>
Χώρος: Ημερομηνία: 26-27/10/2010 Κείμενο: Θέμης Πέλλας Φωτογραφίες: Miguel Στα μέσα της βδομάδας και στο γύρισμα για τον εθνικό εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, η ομάδα της Plenty Project σε συνεργασία με τη Demo Mode Events έστησαν το πρώτο Volume φεστιβάλ στον Βόλο. Κάθε άλλο παρά παρθενική είναι όμως η δραστηριοποίηση των ατόμων που κίνησαν το εγχείρημα, καθώς –εκτός του ότι έχουν ρίζες στην περιοχή– έχουν ήδη μεθοδεύσει ποικίλες μουσικές καταστάσεις στην πόλη. Χαρακτηριστικό είναι τα τελευταία χρόνια το παράδειγμα της Ευρωπαϊκής Γιορτής Της Μουσικής που έχει ήδη σφυγμομετρήσει τους ρυθμούς της πόλης, ετοιμάζοντας εν μέρει το έδαφος για το φεστιβάλ Volume. Ο πολυχώρος Τσαλαπάτα (στην ευρύχωρη αίθουσα Gold Star) όπου διεξήχθησαν οι δύο βραδιές του φεστιβάλ την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη, συγκεντρώνει σήμερα ένα σημαντικό μέρος από τις πολιτιστικές δραστηριότητες του Βόλου μέσα στο διαμορφωμένο κέλυφος της βιομηχανίας πλινθοκεραμοποιίας που παρήκμασε στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Σε αυτό το περιβάλλον προσκλήθηκαν λοιπόν τρία ντόπια συγκροτήματα –οι Pig In A Poke, οι Blue Jazz Fiction και οι Inner Sleeves– ώστε να ανοίξουν τις δύο βραδιές του φεστιβάλ, οι οποίες στην προέκτασή τους περιλάμβαναν και εμφανίσεις από τη Μόνικα και τον Γιάννη Αγγελάκα. Βραδιές που κύλησαν σφιχτά οργανωμένες, κρατώντας τις εμφανίσεις μέσα στο πρόγραμμα, χωρίς περιττές καθυστερήσεις. Ποσοτικά, η ανταπόκριση του κοινού κατέλαβε τον χώρο κυρίως στο φινάλε της κάθε βραδιάς. Η συγκεκριμένη διαφοροποιημένη προσέλευση στον χρόνο έδειξε νομίζω ότι η τιμή του εισιτηρίου είχε βρει ένα λογικό όριο (15 ευρώ η βραδιά ή 13 ευρώ η προπώληση και 25 ευρώ το διήμερο). Παρόλα αυτά υπήρξαν και αρκετές αντίθετες γνώμες. Τρίτη 26/10 Την πρώτη βραδιά του Volume άνοιξαν οι Pig In A Poke –ντόπιο indie rock σχήμα με αρκετές περιοδικές εμφανίσεις τα τελευταία πέντε χρόνια. Προθέρμαναν το κοινό με τραγούδια από τον πρώτο αλλά και τον επερχόμενο δίσκο τους, προκαλώντας και μια ροή στη συνέχεια προς τον πάγκο στην είσοδο όπου διατίθεντο promo τους. Ακολούθησε η γυναικεία μαθητική συντροφιά των Blue Jazz Fiction, που, παρά τα κάποια προβλήματα στον ήχο, μετέδωσε τη swing διάθεσή της. Από κάτω είχαν ήδη συγκεντρώσει έναν ικανό αριθμό φίλων, οι οποίοι στήριζαν με το απαραίτητο κούνημα τη μουσική τους. Μετά από ένα εμβόλιμο εμψυχωτικό καλωσόρισμα από τους διοργανωτές, κατέλαβαν τη σκηνή οι Burger Project. Το ντύσιμό τους ήταν ένα remix αιγυπτιακής αισθητικής και διασκεδαστή στο Λας Βέγκας με κάτι από hipster. Ο δρόμος για τις διασκευές είναι πάντα άλλη φάση αν διασκευάζεις και τον εαυτό σου. Ο Al The X-King είχε σφηνώσει στο λαρύγγι του τη μακριά παράδοση του αμερικάνικου μπλουζ, αφήνοντάς τη να κυμαίνεται ανάλογα του τι χρειαζόταν καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, η οποία περιελάμβανε κομμάτια όπως τα “Wind Of Change”, “Το Βαπόρι Από Την Περσία” και το “Take My Breath Away”. Όσο ετοιμαζόταν η σκηνή για να υποδεχτεί τη Μόνικα και τη μπάντα της, άρχισε μια ανακύκλωση στο κοινό, η οποία συνεχίστηκε μέχρι και το κλείσιμο της βραδιάς με ρυθμό που είχε νομίζω περισσότερο να κάνει με το τι στερεοτυπικά περίμενε ο περισσότερος κόσμος να ακούσει, παρά με το τι απόδωσε το μουσικό σχήμα. Όταν όμως έγινε αντιληπτό ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με απόδοση του Avatar, ούτε του Exit, αλλά με το πείραμα ερμηνείας εκ μέρους μιας νέας κοπέλας, περισσότερος κόσμος συντονίστηκε. Η Μόνικα προσπαθεί να μορφοποιήσει την ερμηνεία της με γυμνή ειλικρίνεια και πάθος μπροστά μας, συλλέγοντας γυναικείες μουσικές φιγούρες (Cat Power, PJ Harvey κ.α.) και φτιάχνοντας ένα διάγραμμα για να σχεδιάσει έπειτα το δικό της περίγραμμα. Στο ενδιάμεσο μπορεί να υπάρχουν και μερικές όχι και τόσο άνετες στιγμές, όπως όταν ζητούσε από το κοινό να κάνει ησυχία σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Όπως και να έχει, αυτό που μένει είναι, όπως ανέφερε ένας φίλος μου, ότι η κοπέλα αυτή αντιλαμβάνεται υποσύχνοτητες. Ανάμεσά τους και τις δικές μας –και εκεί βρίσκεται το θέμα. Το ότι πλαισιώνεται από μία τόσο καλά δεμένη μπάντα, της δίνει επιπλέον την ευκαιρία να εξερευνεί τα όριά της. Φυσικά και το να μπορεί να παίξει τόσο δυναμικά όσο και το βράδυ της Τρίτης. Στο Volume Fest κατάφερε να εντυπωσιάσει ένα αρκετά διαφοροποιημένο κοινό, που το άφησε με την ζεστή, καλειδοσκοπική αίσθηση της κιθάρας από το “Not Enough” και την αντήχηση από τα φωνητικά της. Τετάρτη 27/10 Το βράδυ της Τετάρτης έβρεχε αρκετά. Η εμφάνιση των Inner Sleeves όμως είχε ήδη συγκεντρώσει αρκετό κόσμο στην Τσαλαπάτα, ο οποίος κι ανταποκρίθηκε στη μουσική τους. Ακολούθησαν οι Ska Bangies, που μοιράστηκαν φιλοφρονήσεις με ένα κοινό το οποίο έδειξε να τους συμπαθεί αρκετά. Έπαιξαν ηλεκτροακουστικά χωρίς να θυσιάσουν κάτι από τη δυναμική τους, ενώ ανάμεσα στις διασκευές ακούστηκε κι ένα συμπαθητικό “Love Me Tender”, καθώς κι ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι τους. Προετοίμασαν έτσι πολύ καλά το έδαφος για μια βραδιά με περισσότερο ταρακούνημα από την προηγούμενη. Κάτι που δούλεψαν στη συνέχεια οι 63high, με το δικό τους hardcore ska κοκτέηλ, το οποίο περιείχε και τη γνωστή διασκευή από Vodka Juniors αλλά και μερικά εκκλησιαστικά samples. Μια μικρή προτροπή για θόρυβο στην αρχή –και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Αγγελάκας, Σαδίκης και Αραμπατζής, με την επιπλέον βοήθεια του Καργιωτάκη στην κονσόλα, βρέθηκαν στη συνέχεια σε μια κατάμεστη αίθουσα που σείστηκε από το ξεκίνημα με το “Οι Πρωθυπουργοί” του Βαμβακάρη μέχρι το τέλος. «Όσοι γεννούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν, τους κυνηγάει ο λαός για τα καλά που κάνουν». Ο Αγγελάκας ξεκίνησε όρθιος, γερμένος στο χαμηλωμένο του μικρόφωνο, χαράσσοντας στη σκυφτή του πλάτη τον καημό και την αγανάκτηση του μουσικού φαντασιακού αυτής της περιοχής στην άκρη της Ευρώπης. Σταδιακά μπορούσε να αντιληφθεί κανείς πως το σώμα του άφηνε την αυτοκαταστροφική σιγουριά του ρεμπέτη, καθώς ορθωνόταν και προσανατολιζόταν προς την αγάπη του κοινού. Κάθε τραγούδι στάθηκε και μία ξεχωριστή στιγμή. Οι φωνές του κόσμου –Ντίνο, Ντίνο– συνάντησαν τα “Χωρίς Κανόνα” και “Δεν Ήταν Απαισιόδοξο Τραγουδάκι” του Σαδίκη, ενώ, από τη μεριά του, ο Αγγελάκας έφερνε ατμόσφαιρα από Τρύπες, καθώς –εκτός από τραγούδια όπως το “Δεν Χωράς Πουθενά”– άφησε το κοινό να κλείσει την βραδιά με το «όλα είναι δρόμος...». Είχε προηγηθεί μια noise/electronica απόδοση του μια “Όμορφη Μελαχρινή”, με τον Αγγελάκα να παίζει από ένα macbook pro στα πόδια του, όπως και μια εκρηκτική εκτέλεση στο “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα”. 
