Δεν ήταν και η καλύτερη μέρα για να παρακολουθήσεις συναυλία, αφού είχε προηγηθεί ένα ακόμα –για το όσα άσχημα έχουμε βιώσει– ασυνήθιστο πολιτικό παιχνίδι, με την απεργία πείνας των μεταναστών και το άσυλο. Έχασα έτσι ένα 20λεπτο περίπου της εμφάνισης του Μπάμπη Παπαδόπουλου και της μπάντας του στο Bios, σχήμα που έβλεπα για πρώτη φορά. Τον είχα παρακολουθήσει σε δύο σόλο εμφανίσεις για την υποστήριξη του υλικού του άλμπουμ Σκηνές Από Ένα Ταξίδι, τώρα όμως είχε έρθει η σειρά του πρόσφατου Απ’ Τη Σπηλιά Του Δράκου, όπου κατά κύριο λόγο πείραζε παλιά ρεμπέτικα τραγούδια.
Έχει επαναληφθεί το εγχείρημα από πολλούς. Αυτό που κατάφερνε στην προκειμένη ο εν λόγω εξαιρετικός κιθαρίστας, ήταν να μεταφέρει τα ρεμπέτικα σε μια πλήρη ορχήστρα εγχόρδων, μεταλλάσσοντας αισθητά τον χαρακτήρα τους, συντηρώντας όμως την ιδιαίτερη κατήφεια τους. Δεν είμαι τρελός οπαδών τέτοιων επανεκτελέσεων, καθώς βρίσκω πρόσκαιρη την αξία τους. Αλλά δεν μπορώ παρά να ομολογήσω πως στην «σπηλιά του Δράκου» το μεράκι έφτανε για να επανέλθει αρκετές φορές στο στερεοφωνικό σου.
Από το σχήμα που εμφανίστηκε στο Bios, το οποίο γέμισε από κόσμο τη βραδιά της Πέμπτης, έλειπε η παρουσία του Χριστιανάκη στο πιάνο. Υπήρχαν ωστόσο ο Βλαχομήτρος (μπουζούκι), που έμοιαζε να αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της μπάντας, ο Μακρής στο κοντραμπάσο και οι Βρετάς και Σιώτας (βιολί και βιόλα). Ο τελευταίος για μένα είναι εξαιρετικός μουσικός –έχει μάλιστα αναλάβει την ενορχήστρωση του επόμενου δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που κυκλοφορεί μεθαύριο (εντάξει, παραδέχομαι πως μετράει και το γεγονός ότι είναι ωραίος ΑΕΚτζής και πιστεύω πως μια κακία για αυτές τις διασκευές πειραιώτικων τραγουδιών, αν δεν την έχει ήδη πει, θα την έχει σκεφτεί. Επανειλημμένα).
Αυτό λοιπόν που παρακολουθήσαμε ήταν μια πολύ δεμένη μπάντα, με τον Παπαδόπουλο να μην τραβάει απαραίτητα πάνω του όλα τα φώτα των εκτελέσεων, αλλά να τα μοιράζεται με όλα τα μέλη του σχήματος –κάτι που έδωσε την ευκαιρία να εξακριβωθεί ζωντανά η πολύ πλούσια ενορχήστρωση των κομματιών. Μάλιστα, ό,τι αναγνώρισα από την πρώτη του δουλειά (η οποία είχε πολύ πιο έντονο τον πειραματικό χαρακτήρα), είχε πολύ σωστά εναρμονιστεί με τον ήχο της συγκεκριμένης ορχήστρας.
Κορύφωση της συναυλίας αποτέλεσε η εκτέλεση του “Ένα Τραγούδι Από Το Αλγέρι” του Καλδάρα στο τέλος της βραδιάς, με το εξαιρετικό παίξιμο των Βρετά και Σιώτα και τη δικαιολογημένη αποθέωση από το, επί το πλείστον αναπαυμένο στις καρέκλες του, κοινό. Τα χαμόγελα στα πρόσωπα των μουσικών και ο κόσμος που κατευθύνθηκε αμέσως με το τέλος προς τη στοίβα με τους δίσκους του Παπαδόπουλου, μάλλον αποδεικνύουν το επιτυχημένο της βραδιάς.
Απέξω συνεχιζόταν, όπως γίνεται μέχρι και σήμερα, η κοροϊδία και η ταλαιπωρία 237 ανθρώπων...
Φωτογραφίες: Σμαρώ Μπότσα
