening room του Nixon στον Κεραμεικό, μπροστά σε ένα κοινό το οποίο βρέθηκε εκεί υποψιασμένο στην πλειονότητά του, αφού αρκετοί είχαν παρακολουθήσει και τις αμέσως προηγούμενες εμφανίσεις της μπάντας (στον ίδιο χώρο). Κάτι διόλου τυχαίο.
Το στουντιακό πόνημα που εδώ και λίγες μόνο εβδομάδες συστήνουν οι Gravitysays_i στον κόσμο, προφανώς έκανε αίσθηση και δημιούργησε προσδοκίες, γιατί και φιλόδοξο είναι και αποτέλεσμα μεγάλου μουσικού μόχθου, αλλά και γιατί όλοι αποζητούμε δουλειές οι οποίες θα αναταράξουν τα νερά της ντόπιας μουσικής παραγωγής. Το πώς μεταφράζονται όμως όλα αυτά σε μια ζωντανή παρουσίαση είναι μεγάλη υπόθεση –κι ένα στοίχημα δύσκολο. Εντούτοις, το τέλος της βραδιάς με βρήκε με τις καλύτερες εντυπώσεις, διότι παρακολούθησα μια συναυλία απαιτητική στα περισσότερα σημεία της, που κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια και να χαρίσει απλή και καθάρια την αίσθηση της μουσικής μυσταγωγίας.
Με απλά υλικά και δίχως φανφάρες μα με ξεκάθαρη αίσθηση του τι θέλει να παρουσιάσει και με ποιο τρόπο, το συγκρότημα προσέφερε τις μουσικές του δημιουργίες συνοδευόμενες από οπτικό υλικό, το οποίο και την ατμοσφαιρικότητα ενέτεινε, αλλά και την ενορχηστρωτική της φιλοσοφία υπογράμμιζε. Οι Gravitysays_i αντιμετωπίζουν με αφοσίωση και σοβαρότητα το υλικό τους, πράγμα που το μαρτυρά η αρτιότητα και η ακρίβεια –αμφότερα κομβικά σημεία της εμφάνισής τους στο Nixon. Το πρώτο μισό της βραδιάς ανήκε βέβαια δικαιωματικά στο The Roughest Sea, την προηγούμενη κυκλοφορία τους, απ’ όπου ξεπρόβαλαν μικρά αριστουργηματικά πρόσχεδια όπως τα “Gravity Says I”, “Wicked Sky”, “Pairs” κ.ά., ενώ στο δεύτερο μισό έγιναν τα επίσημα αποκαλυπτήρια των δύο 15λεπτων tracks που απαρτίζουν το νέο άλμπουμ.
Με τα εντυπωσιακά χορωδιακά μέρη τόσο του “Part 1”, όσο και του “Part 2”, με τις πολυοργανικές συνεισφορές και με τις μελετημένες ενορχηστρώσεις που δε συνθέτουν απλά έναν ακόμα κιθαριστικό post-rock ήχο, το live ανέδειξε ένα άλμπουμ το οποίο ξεφεύγει από υφολογικές τάσεις, αγκαλιάζοντας με ευρηματικό τρόπο πειραματικά στοιχεία και παραδοσιακά χρώματα, σε συγχορδικά σχήματα και ρυθμικές λύσεις απευθυνόμενες εξίσου στον εγκέφαλο και στον συναισθηματικό κόσμο του ακροατή. Και, επίσης, με μια υποβλητικότητα που προκύπτει αβίαστα από τα πολυφωνικά μέρη και από τις σφιχτά δεμένες ενορχηστρώσεις.
Το οπτικοακουστικό προϊόν που έφτασε στ’αυτιά μας κατέληξε να είναι μια ιστορία αρθρωμένη και μουσικά και στιχουργικά με τα απολύτως απαιτούμενα εργαλεία, όπου ο σύγχρονος άνθρωπος πυρετωδώς και ευθέως καταγγέλλει, καταγράφει και ψάχνει την ησυχία του, σε μια διαρκή κίνηση. Την ίδια αυτή κίνηση που λειτουργεί ως όχημα του πλούτου τον οποίον θα βρει κανείς στον δίσκο των Gravitysays_i, και ριζώνει βαθιά μέσα στον ακροατή την αίσθηση ότι κατι πραγματικά ταρακουνήθηκε μέσα σ’ εκείνη την αίθουσα στο Γκάζι, κάτι που δεν μπορεί επ’ ουδενί να περάσει απαρατήρητο. Και δεν θα περάσει…
