Φωτογραφίες: Σμαρώ Μπότσα
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση του ελληνικού θεάματος. Και αυτό γιατί η καλλιτεχνική της προσωπικότητα έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο μέσω της Επιθεώρησης και των χρυσών εποχών του ελληνικού κινηματογράφου. Η εμφάνισή της, εν έτει 2010, στο Αγγέλων Βήμα θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνευτεί στα πλαίσια του «cult» ή του παρωχημένου, μιας κι έχουν περάσει πάνω από πέντε δεκαετίες από την εποχή που η καριέρα της θα λάμβανε αυτές, τις μυθικές, διαστάσεις… Όποιος όμως δει αυτή τη σειρά εμφανίσεων τις οποίες ξεκίνησε την Παρασκευή που μας πέρασε υπό αυτό το πρίσμα, δεν θα έχει μόνο υποτιμήσει την καλλιτεχνική αξία της Ζωζώς Σαπουντζάκη, αλλά και τον εαυτό του. Η εμφάνισή της στον ζεστό αυτό χώρο στα πέριξ της Ομόνοιας αποδεικνύει ότι δεν έφτασε εκεί όπου έφτασε τυχαία… Και εξηγούμαι.
Καταρχάς, η όλη παράσταση στο Αγγέλων Βήμα έχει τη μορφή βιογραφίας. Είναι περισσότερο δηλαδή ένα μουσικό ταξίδι, σε όλες τις φάσεις της καλλιτεχνικής της πορείας. Η Ζωζώ Σαπουντζάκη έκανε την εμφάνισή της λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κατεβαίνοντας –με αέρα ντίβας και με ένα εντυπωσιακό φόρεμα με σκίσιμο στο πλάι– τα σκαλιά του θεάτρου, με κατεύθυνση την είσοδο του φουαγιέ, όπου είχε στηθεί η σκηνή. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο χώρος του Αγγέλων Βήμα διαθέτει θαυμάσια δυναμική. Αφενός, παραπέμπει, με τη νεοκλασική του χωροδιάταξη, σε μια αίθουσα χορών, σε ένα ballroom αν θέλετε τον διεθνή όρο. Αφετέρου, διαθέτει καλό ήχο και ζεστή ατμόσφαιρα, πράγμα που κατέστησε την εμφάνιση της Σαπουντζάκη πολύ διαδραστική και άμεση. Ο Στέλιος Τζανετής (στο μπουζούκι), ο Βασίλης Τσαντής (στο πιάνο) και ένας προτζέκτορας ήταν τα πρόσωπα και τα στοιχεία που σιγόνταραν τον συνδυασμό αφήγησης, προβολής σπάνιου υλικού από τη μακρόχρονη καριέρα της και φυσικά τα τραγούδια της.
Οι αφηγήσεις της Ζωζώς Σαπουντζάκη διανθίζονταν με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και μια ειλικρινή αποτίμηση των εποχών όπου μεσουρανούσε. Αυτών της επιθεώρησης, του κινηματογράφου, της Columbia, του Μουζάκη και του Ζαμπέτα, μεταξύ άλλων –δεν έλειψαν αφηγήσεις για τα χιλιοδόλαρα που εναπόθετε ο Λιβανός στις γόβες της όταν εμφανιζόταν σε μεγάλο ξενοδοχείο των Η.Π.Α., για την πρώτη συνάντηση με έναν νέο «μαέστρο» ονόματι Χατζιδάκι, ή για τη Σοφία Βέμπο και τις υποψίες της περί δεσμού μεταξύ της Σαπουντζάκη και του Τραϊφόρου. Με τρεις εμφανίσεις (με πραγματικά εντυπωσιακά βραδινά σύνολα) η Ζωζώ Σαπουντζάκη, για να μην μακρυγορούμε, έδωσε… ρέστα! Χόρεψε, τραγούδησε, έπαιξε ακορντεόν…
Και έβλεπες μπροστά σου ένα εκρηκτικό μίγμα θεατρικότητας, ερμηνείας, χορευτικής περφόρμανς και φυσικά μια φωνή η οποία τα έδινε όλα. Και αυτό, νομίζω, είναι και το βασικό χαρακτηριστικό που συνοδεύει όλες τις μεγάλες κυρίες. “Ο Μήνας Έχει 13”, “Το Τραμ Το Τελευταίο”, “Ρίχνω Σπάγγο”, “Χάρτινο Το Φεγγαράκι”, “Μια Με Θέλεις Μια Με Διώχνεις” και άλλα τόσα τραγούδια έκαναν τον Σουγιούλ, τη Βέμπο, τον Τώνη Μαρούδα, τον Μουζάκη, τον Χατζιδάκι και τόσους ακόμα σπουδαίους Έλληνες να παρελαύνουν θαρρείς από μπροστά σου. Ήταν όμως ένα ταξίδι όχι νοσταλγικό, ούτε «ελέω μνημοσύνου». Περισσότερο μια πηγαία χωροχρονική βουτιά στο έργο και τις ημέρες της Ζωζώς Σαπουντζάκη.
Αυτό που σε εντυπωσίαζε πραγματικά, όμως, ήταν η απόδοση της Ζωζώς. Κυριολεκτικά «πάταγε» πολλές νεότερες τραγουδίστριες, αποδεικνύοντας ότι το κέφι, ο χορός, η ψυχή και η καρδιά, όταν συνδυάζονται με το πηγαίο ταλέντο, αποτελούν τη μόνη ασφαλή συνταγή για να σε καταστήσουν «μεγαλύτερο από τη ζωή» –μιλάμε για δύο και πλέον ώρες πρόγραμμα. Αν αμφιβάλλετε, κοπιάστε να τη θαυμάσετε…
