Η αλήθεια είναι ότι, προσωπικά, άλλα είχα καταλάβει από το δελτίο τύπου της συναυλίας και άλλα είδα τελικά. Το επίσης αληθές είναι ότι πέρασα καλά.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, αυτό που διαφήμιζε το δελτίο περί της συναυλίας της 1η Φλεβάρη στο Ghost House ήταν μία επί σκηνής σύμπραξη δυο σαφώς σεβαστών ονομάτων, καθένας από διαφορετικό χώρο. Ο Ηλίας Ασβεστόπουλος των Persons και 2002 GR έχει διαγράψει άξια πορεία, αφήνοντας μόνο καλές αναμνήσεις. Και αυτό διότι υπηρέτησε το pop/rock ύφος σε μια εποχή (βλέπε 1970s & 1980s) όταν ελάχιστοι είχαν την παιδεία και τη συγκρότηση να το κάνουν. Ο Φίλιππος Νικολάου, από την άλλη, έχει μια παραπάνω από αξιοπρεπή περσόνα, που, ξεκινώντας από το ελαφρολαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του 1970, άρχισε με τον καιρό να υπηρετεί αυτό του καθαρόαιμου ζεϊμπέκικου –αρνούμενος σοφά να υπηρετήσει τη σκυλάδικη λογική των 1980s, ακόμα και αν κάτι τέτοιο του στοίχησε τελικά σε επίπεδο αναγνωσιμότητας. Οι παραπάνω κύριοι κλήθηκαν λοιπόν να οδηγήσουν τους δρόμους των μικροφώνων τους κάτω από τους ήχους των I5, μιας μπάντα που έχει κλείσει όλο τον Φλεβάρη στο Ghost House με ανάλογες των παραπάνω guest εμφανίσεις στο πλάι της.
Για όσους τώρα δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στο Ghost House στη Λεπενιώτου, να σας πω ότι πρόκειται για ένα από τα πλέον όμορφα μαγαζιά στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, εγκληματικά αγνοημένο από την indie/alternative/rock κοινότητα. Προσωπικά βρέθηκα εκεί για δεύτερη φορά και η θετική εντύπωση της πρώτης επανατροφοδοτήθηκε: πολύ θα ήθελα να έβλεπα live συγκροτημάτων κάτω από αυτό το βερμπαλιστικό αραβικό/γαλλικό μπουρλέσκ χρωμάτων και επίπλωσης. Και είναι η διακόσμηση ένας από τους λόγους που πέρασα καλά. Στα συν, επίσης, ο καλός ήχος: ούτε μας πέταξε τα τύμπανα στον κάλαθο των αχρήστων, ούτε ψάχναμε να ακούσουμε τα παραδοσιακά δεύτερα στη μίξη της κονσόλας όργανα (βλέπε πλήκτρα, μπάσο).
Σε αυτά καθαυτά τα μουσικά πεπραγμένα, οι I5 κινήθηκαν στον χώρο των διασκευών. Στελεχωμένοι στα όργανα από πεπειραμένους μουσικούς, με τους δύο από αυτούς να κινούνται στα όρια της «καραβάνας» (και δεν το λέω για κακό), διέτρεξαν όλο τον αυτοκινητόδρομο των επιτυχιών της αμερικάνικης (κυρίως) rock ‘n’ roll σκηνής. Τουτέστιν, η τραγουδίστρια, η οποία διπλασιάστηκε κάποια στιγμή –όχι λόγω σεναρίου επιστημονικής φαντασίας, μα από μια δεύτερη βοκαλίστρια– διέτρεξε στίχους και των Nirvana αλλά και του Iggy Pop, των Talking Heads, της Melissa Etheridge και των Doors, χωρίς να παραλείψει να εισαγάγει και την Ωκεανία στο παιχνίδι, ερμηνεύοντας το “Highway To Hell”. Το μόνο αρνητικό, ότι τήρησε ρόλους που, σε επίπεδο αναγνωσιμότητας, «ομιλούσαν» μόνο στους φίλους της μπάντας –ίσως βέβαια επειδή οι περισσότεροι στο Ghost House ανήκαν σε αυτή την κατηγορία.
Όταν ήρθε η ώρα των guests τότε και μόνο τότε καταλάβαμε ότι δεν θα υπήρχε σύμπραξη των δύο αστέρων. Πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο Ηλίας Ασβεστόπουλος, με ένα πολύ ωραίο στυλ μπον βιβέρ σε επίπεδο ντυσίματος (στα συν το όμορφο μαντήλι που είχε εγκολπωθεί στο τσεπάκι του σακακιού του). Και με αμεσότητα –μα και ολίγον από τρακ– τραγούδησε δύο από τις πλέον αναγνωρίσιμες επιτυχίες των 2002 GR, τη “Μαγική Αυλή” και το “Είπες Πως”, προς μεγάλη τέρψη και απόλαυση των παρευρισκομένων. Επίσης να σημειώσω ότι η φωνή του έχει κρατήσει εκείνο το χαρακτηριστικό της χρώμα, ενώ παράλληλα –και σοφά– απέφυγε κάποια σημεία που ενδεχομένως θα τον πρόδιδαν, φανερώνοντας έτσι την πείρα του ως ερμηνευτής. Αφού κατέβηκε ο Ασβεστόπουλος, εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων, ακολούθησαν εκ νέου διασκευές από τους I5 και μετά ήρθε η ώρα του Φίλιππου Νικολάου.
Αειθαλής όπως δεν φαντάζεστε, με θαυμάσιο 1970s πουκάμισο (αλλά όχι γραφικό) και με κορμοστασιά την οποία θα ζήλευαν πολλοί «καμπουρόγεροι» της indie σκηνής, ο Νικολάου κατέλαβε τη σκηνή με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο. Ευδιάθετος, επαγγελματίας και με ατάκες/αναφορές για τον Mike Oldfield και τον Chris Rea, κέρδισε με άνεση το κοινό και το χειροκρότημά του όταν τραγούδησε τα “Στο Άδειο Μου Πακέτο (Τι Να Σου Πω)” και το δικό του (για όσους το αγνοούν) “Μια Καρδιά Για Σένανε”, σε bossa nova ρυθμολογία μα καθόλου άσφαιρη –όπου η απογείωση και τα ποτά υπήρξαν ταυτόσημες έννοιες. Χωρίς ίχνος υπερβολής, με το που έπεσαν οι θαυμάσιοι στίχοι της Μαρί Μωραΐτη «Στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες/δεν ξέρω τι ζητάς και αν το βρήκες» εντός 30 δευτερολέπτων πολλαπλασιάστηκαν οι παραγγελίες στον μπάρμαν –καθήμενος στη μπάρα είχα εικόνα της αλκοολούχας κυκλοφορίας όλη την προηγούμενη ώρα.
Κατέβηκε κατόπιν και ο Φίλιππος Νικολάου, επίσης καταχειροκροτούμενος, και ακολούθησε, μέχρι το τέλος της βραδιάς, μια σχοινοτενής παράθεση επιτυχιών του παγκόσμιου rock πενταγράμμου. Την οποία και χειροκροτήσαμε, σιγοτραγουδήσαμε, λοιδορήσαμε (όταν το αυθεντικό συγκρότημα δεν ήτο της αρεσκείας μας) και τέλος πάντων κάναμε ό,τι κάνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος όταν περνάει καλά.
Λίγο παραπάνω από Ασβεστόπουλο και Νικολάου να είχαμε και θα ήμασταν πλήρως ικανοποιημένοι…
Φωτογραφίες: Σμαρώ Μπότσα
