Έχοντας εντυπωσιάσει τόσο με τη μουσική παράσταση Γυναίκα Τριαντάφυλλο, που παρουσιαζόταν για δύο χειμώνες στην Αθηναΐδα, όσο και με το πρόσφατο (ομώνυμο) άλμπουμ, η Ηρώ Σαΐα παρουσίασε στον Πυρήνα μία νέα παράσταση με τίτλο Λευκό Χαρτί. Τίτλος με διττή σημασία: μία συμβολική, αναφερόμενη στην παιδική ηλικία και στο «λευκό» όπου καταγράφονται οι μετέπειτα εμπειρίες και τα συναισθήματα του καθενός, και μία κυριολεκτική –καθώς “Λευκό Χαρτί” λέγεται κι ένα από τα καινούργια τραγούδια που μας παρουσίασε, σε στίχους μάλιστα δικούς της (πεδίο όπου φαίνεται ότι μπορεί επίσης να έχει λαμπρό μέλλον), και σε μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη.
Η πρώτη ερμηνεία του τίτλου της παράστασης έδωσε το έναυσμα και για την πολύ πρωτότυπη και αναπάντεχη έναρξη. Το χαριτωμένο τραγουδάκι από την παιδική σειρά του Κουτιού Τα Παραμύθια συγκίνησε και ξύπνησε σε όλους γλυκές αναμνήσεις από μία εποχή αθωότητας, κομμάτια της οποίας προσπαθούμε να κρατάμε μέσα μας. Με τον ίδιο νοσταλγικό τρόπο έγινε και το κλείσιμο της βραδιάς. Και ανάμεσα σε αυτό το στοιχείο παιδικότητας, παρέλασαν πολύ όμορφες στιγμές από όλο το φάσμα και τις εποχές του ελληνικού τραγουδιού: “Με Τα Μάτια Κλειστά”, “Οι Μέλισσες”, “Καρδιά Μου Εγώ”, “Μια Πίστα Από Φώσφορο”, “Αερικό”, “Θα Πάθεις Έρωτα” και “Δικαίωμα”, από την έντεχνη –πρόσφατη και παλιότερη– εσοδεία· και η “Αχάριστη”, “Τα Ψεύτικα Τα Λόγια Τα Μεγάλα”, “Ακρογιαλιές Δειλινά”, σε πιο λαϊκούς ρυθμούς. Συνδετικός κρίκος, από τη μια, οι εμπνευσμένες, ως επί το πλείστον, ενορχηστρώσεις του Νεοφυτίδη, ο οποίος, καθήμενος στο πιάνο, έδωσε σε κάθε τραγούδι μια καινούργια διάσταση –μαζί με την Αντωνία Τσολάκη (μπάσο), τον Τάκη Βασιλείου (κρουστά) και τον Νίκο Παπαναστασίου (ακορντεόν)· από την άλλη, η θεατράλε ερμηνεία της Σαΐα, η οποία έδειξε την άψογη τεχνική της και την άνεση να φέρνει σε πέρας διαφορετικές ερμηνευτικές απαιτήσεις.
Για κάποιον λόγο, όμως, και ενώ, όπως γίνεται αντιληπτό και από τους τίτλους που παρατέθηκαν, η παράσταση βασιζόταν σε τραγούδια με μεγάλη συναισθηματική δύναμη, ήταν ελάχιστες οι στιγμές που μεταδόθηκε αυτό το συναίσθημα στο κοινό. Ίσως να φταίνε και κάποιες (λίγες ωστόσο) ενορχηστρωτικές αστοχίες του Νεοφυτίδη, π.χ. η παράταιρη ρυθμική jazz στο “Με Τα Μάτια Κλειστά”. Ως κύριο όμως υπαίτιο εντοπίζω τελικά την υπερβολική θεατρικότητα της Σαΐα και την προσήλωσή της στη σωστή τεχνική, που την έκανε τελικά να φαίνεται στημένη και απόμακρη. Όση προσπάθεια κι αν κάναμε, δεν μπορέσαμε να συγκινηθούμε: έλειπε φανερά το πάθος που θα αναδείκνυε το ιδιαίτερο χρώμα και την ψυχή του κάθε τραγουδιού. Γεγονός επίσης είναι ότι οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς περιορίστηκαν στις τέσσερις επιλογές από το άλμπουμ Γυναίκα Τριαντάφυλλο –ενδεχομένως λόγω της εξοικείωσης της Σαΐα με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο στις ζωντανές της εμφανίσεις.
Ακόμα πάντως κι αν η βραδιά στον Πυρήνα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας, η τελική εντύπωση δεν υπήρξε αρνητική. Βγαίνοντας στη βροχερή πόλη είχες μια αίσθηση γλυκιά, ένιωθες την καρδιά να έχει γεμίσει από όμορφες μελωδίες, καθώς και τον απόηχο μιας από τις πολλά υποσχόμενες καινούργιες φωνές στην ελληνική μουσική, αυτή της κομψής και αέρινης Ηρώς Σαΐα.
