Ένα από τα πράγματα που διαφοροποιεί τους καλλιτέχνες μεταξύ τους, είναι η εντιμότητά τους. Υπάρχουν εκείνοι που βγαίνουν στη σκηνή, κάνουν τη δουλειά τους και ανυπομονούν να ολοκληρωθεί το σετ ώστε να φύγουν και εκείνοι που απλώς αναγκάζονται να φύγουν, όταν ολοκληρωθεί το σετ τους. Ο Ρους ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Παρά τον λίγο κόσμο στον Σταυρό Του Νότου την περασμένη Τετάρτη, εκείνος δεν έδειχνε πρόθυμος να αποχωρήσει από τη σκηνή. Όμως, υπάρχει κάτι με το οποίο πρέπει να συμβιβαστείς όταν παίζεις για δυόμισι ώρες: την πιθανότητα το πρόγραμμα να σταματήσει να κινείται με την ίδια δυναμική από ένα σημείο και μετά. Πριν, όμως, παρακολουθήσω live τον Ρους, τον συνάντησα στα παρασκήνια του μαγαζιού. Όπου –με διάθεση τελείως άνετη και χαλαρή– «εκμυστηρεύθηκε» στο Avopolis Greek την προέλευση του ονόματός του, άφησε αιχμές για τα κόμπλεξ της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής και ανέλυσε, μεταξύ άλλων, τη δική του άποψη για την τρέλα που δημιουργήθηκε με τις “Εξαιρέσεις”...
Ρους Q&A
Το παρατσούκλι Ρους πώς προέκυψε; Έχω διαβάσει ότι στο κόλλησαν στην Ιταλία όσο σπούδαζες, αλλά γιατί;
Το Ρους προέρχεται από το όνομα του πατέρα μου, το οποίο είναι Ρουσσέτος. Στην Ιταλία όλα μου τα έγγραφα είχαν το μικρό μου όνομα, δηλαδή Γεώργιος, το πατρώνυμο εν συντομία δηλαδή Ρους, και το επώνυμο Γεωργιάδης. Το Γεωργιάδης για τους Ιταλούς ήταν μάλλον μεγάλο... Οπότε σε κάποιες ανακοινώσεις μαθημάτων έγραφαν «Γιώργος Ρους»! Φάνηκε αστείο σε κάποιους φίλους μου από εκεί και μου το κόλλησαν σαν παρατσούκλι.
Και ο πρώτος σου δίσκος; Πώς προέκυψε;
Προέκυψε από την επαφή μου με τον Πάνο Θεοφανέλη, της Archangel Music, ο οποίος άκουσε τη δουλειά μου και θεώρησε ότι μπορεί να κάνει κάτι με αυτό το υλικό. Στην πορεία, όμως, έκατσε αυτό με το Jumping Fish. Και εκεί που είχαμε αρχίσει να δρομολογούμε τις καταστάσεις για τον δίσκο, ξαφνικά βρεθήκαμε να κυνηγάμε τις καταστάσεις. Γιατί το “Εξαιρέσεις” κάπως ξέφυγε. Άρχισε να γίνεται σε χρόνο dt remix από τον καθένα και άκουγα τη φωνή μου σε κάτι σκυλο-κλαμπο-τράγουδα. Δεν ήταν κάτι που με πείραξε, αλλά δεν ήταν και κάτι που –για να είμαι ειλικρινής– με ευχαριστούσε. Έτσι είναι όταν ένα κομμάτι πάει πιο καλά από όσο περίμενες. Δεν έχω ξανακάνει άλλη ανάλογη επιτυχία.
Ποιο άλλο τραγούδι από τον δίσκο θα άξιζε πιστεύεις να έχει την ίδια τύχη με το “Εξαιρέσεις”;
Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε άλλο τραγούδι να σημειώσει την ίδια επιτυχία, γιατί είναι τέτοια η κατάσταση, ήταν και το σπρώξιμο του Jumping Fish. Το έσπρωξε σε σημείο που κάποιος μπορούσε να πει «Άντε πια, μας πρήξατε»! Και το χρησιμοποιεί ακόμα. Απλά τα άτομα από την Cosmote δεν ασχολούνται με τη μουσική στην Ελλάδα, κοιτούν το τώρα. Είχαν τότε το “Εξαιρέσεις”, σκέφτηκαν «Ωραίο τραγουδάκι», κατάλαβαν ότι έπιασε και το ξέσκισαν. Όπου κι αν βλέπεις το όνομά μου, πλέον, βλέπεις δίπλα τη λέξη Cosmote. Είμαι το παιδί της Cosmote. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Cosmote και το Jumping Fish βοήθησαν το “Εξαιρέσεις” να πάει εκεί που πήγε. Γιατί δεν ξέρω αν θα μπορούσε τη συγκεκριμένη περίοδο ένας ελληνόφωνος δίσκος να έχει βγάλει αλλιώς τέτοιο χιτ.
Τι γνώμη έχεις για τον αγγλόφωνο στίχο, ο οποίος πλέον ανθίζει στην Ελλάδα;
Αναγνωρίζω ότι ο ήχος είναι που κάνει τη διαφορά και οι λέξεις έχουν το δικό τους ήχο. Οι αγγλόφωνες λέξεις δεν περιέχουν βέβαια τόσο λυρισμό όσο οι ελληνικές. Μπορείς, όμως, να έχεις τρελό groove με τον αγγλικό στίχο –κάτι που με τον ελληνικό είναι λίγο δύσκολο. Έπειτα ο αγγλόφωνος στίχος είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος αυτή τη στιγμή και στην Ελλάδα. Αλλά, όπως εγώ παραδέχομαι ότι ο αγγλόφωνος στίχος είναι καλύτερος, μπορούν να παραδεχτούν και από την αγγλόφωνη σκηνή ότι και ο ελληνικός στίχος διαθέτει χάρες, άλλες χάρες. Ωστόσο δεν το κάνουν, γιατί έχουν παρωπίδες. Είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να δεχτώ από την αγγλόφωνη σκηνή, αυτή την αποστροφή προς τον ελληνικό στίχο. Αυτό το δήθεν «δεν μου αρέσει ο ελληνικός στίχος, δεν ακούω ελληνικά» είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου. «Δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις». Πόσο τι ισχύει τελικά κάτι τέτοιο; Έχεις άγχος πριν από τα live σου; Έχω κάποιες φορές, αλλά προσπαθώ να είμαι όσο πιο ήρεμος μπορώ. Δεν σκέφτομαι τι πρόκειται να γίνει σε λίγο και πώς θα πάει. Το βλέπω από την ώρα που ανεβαίνω πάνω στη σκηνή. Και πραγματικά τα πράγματα μπορεί να μην πάνε καλά, να μην είναι ΟΚ. Το κοινό το καταλαβαίνει όταν αγχώνεσαι. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες οι οποίοι δεν έχουν άγχος γιατί έχουν καραφιξάρει αυτό που θα πούνε πάνω –από την πρώτη φράση μέχρι την τελευταία. Εγώ δεν ετοιμάζω ποτέ κάτι. Για να είμαι ειλικρινής, έχω σκεφτεί να προετοιμάζομαι λίγο ώστε να έχει μια ροή το πρόγραμμα, όμως δεν μου βγαίνει να το κάνω. Τις περισσότερες φορές μπορεί να λέω μπούρδες, αλλά δεν πειράζει. Είναι αυθόρμητες! Ρους κριτική συναυλίας Δύο μπύρες και μερικά τσιγάρα μετά τη συνέντευξη, τη βραδιά στον Σταυρό Του Νότου ξεκινά ένας τύπος με ιδιαίτερο look, που παραπέμπει σε άστεγο: με καπέλο τζόκεϊ, κομμένα μαύρα γάντια και γυαλιά ηλίου. Δεν μου φάνηκε καθόλου δήθεν, για να πω την αλήθεια. Ίσα-ίσα, η ζεστή φωνή του μας κράτησε ευχάριστη συντροφιά για περίπου μισή ώρα, με ήχους που προέρχονταν από την country μουσική σκηνή. Όπως σεμνά κάθισε στο σκαμπό του (με την κιθάρα και τη μπότα από τα ντραμς του), το ίδιο σεμνά τα πήρε και έφυγε. Το όνομα αυτού, Sunny Liston. Και το πρόγραμμα που παρουσιάζει Sunny Liston’ s One Man Band. Έπειτα από αυτή τη διακριτική εισαγωγή, ο Ρους βγαίνει στη σκηνή πλαισιωμένος από τους μουσικούς του. Και ήξερα τι ακριβώς περίμενα από τη συγκεκριμένη συναυλία: ήθελα να διαπιστώσω αν ο Ρους έχει να μας πει κάτι παραπάνω από το τραγούδι που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό. Με τραγούδια από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, όπως τα “Βουτιά Στο Κενό” και “Γι' Αυτούς”, ο Ρους κατάφερε –σχεδόν εξ' αρχής– να δώσει σπιντάτο ύφος στη βραδιά. Εκτός μάλιστα από τις δικές του δημιουργίες παρέμβαλλε στο σετ και κάποιες διασκευές. Συγκεκριμένα το “Mary Jane' s Last Dance” του Tom Petty στάθηκε μία πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή, ενώ από τα καινούρια του κομμάτια, όσα θα μπουν στον επόμενο δίσκο (αν υπάρξει κάτι τέτοιο, όπως παρατηρούσε γελώντας), ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν το “4711” και το “Τσίρκο”. Το πρώτο ειδικά ήταν ένα πολύ δυνατό κιθαριστικά και ερωτικό στιχουργικά κομμάτι, τιτλοφορούμενο από μία κολόνια η οποία δεν υφίσταται πια. Το σήμα-κατατεθέν, “Εξαιρέσεις” ο Ρους επέλεξε –μάλλον για ευνόητους λόγους– να το παίξει σχετικά νωρίς. Μάλιστα, πρώτα το έπαιξε μόνος με την ακουστική του κιθάρα και στη συνέχεια στην αυθεντική του εκδοχή. Επίσης, πολύ ωραία στιγμή, αυτή η ακουστική version. Σε κάποιο σημείο, δεν θυμάμαι ακριβώς πόση ώρα μετά την έναρξη της βραδιάς, ο Ρους αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα. Από εκεί και πέρα, θεωρώ πως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη συναυλία. Γιατί ενώ το δεύτερο μέρος περιλάμβανε αγαπημένα στον κόσμο τραγούδια, όπως το “Μαριονέτες” ή το “Είμαι Από Το Φεγγάρι”, περιείχε εμβόλιμα και διασκευές, οι οποίες νομίζω πως περισσότερο κούρασαν, παρά διασκέδασαν τους παρευρισκομένους. Δεν είδα λ.χ. κάποια διαφοροποίηση ή τέλος πάντων κάτι που να με τραβήξει όταν έπαιξε το “Αντικαταπληκτικά” του Παύλου Παυλίδη ή το “Karma Police” των Radiohead. Επιπλέον, σε αρκετά από τα κομμάτια του δεύτερου μέρους τα σολαρίσματα στις κιθάρες και τα ντραμς έδιναν και έπαιρναν, με αποτέλεσμα ένα τραγούδι να διαρκεί το διπλάσιο του κανονικού. 
Έχουμε παραγεμίσει από κανόνες και κάποια στιγμή άρχισα να το βγάζω αυτό από τη δική μου τη ζωή. Όχι ότι δεν τους ακολουθώ ή δεν συμμορφώνομαι, αλλά προσπαθώ να μην τους εφαρμόζω. Ένα απλό παράδειγμα το οποίο μπορώ να σου πω για τους κανόνες: όταν πριν λίγο καιρό έπαιζα το “Είμαι Από Το Φεγγάρι” για 20 φίλους σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια, και τώρα που το παίζω για 150-200 άτομα και έρχεται η εφορία και μου κάνει 20% παρακράτηση φόρου... Αυτό είναι το σύστημα, οι κανόνες. Δεν είναι η παρακράτηση φόρου που δεν γουστάρω, αλλά την όλη λογική. Όλα έχουν μπει δηλαδή σε ένα αυλάκι και κυλάνε. Γι’ αυτό το μόνο το οποίο μπορώ να πω είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες, μα μόνο εξαιρέσεις. Έτσι, απλά για να τους τη σπάσω. 
Για να επιστρέψω, λοιπόν, σε αυτό που ήθελα να διαπιστώσω από το εν λόγω live, πιστεύω ότι ο Ρους έχει τη δυνατότητα να δώσει κάτι παραπάνω από ένα χιτ. Γιατί έχει ωραία παρουσία πάνω στη σκηνή και το δείγμα που πήρα από την καινούργια του δουλειά μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον. Η μεγάλη μου ένσταση ως προς την εμφάνιση της Τετάρτης έγκειται στο γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της –μουσικά– κινούταν στο ίδιο επίπεδο, με αποτέλεσμα μετά από κάποια ώρα να μην μπορώ να ακολουθήσω. Αυτό, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια του live, δεν με έπεισαν τελικά.
