>Φωτογραφίες: Σμαρώ Μπότσα Καθώς έβλεπα και άκουγα τον Socos και τους The Live Project Band γεννιόταν μέσα μου η αγωνία: πώς θα απέδιδα σε τούτο εδώ το κειμενάκι όλο αυτό που εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια μου στο ένα και μοναδικό live της μπάντας, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης; Στη σκηνή του Κυττάρου παρουσιάστηκαν έξι μουσικοί οι οποίοι είχαν την ικανότητα όχι να σε μεταφέρουν απλώς σε ένα άλλο σύμπαν, αλλά να σου ακυρώσουν βασικές έννοιες που έχουν να κάνουν με τον αυτοπροσδιορισμό σου τη δεδομένη στιγμή. Χρόνος και τόπος επαναπροσδιορίστηκαν. Αντ’ αυτών κτίστηκε ένα επικίνδυνα θελκτικό ηχητικό κουκούλι, μέσα στο οποίο σε τοποθετούσαν βίαια και αμαρτωλά. Ο Socos με τους Live Project Band χτίσανε μία ανεπανάληπτης αισθητικής παράσταση, εξοντωτική και συνάμα δοτική, για όλους όσους αποφάσισαν να αφεθούν στο ψυχεδελικό ντόμινο του ηχητικού κόσμου της μπάντας. Αυτοί οι άνθρωποι που ανέβηκαν εκείνο το βράδυ για μιάμιση ώρα επί σκηνής, δημιούργησαν μία ηχητική ετεροτοπία σε ένα παγιωμένο ελληνικό μουσικό περιβάλλον μπουζουκλερί και εντεχνίλας. Στη γωνία Ηπείρου και Αχαρνών, εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή ταυτίζεται με την εξαθλίωση και τα τετελεσμένα, ο Socos έγινε ο μέντορας μιας avant garde εμπειρίας. Εκπληκτικός κιθαρίστας, είχε συμμάχους του τη Μαρία Λατσίνου και τον Μαρίνο Τζιάρο, που έκαναν μαγικά, δίνοντας ρέστα με τις φωνητικές τους ακροβασίες. Ειδικά η Λατσίνου σε άφηνε αποσβολωμένο με τους λαρυγγισμούς και τα φωνητικά της, τόσο πολύ που μία βαθιά υπόκλιση –η μικρότερη έκφραση θαυμασμού– μπροστά της θα έμοιαζε λίγη. Δεν ξέρω πόσο αφορούσε ένα τέτοιο θέαμα τους κατοίκους του αθηναϊκού άστεως. Τα σαράντα άτομα που βρεθήκαμε από κάτω να χειροκροτούν –τι και για ποιο λόγο, μη με ρωτάτε– έμοιαζαν αντίβαρο απέναντι στη μικροαστική ψυχολογία που έχει κυριεύσει τους θιασώτες των καλλιτεχνικών εξελίξεων του τόπου τούτου. Θα ήθελες περισσότερο κόσμο; Ναι, θα ήθελα. Σχεδόν το απαιτούσα, γιατί η συλλογιστική του Socos είναι το περιθώριο της τέχνης που μπορεί και αφορά συλλογικότητες. Εξεζητημένο, ασαφές, απροσάρμοστο, ασύμβατο ή αντισυμβατικό, εύκολα θα το αποκήρυσσε όποιος απλώς δεν αφέθηκε να ταξιδέψει στην εμπειρία αυτή. Όχι δεν χρειάζεται να πάρεις ναρκωτικά, ούτε να πνιγείς στο αλκοόλ για να κατανοήσεις. Η νηφαλιότητα επικουρούσε περισσότερο, ώστε να ανατρέξεις στα έγκατα των ψυχικών σου αποθεμάτων και να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις ακόμα μπροστά σου πολύ δρόμο για να ανακαλύψεις τα όρια της μουσικής τέχνης και δη της ζωντανής. Τα σέβη μου... Υ.Γ.: Λόγω της καθυστερημένης μου έλευσης στον χώρο, δεν πρόλαβα το support σετ των Raintear.
