Όταν η κολλητή μου ήρθε μια μέρα στο σχολείο τσιρίζοντας ότι «ο Λεωνίδας κέρδισε το Fame Story», συνέχισα να τρώω το κρουασάν μου σχεδόν αδιάφορα απέναντι σ’ αυτή της την ανακοίνωση. Ούτε ήξερα ποιος είναι ο Λεωνίδας, ούτε με ένοιαζε και ιδιαίτερα να μάθω. Όταν, λίγο μετά, κυκλοφόρησε τα πρώτα πέντε τραγούδια του μαζί με τους Πότες φίλους του, δεν πρόλαβα να κάνω και πολύ την έξυπνη για τη νέα μου ανακάλυψη –αφού αποδείχθηκε πως ο Λεωνίδας του Fame Story και ο Λεωνίδας Μπαλάφας, όπως τον έμαθα εγώ, ήταν το ένα και το αυτό πρόσωπο… Σήμερα, έχοντας κυκλοφορήσει τον τρίτο του δίσκο, συνεχίζει να εντυπωσιάζει το κοινό του, τόσο με τη μουσική όσο και με το πάθος και το νεύρο του στα live.>Στο Gagarin φτάσαμε λίγο μετά τις 22.00 και το θέαμα που αντίκρισα ξεπερνούσε κάθε μου φαντασία. Η ουρά για τα εισιτήρια έφτανε περίπου στα τρία τετράγωνα πριν το 205 της Λιοσίων, αποτελούμενη από αγόρια και κορίτσια, (σχεδόν αυστηρά) μεταξύ 18 και 24 ετών, να γελούν μες στο κέφι, χωρίς να τους ενοχλεί και πολύ ούτε η αναμονή, αλλά ούτε και το κρύο (η συναυλία ήταν τελικά sold out). Μέσα, η ατμόσφαιρα ήταν παρόμοια, με τακτικά ξεσπάσματα χειροκροτημάτων να καλούν τον Μπαλάφα και τους μουσικούς του στη σκηνή. Ανταποκρίθηκαν λίγο μετά τις 23.00 κι ένα μεγάλο πάρτι ξεκίνησε. Ανάμεσα στα πρώτα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν μια πειραγμένη εκδοχή του “Ταξίδι Για Να Σε Βρω” –«επειδή ήταν για πολύ καιρό ίδιο», όπως είπε ο Μπαλάφας– σε τζαζ ρυθμούς, η οποία με άφησε σχεδόν άφωνη. Ήλπιζα μέσα μου να συνεχιστεί το πρόγραμμα σε παρόμοιο ύφος και δεν απογοητεύτηκα. Οι “Αναμνήσεις”, μα και μια διασκευή/μίξη του “Walk On The Wild Side” με το “Happy End” που ακολούθησαν λίγο μετά, έδειξαν τις διαθέσεις της μπάντας να στραφεί σε πιο βαλκανικούς και ska τόνους, με το κλαρίνο, το νέϋ και την τρομπέτα να καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στις ενορχηστρώσεις. Στον “Πυροσβεστήρα” μια έκπληξη περίμενε το κοινό, αφού τέσσερα μπουκάλια τεκίλας μοιράστηκαν σε σφηνάκια και κεράστηκαν σε όλη την πλατεία, κάνοντας το λίκνισμα των παιδιών ακόμα πιο αυθόρμητο και ζεστό! Πέρα από αυτήν του τη μεγάλη επιτυχία, όμως, ο Μπαλάφας επέλεξε και αρκετά άλλα τραγούδια του νέου του δίσκου Ανοιξιάτικη Μέρα για να τα συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του και στάθηκε εντυπωσιακή η ανταπόκριση του κοινού σ’ αυτά. Έδειξαν να ενθουσιάζονται ακούγοντάς τα σχεδόν το ίδιο ή και περισσότερο απ’ ότι τα παλιά. Ο πανικός που έγινε λ.χ. στο “Θα Σε Κλέψω Μια Βραδιά” ήταν άνευ προηγουμένου, νομίζω, όμως, ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και η δυναμική που έχει το κομμάτι από μόνο του –από τα καλύτερα του νέου άλμπουμ κατά την ταπεινή μου άποψη. Δεν έλειψαν, βέβαια, και τα παλαιότερα “Ψηλά” και “Πλάτανος”, στα οποία ο κόσμος σχεδόν υπερκάλυπτε τη φωνή του Μπαλάφα τραγουδώντας. Από το live της Παρασκευής δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και οι φίλοι του Λεωνίδα Μπαλάφα, οι οποίοι ήρθαν απλά ως θεατές, αλλά δεν…γλίτωσαν την επίσκεψη στη σκηνή, συνοδεύοντάς τον σε μερικά τραγούδια. Την αρχή έκανε ο Κύριος Κ που μας χάρισε το “Για Το Ράδιο” και λίγο αργότερα είδαμε τη Νατάσσα Μηνδρινού να τραγουδά μαζί με τον Μπαλάφα το “Τι Κρύβει Αυτή Η Σιωπή”, μαζί με έναν αγνώστων λοιπών στοιχείων beatboxer στο background –ας με συγχωρέσει, η φασαρία ήταν μεγάλη και το όνομά του δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω. Η συνέχεια και το τέλος του live ήρθε με μερικά από τα τραγούδια που ξεπήδησαν από τη μεταξύ τους συνεργασία στο ΚοοΚοο, με το “Seven Nation Army” να ξεχωρίζει και να αποσπά τις περισσότερες επευφημίες. Μπορεί η αρένα να ευχαριστήθηκε λίγο περισσότερο τη συναυλία απ’ ότι ο στριμωγμένος εξώστης, τα σχόλια, όμως, υπήρξαν απ’ όλους θετικά. Μου φαίνεται πως ο Λεωνίδας Μπαλάφας έχει βρει το ελιξίριο της διασκέδασης, αφήνοντας τον κόσμο με ένα χαμόγελο στα χείλη μετά από κάθε του live και κάνοντάς τους να συνεχίζουν να χορεύουν ακόμα και μέσα στα ταξί της επιστροφής. Ανανέωση του ραντεβού, λοιπόν, για τον Δεκέμβρη με πολύ χορό και ακόμα περισσότερες τεκίλες!
