Ένα περιβάλλον με δυνατές κιθάρες και φωνές, με έντονη σκηνική παρουσία και με σεβαστό αριθμό κόσμου δεν μπορεί παρά να προϊδεάζει για μία καλή ζωντανή εμφάνιση. Όταν, όμως, οι κιθάρες ακολουθούν, καθ' όλη τη διάρκεια του live, τα ίδια ηχητικά μονοπάτια, οι φωνές σε αρκετά σημεία καταντούν κραυγές και η κίνηση πάνω στη σκηνή περνά στη σφαίρα του υπερβολικού, το παιχνίδι έχει χαθεί. Το μόνο που παρέμεινε στην αρχική του θέση ήταν αυτός ο σεβαστός αριθμός παρευρισκομένων, ο οποίος κρεμόταν από τα χείλη της Άννας Καρλαύτη και παρακολουθούσε βήμα-βήμα τους Motivo 4 στη σκηνή του Koo-Koo.
Υποθέτω ότι το όνομα του συγκροτήματος σχετίζεται με τη σημασία της λέξης motivo στα λατινικά, δηλαδή κίνηση. Παρακολουθώντας τους, λοιπόν, να μας παρουσιάζουν τον πρόσφατό τους δίσκο Το Κλειδί την Κυριακή που μας πέρασε, συνειδητοποίησα πως όλη η ευθύνη τούτης της λέξης εναποτίθεται στη frontwoman, Άννα Καρλαύτη. Και είναι, πράγματι, από τα δυνατά της σημεία. Κατ' αρχάς το αντιλαμβάνεσαι με το που αντικρίζεις τις στιλιστικές της επιλογές: σκούρα χρώματα, κολλητά ρούχα και η ιδιαίτερη λεπτομέρεια του διχτυωτού μαύρου γαντιού μέχρι το μπράτσο του αριστερού χεριού της. Η Άννα Καρλαύτη ιδρώνει, σφίγγει τις γροθιές της και κοιτάει το κοινό της σχεδόν έντρομη, σαν να δίνει παράσταση. Όλα αυτά γιατί προσπαθεί με περίσσιο ζήλο να βάλει τον κόσμο μέσα στα τραγούδια, ανάλογα με το περιεχόμενό τους. Ωστόσο, χάνεται τόσο πολύ πίσω από αυτή τη μάσκα –που καταλήγει υπερβολική στα περισσότερα σημεία– με το σώμα της, τα χέρια της και το πρόσωπό της να παραπέμπουν τελικά πιο πολύ σε φαν που ανταποκρίνεται επιτυχώς στο κάλεσμα του X συγκροτήματος, παρά σε μέλος μπάντας. Πάντως, διέκρινα το εξής: όσο περισσότερο κουνιόταν, χτυπιόταν και παθιαζόταν, τόσο περισσότερο αρκετοί εκ των παρευρισκομένων την ακολουθούσαν στωικά με το βλέμμα και δεν έχαναν λέξη από τα λόγια των τραγουδιών.
Εκτός από την έντονη σκηνική της παρουσία, η Άννα Καρλαύτη δίνει βάρος και στις φωνητικές της δυνατότητες. Αν εξαιρέσω τα περιττά γυρίσματα που προσπαθούσε όλο το βράδυ, έχει καλή βάση. Αν σκεφτείς δε ότι μπορεί και ανεβαίνει σε τόσο ψηλές κλίμακες (ασχέτως με το αν χρειάζεται ή όχι) ενώ δεν έχει καθίσει ούτε λεπτό, αυτό κάτι σημαίνει. Και με τα φωνητικά της τερτίπια το ίδιο επιχειρούσε: να μας βάλει μέσα “Στο Ψυγείο”, να μας μιλήσει για τη “+ουσία” και να μας πει τι ανοίγει “Το Κλειδί”. Αλλά, κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλη αυτή την υπερπληροφόρηση, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας έχαναν τον ρόλο τους και η ίδια πρόβαλε εαυτόν παραπάνω από όσο έπρεπε.
Δεν με άγγιξαν ούτε η γηπεδικού τύπου επανάληψη της λέξης συνουσία, ούτε οι κινήσεις και τα σχόλια της τραγουδίστριας γύρω από τη λέξη. Γιατί θεωρώ πως και αυτά και πολλά άλλα παρόμοιας φύσης πράγματα, είναι πλέον παρωχημένα και θα έπρεπε να απευθύνονται σε ένα κοινό μικρότερης ηλικίας –το οποίο, όμως, δεν βρισκόταν στον χώρο. Όσον αφορά στην επιλογή των τραγουδιών, ήταν εκεί ολόκληρο το καινούργιο άλμπουμ, κομμάτια από το παρελθόν καθώς και λίγο πειραγμένοι άλλοι καλλιτέχνες, όπως Διονύσης Σαββόπουλος, Skunk Anansie και Linkin Park. Από τις πιο καλές στιγμές του live στάθηκε “Το Κλειδί”, το ομώνυμο του νέου δίσκου και το “Φυσάει”, ανάμεσα στα πρώτα του setlist.
Πριν από τους Motivo 4, τη σκηνή είχαν καταλάβει οι 9ΜΜ, οι οποίοι είναι πολύ σκοτεινοί από όλες τις απόψεις. Κυρίως λόγω του ονόματός τους που παραπέμπει σε όπλο, με τη μουσική και τους στίχους τους να αποτελούν τις σφαίρες τους ενάντια σε όλα. “Πόλεμος”, “Δημοκρατία”, “Έξοδος Κινδύνου”, οι ενδεικτικοί τίτλοι των θεμάτων που πραγματεύονται, με φόντο την τραχιά φωνή του Μιχάλη Σκαράκη. Η οποία φωνή, όμως, στη μία και μοναδική μπαλάντα την οποία έπαιξε η μπάντα (δυστυχώς δεν συγκράτησα τον τίτλο) αποδείχθηκε ιδιαίτερα αισθαντική. Και το κυριότερο προτέρημα του frontman είναι ότι μπορεί να ξεσηκώσει τον κόσμο από κάτω.
Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τις έντιμες προθέσεις των Motivo 4, γιατί και οι τέσσερις το γουστάρουν αυτό που κάνουν και προσπαθούν μάλιστα να το κάνουν καλά. Ωστόσο, το live της Κυριακής, δεν κατάφερε να με πάει πουθενά. Υπήρχαν, όμως, εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που φάνηκε να πήραν ακριβώς αυτό που ήθελαν. Μια δόση από παρελθόν, μια δόση από οργή και μια δόση από την επανάσταση στην οποία χρειάζονται μάλλον να πιστέψουν.
Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
