Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, με το πρώτο «κρύο» του φετινού χειμώνα να είναι αισθητό, μια συναυλία των Leon ήταν ό,τι έπρεπε για να κλείσει όμορφα το Σαββατοκύριακο. Ήμουν σίγουρη γι' αυτό. Και ανυπόμονη: το κάλεσμα έλεγε 21.00 κι εγώ κουβαλήθηκα στον Σταυρό Του Νότου από τις 20.30. Ο χώρος γέμισε σιγά-σιγά με νέους ανθρώπους, οι οποίοι έδειχναν να γνωρίζουν τι επρόκειτο να συμβεί και δεν έκρυβαν τον ενθουσιασμό τους. Μερικοί βέβαια –όπως η κοπέλα που καθόταν μπροστά μου και δεν έβαλε γλώσσα όλο το βράδυ μέσα της– ήρθαν μάλλον κατά λάθος… Και νομίζω πως αυτό είναι και το μόνο αρνητικό που έχω να πω για τη βραδιά.
Βραδιά που άνοιξαν οι His Majesty The King Of Spain, με δικά τους κομμάτια αλλά και μια όμορφη διασκευή της α-λα-David Bowie Οδύσσειας του Διαστήματος, επιλέγοντας ενορχηστρώσεις με κιθάρες, βιολί, μαντολίνο, μπάσο, ντραμς, καχόν, λαγούτο, μαντολίνο, μπάντζο και τρομπέτα. Ξεχώρισε το “Come On Pretty Baby, Come On” με το οποίο μας συστήθηκαν και στο Jumping Fish –αυτό απέσπασε και το μεγαλύτερο χειροκρότημα του κόσμου. Γενικά μας ζεστάνανε για τα καλά με τον ιδιαίτερο ήχο τους για τη μία ώρα που έμειναν πάνω στη σκηνή, αποδεικνυόμενοι εξαιρετική επιλογή για το άνοιγμα.
Ώρα Ελλάδος 23.00 και η σκηνή γεμίζει με ένα πλήθος πολύχρωμων ανθρώπων. Χαμογελαστοί και καλοκουρδισμένοι, οι 9 πρωταγωνιστές μας παρέσυραν σε ένα ταξίδι πάνω απ' τη γη –και τα ρολόγια στις πόλεις του κόσμου τρελαίνονται. Ένα τρελό γαϊτανάκι ήχων, μελωδιών, εικόνων και χρωμάτων ξετυλίγεται και τυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Ένα κολάζ φωτογραφιών από ταξίδια, ένα περίτεχνα πλεγμένο πολύχρωμο ύφασμα με χαρούμενα μοτίβα, μία παγκόσμια γλώσσα κοινή σε όλους. Μια αίσθηση ελευθερίας και δίψας για ζωή.
Το πολυπολιτισμικό μίγμα των Leon έχει επιρροές από την ελληνική μουσική και τους χορευτικούς ρυθμούς της Μεσογείου, ξυπνάει ένα πρωί Κυριακής στην παλιά Αθήνα, ταξιδεύει στις new wave pop αναζητήσεις στο Λονδίνο των ύστερων 1970s, διαθέτει μια γεύση από Beatles, Beirut και Sufjan Stevens, χορεύει με παριζιάνικη disco των 1990s, κάνει μια στάση στη νέα indie rock σκηνή του Μπρούκλιν των '00s και φτάνει στο σήμερα –ως ένα απόσταγμα εμπειριών από ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Με έναν πλούσιο ήχο, μια νεανική φρέσκια χροιά, μελωδίες που μένουν στο αυτί και τις σιγοτραγουδάς όλη μέρα χαμογελώντας.
Οι μουσικοί είναι επιλεγμένοι ένας προς έναν και ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο πάνω στη σκηνή. Ο Leon –κατά κόσμον Τίμος Βερέμης– αχώριστος με το χαριτωμένο του γιουκαλίλι, δίνει παλμό και ιδιαίτερο ηχόχρωμα στο τελικό αποτέλεσμα. Η Nalyssa Green (θέρεμιν, ακορντεόν, φωνητικά) και η Nefeli Working Undercover (βιολί, φωνητικά) –που έχουν ήδη δικές τους δισκογραφικές δουλειές και είναι εξαίρετες μουσικοί– υπήρξαν χαριτωμένες, η καθεμιά με το δικό της απαράμιλλο στυλ. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η ζέση, η ζωντάνια, η εκφραστικότητα, η χαρά και ο ενθουσιασμός της performer Zoe Lian (πλήκτρα, φωνητικά, μελόντικα, μεταλλόφωνο, κρουστά), η οποία, ξυπόλυτη και με ένα σμαραγδί πράσινο φόρεμα έδωσε την πινελιά που έκανε το θέαμα απολαυστικό. Σαν γεννημένη ήταν θαρρείς για να κάνει αυτό το πράγμα… Ο Γιάννος Παραμυθιώτης (κιθάρες, φωνητικά) δοσμένος ολοκληρωτικά και με πάθος σε αυτό που υπηρετεί, στα χάλκινα πνευστά οι Jim Staridas (τρομπόνι) και Σωτήρης Πεπέλας (τρομπετίστας της Μόνικα), δίνοντας εορταστικό τόνο, ο Θοδωρής από τους Zebra Tracks πιστός στα μέτρα και συντονιστής του όλου εγχειρήματος (ντραμς), ο Σταύρος Παργινός λυρικός και νοσταλγικός (τσέλο, μαντολίνο), και τέλος ο Κώστας Βαβούσης, επίσης από τους Zebra Tracks, σε μεγάλα κέφια (μπάσο). Μια έθνικ, μποέμ, τρελή παρέα από Μαριάτσι που ξέφρενα χορεύει, ασταμάτητα ταξιδεύει, βαθιά αγαπά, αβίαστα γελά. Μια συλλογή από φαινομενικά ετερόκλητα και αταίριαστα μεταξύ τους όργανα παράγουν αυτή την πανδαισία ήχων, με το γιουκαλίλι πάντα σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο χορός, εντωμεταξύ, μαγικός και ασταμάτητος! Το κοινό, με μάγουλα κόκκινα και μάτια που γυάλιζαν από ενθουσιασμό, τραγουδούσε μαζί με τους Leon. Το βαλς και τα αυθόρμητα χοροπηδηχτά βήματα, ο παλμός, η ένταση, η ενέργεια κι η χαρά στάθηκαν χαρακτηριστικά ενός πλήθους που, παρασυρμένο από τη μουσική, αποδεσμεύτηκε από συμπλέγματα και αναστολές και βούτηξε στη μουσική ώσπου μούλιασε για τα καλά. Οι ήχοι μεστοί, στακάτοι, γεμάτοι καμπύλες και λαμπερά χρώματα και με παντελή έλλειψη μιζέριας και κατήφειας. Οι στίχοι φρέσκοι και λακωνικοί –η ελλειπτική γραφή που προσδίδει αμεσότητα– οι δε ενορχηστρώσεις ξύπνιες και σφιχτές, φιλόδοξες, πλούσιες και καλοδουλεμένες. Με το “Children Of Tomorrow”, το single με το οποίο μας συστήθηκαν επισήμως οι Leon, σείστηκε το μαγαζί και ο κόσμος –σε μια ευδαιμονία άνευ προηγουμένου– συμμετείχε στο διαδραστικό αυτό πρότζεκτ. Τραυματίας και ακουμπισμένη –σχεδόν ακίνητη τελείως– σε ένα κάγκελο, ξενερωμένη που δεν μπορούσα να σηκωθώ κι εγώ να χορέψω, κρατούσα τις σημειώσεις μου με ένα χαμόγελο που θα 'φευγε μόνο με λίφτινγκ και γέμιζα με υπερηφάνεια για τα παιδιά αυτά. Ευγενικός και σεμνός, ο τραγουδιστής/τραγουδοποιός Leon, στις δώδεκα και δέκα, ευχαρίστησε πολλάκις όλους εμάς που τιμήσαμε με την παρουσία μας τη γιορτή του. Το ταξίδι στον υπέροχο αυτό κόσμο μόλις είχε λάβει τέλος. Όχι όμως και η πορεία του Leon. 'Ήρθε για να μείνει. Και να κάνει την Αθήνα καμίνι. 
Εκτός από τα τραγούδια του δίσκου τους Futrue, οι Leon έπαιξαν και το ''Somewhere Over The Rainbow'', του οποίου η θρυλική ερμηνεία από τον Kamakawiwo 'ole έκανε κάποτε τον Βερέμη να λατρέψει το χαβανέζικο γιουκαλίλι –κι έκτοτε να μην το αποχωρίζεται. Στο χαρμόσυνο αυτό κλίμα είδαμε –μέσα από το ανέμελο “Someday, Somewhere, Maybe Somebody” και το λυρικό “All Rise”– να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας η Χώρα του Ποτέ, ο Πίτερ Παν και οι ήρωες του Where The Wild Things Are. Ο θεός Πάνας χόρευε τρεκλίζοντας επικίνδυνα στο χείλος ενός γκρεμού παίζοντας το σουραύλι του, ένας Πήγασος έφερνε βόλτες πετώντας πάνω από τα κεφάλια μας και η Amelie χρωμάτιζε έναν κόσμο ρετρό, πλάθοντας κουλουράκια και όνειρα ασημένια. Οι vintage new wave pop & dance πινελιές στην καρδιά των “The Real Elevator” και “Gradually Then Suddenly (December)” σε ένα εξαιρετικά σφιχτό, καλοκουρδισμένο, όμορφο πάντρεμα ήχων του γιουκαλίλι με το θέρεμιν και του μαντολίνου με το τρομπόνι. .JPG)
