Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
«Να πάμε, αλλά ελπίζω να μην ξεχειλίζει το -US>hype από το παράθυρο της τουαλέτας του -US>An», μου είπε ένας φίλος, ο οποίος τελικά απέκρουσε την πρόσκλησή μου για το πρώτο συναυλιακό κάλεσμα των -US>Arte -US>Fiasco στο 2011. Οι οποίοι διάλεξαν και συνταίριαξαν για μας (αλλά και γι' αυτούς, πρωτίστως) κάτι πολύ φρέσκο, κάτι λίγο παλιότερο και κάτι για το οποίο συζητήσαμε πολύ στη χρονιά που έφυγε. Ο συνδετικός κρίκος των τριών σχημάτων που ανέβηκαν στη σκηνή του -US>An την Παρασκευή το βράδυ βρισκόταν κρυμμένος αφενός στην ελληνική προέλευσή τους και αφετέρου κάπου στο εύρος του γενικότερου ορισμού της «ατμοσφαιρικής» μουσικής –είτε αυτό είχε να κάνει με έναν διαφορετικού τύπου πειραματισμό κάθε φορά, είτε με μια δόση -US>post--US>rock η οποία μπορεί όντως να υπάρχει (κατά διαστήματα) στη θεωρία και των τριών, δεν διαφάνηκε πάντως και τόσο σαφώς, όταν χρειάστηκε να μπουν «ο ένας δίπλα στον άλλον» για τις ανάγκες της βραδιάς. Το πιο φρέσκο μέρος της τριλογίας, οι -US>Masturbation -US>Goes -US>Cloud, το ψάχνουν ακόμα. Ήταν δύο, τρεις, τώρα είναι τέσσερις. Αποφεύγουν τα φωνητικά γιατί, ούτως ή άλλως, δεν τα απαιτεί ο ηχητικός τους προσανατολισμός. Έχουν τόσο καλές συστάσεις, ώστε δεν προλαβαίνεις να αναλογιστείς καν το έμμεσο κοινωνιολογικό σχόλιο της επωνυμίας τους (με το οποίο συμφωνούμε βαθύτατα αν μη τι άλλο). Για όση ώρα έμειναν στη σκηνή, έφτιαχναν μελωδίες επί μελωδιών πάνω σε μια σαφώς αφαιρετική λογική με επικρατέστερα τα ηλεκτρονικά στοιχεία και με μια εκτεταμένη επαναληπτικότητα παρμένη περισσότερο από χρονικώς ύστερα -US>kraut παραδείγματα. Μικρή αραίωση στο κοινό και ο 2-US>L8, οι δύο καλοντυμένες βιολονίστριές του και οι υπόλοιποι τρεις συνδαιτυμόνες του διασκορπίστηκαν στη σκηνή, αινιγματικοί και έτοιμοι για όλα. Δεν ήταν ακριβώς παρέα τελικά, ήταν ορχήστρα. Και αν κάνει κάτι καλύτερα απ' όλα τα υπόλοιπα ο Κώστας Βοζίκης, αυτό είναι να αποκαλύπτεται ως ένας εξαιρετικός μαέστρος. Οι περιπέτειες Εκείνου κι Εκείνης και ο κατά διαστήματα ανεκπλήρωτος έρωτάς τους (όπως αναπτύσσεται στον δεύτερο δίσκο) αναμείχθηκε με τους Οπλισμένους Αγγέλους και με την επίκαιρη Απογοητευμένη Νεολαία (του πρώτου δίσκου) και το αποτέλεσμα καθήλωσε τους μέχρι τότε ακαθήλωτους από την ηλεκτροφόρα λιτανεία. Ο 2-US>L8 ξεδίπλωσε σε όλη του την έκταση το χαρακτηριστικό εκείνο που –παρά και μέσω της ιδιορρυθμίας του– τον καθιστά ξεχωριστό ανάμεσα σε ό,τι άλλο ελληνικό έχουμε ακούσει (πρόσφατα έστω). Στην αρχή νομίζεις ότι το θέμα είναι ενορχηστρωτικό, αυτό όμως είναι τελικά απλά το πλαίσιο που μόνος του έθεσε προκειμένου να στριμώξει ψήγματα από ετερόκλητες μουσικές επιρροές, οι οποίες –για αδιευκρίνιστους λόγους– συλλειτουργούν καταπληκτικά. Αν το μαγευτικό “-US>Monotone -US>Ruins” ή το κατεστημένο “-US>The -US>Nameless -US>Faces” στάθηκαν αρκετά για να δώσουν στην ερμηνευτικώς ακλόνητη μπάντα του 2-US>L8 τα περισσότερα εύσημα της βραδιάς, η διπλή ερμηνεία του ροκενρολάδικου “-US>Wings -US>Break -US>Hit -US>Image” (μέσα στο σετ και στο -US>encore) και η δεν-μπορείς-να-πεις-και-πολλά εκτέλεση του “-US>Excuse -US>Me -US>But -US>I -US>Just -US>Have -US>To -US>Explode” άφησαν ισχυρές εντυπώσεις. Το τελευταίο άλλωστε δεν παύει να είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχει ακούσει ελληνικό αυτί από αγγλόφωνο ημεδαπό καλλιτέχνη. Στάθηκε πρακτικώς ανεφάρμοστο να μην ταυτιστείς με την ασθμαίνουσα, παραμορφωμένη φωνή του Βοζίκη όταν ομολογούσε «-US>oh, -US>I -US>must -US>go, -US>I -US>can'-US>t -US>breathe -US>here», δεν σε χώραγε ούτε σένα ο τόπος. Και δεν μπορούσες να αφήσεις την ταύτιση να σε αφήσει όταν απολογούνταν-US> «if I am a liar, a trait, a cheat, would I be here tonight?» ή όταν αναπολούσε-US> «for a moment I had you, you justified my existence, shuttered down all the resistance». Κι όλα αυτά βέβαια πριν πέσει η σφυρίχτρα που χωρίζει το “-US>Part -US>I” του “-US>Excuse -US>Me -US>But -US>I -US>Just -US>Have -US>To -US>Explode” από το “-US>Part -US>II” και σου επιβάλλει εκείνος αυτό που έχει καταλήξει ότι είναι το προσφορότερο: «-US>Join -US>the -US>resistance, -US>fall -US>in -US>love»... Δεν ξέρω κατά πόσο «δουλεύει» καλά οικονομικώς το θέμα της διοργάνωσης για τους -US>Arte -US>Fiasco και δεν ξέρω αν θα μακροημερεύσουν στο διοργανωτικό ρινγκ με τις σχετικώς εστέτ επιλογές τους (επόμενη στάση, γι' αυτούς και για εμάς, οι Ρώσοι -US>Motorama και το «επετειακό» -US>post--US>punk τους). Οπωσδήποτε πάντως αποτελεί μια μικρή διοργανωτική επιτυχία να γουστάρεις τόσο πολύ αυτό που διοργάνωσες, ώστε να βρίσκεσαι πρώτη σειρά και να ρίχνεις το καλύτερο και πιο ειλικρινές -US>headbanging στο μαγαζί. Όπως είπε κι ένας άλλος φίλος, παρών εκείνος στο -US>An, «με τα διάφορα μικροπράγματά τους οι -US>Arte -US>Fiasco σε κάνουν σε κάθε -US>live να νιώθεις ότι μπαίνεις σε ένα φιλικό σπίτι».
Οι -US>Electric -US>Litany, πάλι, απ’ όσο έδειξαν τα σκαμπανεβάσματα της προσέλευσης στο -US>An, ήταν για αρκετούς το πολυαναμενόμενο θέαμα της βραδιάς. Σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά τους -US>Masturbation -US>Goes -US>Cloud, έφεραν επί σκηνής τη δική τους ατμόσφαιρα –λιγότερο ηλεκτρονική και περισσότερο ηλεκτρισμένη. Σίγουρα όμως όχι τόσο ηλεκτρισμένη και καθηλωτική όσο θα περίμενε κανείς από μια μπάντα με έναν από τους καλύτερους και πιο συζητημένους δίσκους του 2010. Για την ακρίβεια, αυτό που έκαναν οι -US>Electric -US>Litany ήταν να σταθούν απολύτως πιστοί απέναντι στον δίσκο τους. Σε έναν δίσκο, όμως, που είναι γραμμένος με τέτοιον τρόπο και πάνω σε τέτοια πρότυπα, ώστε σε μια ζωντανή εμφάνιση τα επιμέρους κομμάτια του ήθελαν κάτι παραπάνω για να μην αποβούν κατά στιγμές υποτονικά. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, ακόμα και οι πλέον σκληροπυρηνικοί γονάτισαν οριακά υπό τους ήχους και τα αψεγάδιαστα παιξίματα των πλέον γνώριμων “-US>Tear”, “-US>Minute” και “-US>A -US>Dream -US>Worth -US>Dreaming”.
