«Τόσες, όσα είναι και τα 36άλεπτα που χωράνε μέσα σε 5 μέρες». Αυτή ήταν η απάντηση που πήρε μια φίλη όταν με ρώτησε πόσες φορές έχω ακούσει τον υπερβατικό Αόρατο Άνθρωπο. Όλο και κάτι έπιανε το αυτί μου αυτά τα δύο χρόνια ετοιμασίας του δίσκου –σε live, σε σπίτια, δεν έχει σημασία. Αυτό που τελικά μετράει είναι ότι, όσο κι αν μου άρεσαν σκόρπια τα κομμάτια του, ακούγοντάς τα κάτω από την ίδια «στέγη» μου φαίνονται ακόμα πιο μαγικά. Σαν να κούμπωσαν το ένα με το άλλο ακριβώς εκεί που θα έπρεπε. Πάντα τσαντίζομαι όταν φτιάχνω ένα παζλ και –πάνω που νομίζω ότι έχω βρει ποιο κομμάτι ταιριάζει για να συνεχίσω– διαπιστώνω ότι τελικά η θηλιά είναι πιο μικρή ή πιο μεγάλη. Τον Φοίβο Δεληβοριά δεν τον ρώτησα ακόμα αν ταλαιπωρήθηκε, όμως φαίνεται πως στο δικό του παζλ τα κατάφερε μια χαρά. Το κόλλησε, το κορνίζωσε και την Τετάρτη το βράδυ φώναξε όλους του τους φίλους στο Fuzz για να μας το δείξει.
Πάντα συνεπής είναι στα ραντεβού του, όμως η 24ωρη απεργία των ΜΜΜ δεν θα μπορούσε παρά να πάει λίγο πίσω τον προγραμματισμό του live, χωρίς, πάντως, ιδιαίτερες απώλειες: 21.30 ήταν η ανακοινωμένη ώρα και 21.52 ακούγονταν ήδη τα πρώτα ακόρντα του “Bolero” –στο οποίο ο Γιώργος Κατσάνος έπρεπε να παίξει με το στυλόφωνό του, αφήνοντας τη Σοφία Σαρρή να αντικαταστήσει με τη φωνή της το θέρεμιν. Η συνέχεια ήρθε με μπερδεμένα καινούργια και παλιά τραγούδια, αριστοτεχνικά όμως ενορχηστρωμένα, έτσι ώστε, παρά το διαφορετικό τους ύφος, να ακούγονται όλα αρμονικά δεμένα. Η “Bossa Nova Του Ησαΐα”, το “Χάλια” αλλά και το αισθαντικό “Σκοτάδι Των Δυο”, όπως και το “Θα ’Θελα Να Ήμουνα Εκεί” έντυσαν μουσικά τις γνωστές γκαφατζίδικες και αμήχανες κινήσεις του Φοίβου Δεληβοριά, διαγράφοντας σε όλα τα πρόσωπα ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Το “Ωροσκόπιο”, το οποίο στον Αόρατο Άνθρωπο τραγουδά η Αρλέτα, το έκανε απόλυτα δικό της η Σοφία Σαρρή, συνεπαίρνοντας το κοινό –τη θυμόμουν από την παρουσίαση του Second Hand των Night On Earth, πριν δυο χρόνια περίπου, όπου με είχε εντυπωσιάσει όχι μόνο με τη φωνή της, αλλά και με την παρουσία της. Ακόμα και στην “Αμφιβολία”, της οποίας η ζωντανή εκτέλεση υστερούσε σημαντικά της στούντιο (όχι γιατί ο Δεληβοριάς ξέχασε δυο-τρεις λέξεις, αλλά επειδή μια τέτοια ενορχήστρωση είναι αρκετά δύσκολο να μεταφερθεί σ’ ένα live), τα φωνητικά της Σαρρή ήταν εξαιρετικά. Ο ήχος μπορεί να μην ήταν τόσο καλός στην αρχή (είχα στο μυαλό μου και το πρόσφατο live των Nouvelle Vague στον ίδιο χώρο, ως μέτρο μιας αναπόφευκτης σύγκρισης), διορθώθηκε πάντως στην πορεία, προκαλώντας τους πιο αυστηρούς κριτικούς να βρουν κάποιο άλλο ψεγάδι για να γκρινιάξουν. Ίσως και να υπήρχαν «παραπτώματα», μα η ευγένεια και η φιλοξενία του οικοδεσπότη της βραδιάς μας έκαναν να νιώθουμε άνετα στο «σπίτι» του. Κι ας μην είχε αδειάσει το τασάκι πριν έρθουμε, κι ας μην είχε σκουπίσει κάτω από τους καναπέδες: το πάρτυ αυτό στέφθηκε με επιτυχία.
Το “Μηδέν Εισερχόμενα”, το “Φεγγάρι Αυτό” αλλά και το “La Celestina” της Lhasa De Sela –ξανά με τη φωνή της Σαρρή– ήταν εκείνα που φάνηκε να ενθουσίασαν περισσότερο, λίγο πριν από μια ανασκόπηση σε πολύ αγαπημένες στιγμές του Δεληβοριά, συμπεριλαμβανομένης και μιας unplugged εκτέλεσης του “Καθρέφτη” με συνοδεία toy piano, που έκλεισε με το “Εκείνη”. Είναι πολύ πιθανό να βαρεθεί κάποτε να το παίζει, νομίζω, όμως, ότι ο κόσμος του δεν θα βαρεθεί ποτέ να το ακούει. Ωστόσο, κανένας από όσους είχε προσκαλέσει ο Δεληβοριάς στο πάρτυ του δεν είχε χορτάσει όταν έφτασε η ώρα να κατέβει η μπάντα από τη σκηνή, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν ξανά για ούτε ένα, ούτε δυο, αλλά τρία(!) encore. Λίγο πριν το τέλος, λοιπόν, ακούστηκαν τα “Καταφύγιο” και “Tο Καλοκαίρι Θα ’Ρθει”, τα οποία, μαζί με το “Super Ferry”, δημιούργησαν μια καλοκαιρινή ατμόσφαιρα στο Fuzz, αφήνοντας μόνο τις κατακόκκινες κάλτσες του ξυπόλυτου drummer Σωτήρη Ντούβα να προδίδουν ότι έρχονται Χριστούγεννα.
