Κώστας Λειβαδάς

Φωτογραφίες: Έφη Παρίση

Κύτταρο είναι αυτό, με τις –παραδοσιακές πια– καθυστερήσεις του, τους κιτς πολυελαίους του που δεν λένε να κατέβουν από το ταβάνι, αλλά και την παντελή έλλειψη σκαμπό μπαρ, καταδικάζοντας σε αιώνια ορθοστασία όσους επιλέγουν να πιουν ένα απλό ποτό, αντί της ελάχιστης κατανάλωσης των 140 ευρώ στο τραπέζι. Όλα αυτά όμως μου ήταν γνωστά. Αυτό που δεν ήξερα ήταν τι να περιμένω από το live του Κώστα Λειβαδά την Παρασκευή το βράδυ.

Τον παρακολουθώ χρόνια, έχω κλάψει στο Γυμνάσιο με το “Σα Να Μην Πέρασε Μια Μέρα”, έχω αποκοιμηθεί πάμπολλες φορές ακούγοντας το “Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα” και αποχαιρετώ το κάθε μου καλοκαίρι με το νοσταλγικό “Δειλά”, όμως δεν έτυχε ποτέ να δω τον Λειβαδά πάνω στη σκηνή. Τα συναισθήματά μου ήταν λοιπόν ανάμεικτα. Από τη μία φοβόμουν μην χαλάσει η εικόνα μου για εκείνον –σε περίπτωση που το live του δεν συναντούσε τις προσδοκίες μου– και από την άλλη σκεφτόμουν ότι οι αναμνήσεις μου από τα κομμάτια του όλα αυτά τα χρόνια ήταν αρκετές για να τον κρατήσουν στη θέση του μέσα στο μυαλό μου. Όλα κύλησαν ομαλά, τελικά.

Γύρω στις 23.20 ανέβηκε ο Λειβαδάς στη σκηνή, μαζί με τους μουσικούς του, μετά από αναμονή μιας ώρας από μέρος του κοινού, όμως η αποζημίωση ήρθε ήδη από την αρχή του setlist. Από τον τελευταίο του δίσκο προέρχονταν τα πρώτα κομμάτια που ακούσαμε: το “Θηρίο”, το –ήδη γνωστό– “Ο Τελευταίος Να Κλείσει Την Πόρτα” αλλά και το “10 Αριθμούς”, ένα τραγούδι που είχε γράψει για μια κοπέλα στο Λονδίνο, όπως αφηγήθηκε, αρκετά χρόνια πριν. Από τα αγαπημένα μου στο Κρατήσου Από Τη Στάχτη, ομολογώ μάλιστα πως ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν το δισκογράφησε νωρίτερα. Η συνέχεια δόθηκε από τον Γιώργο Καραμίχο, σκηνοθέτη της παράστασης Ο Συμβολαιογράφος, όπου ο Λειβαδάς έχει γράψει τη μουσική. Δεν μας είπε κάποιο τραγούδι, μόνο μας διάβασε μια επιστολή προς τον δήμαρχο Αθηναίων, καυστική στο θέμα της λανθασμένης διαχείρισης της μετανάστευσης και της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας, η οποία έχει αναγκάσει αρκετούς πολίτες να αποδημούν από γειτονιά σε γειτονιά μέσα στην ίδια τους την πόλη. Μούδιασμα ακολούθησε τα λόγια του Καραμίχου, μαζί με μία συγκατανευτική σιωπή μερικών δευτερολέπτων, πριν ξεσπάσει ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Σαν να μπόρεσε να αποδώσει σε λίγες μόνο γραμμές όσα σκεφτόμαστε όλοι εμείς, οι κάτοικοι του κέντρου –περισσότερο δε τώρα, μια ανάσα πριν τις δημοτικές εκλογές. Στη συνέχεια, δεν θα μπορούσε παρά να πάρει τη σκυτάλη το επικριτικό “Σας Βαρέθηκα” (κάπου εδώ δυστυχώς η ξανθιά κυρία του πρώτου τραπεζιού θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αρχίσει να γελάει δυνατότερα κι από το σαξόφωνο) ακολουθούμενο από το “Δειλά”, αλλά και το “Πιάσε Με” λίγο πριν ανέβει στη σκηνή ο πρώτος επίσημος καλεσμένος της βραδιάς, ο Μπάμπης Στόκας. Με μια κιθάρα και τον Κώστα Λειβαδά στο πιάνο, ακούσαμε “Το Τρένο Φεύγει Στις Οκτώ”, “Το Πρόσωπό Σου”, αλλά και τη “Συνήθεια”, ανάμεσα σε ιστορίες των δύο παλιών φίλων και ακριβώς πριν από το 20λεπτο διάλειμμα.

Το δεύτερο μέρος ανέλαβε να ανοίξει ο Καραμίχος, αυτή τη φορά απαγγέλλοντας το “Σύνταγμα Της Ηδονής” με έναν δικό του μοναδικό τρόπο, σχεδόν αστείο –με σκοπό να μυήσει το κοινό στο κλίμα που θα ακολουθούσε μέχρι το τέλος της παράστασης. Κατόπιν ακούστηκαν το “Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα” και το “Κάποια Μέρα Θα Μας Πάρεις Στο Λαιμό Σου”, ενώ σειρά είχε ακολούθως ο δεύτερος καλεσμένος του Λειβαδά, ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ο οποίος όμως, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Την θέση του πήρε η σκερτσόζα Ανδριάννα Μπάμπαλη, παλιά φίλη του Λειβαδά και η χημεία τους δεν άργησε να περάσει στον κόσμο και να τον ξεσηκώσει. Με φανερά καλύτερο ήχο από το πρώτο μέρος, ακούστηκαν ο “Περιπλανώμενος” αλλά και το “Είσαι Εσύ Ο Άνθρωπός Μου”, το οποίο πρώτη είχε ερμηνεύσει η Σωτηρία Μπέλλου. Με το “Μοίρα Μου Έγινες” μας καληνύχτισε και η Μπάμπαλη και δεν άργησε να μας αποχαιρετήσει και ο ίδιος ο Λειβαδάς, αφήνοντας το “Σα Να Μην Πέρασε Μια Μέρα” για το τέλος. Την έκπληξη της παράστασης αποτέλεσε η Υρώ Μανέ, πρωταγωνίστρια του Συμβολαιογράφου, που –μετά από πολλές παρακλήσεις του Λειβαδά και πολύ χειροκρότημα από το κοινό– ανέβηκε τελικά στη σκηνή για να ερμηνεύσει με έναν άκρως θεατράλε τρόπο την “Ερασμία”, κομμάτι που αναφέρεται στον ρόλο της. Αυτοσαρκάστηκε, γέλασε, έκανε κι εμάς να γελάσουμε, δίνοντας στη βραδιά το πρέπον φινάλε.

Τα θετικότερα σχόλια άκουσα φεύγοντας βιαστικά από την παλιά μου γειτονιά και διαπίστωσα, για μία ακόμα φορά, πόσο σοφή κίνηση είναι η φιλοξενία διαφόρων καλλιτεχνών στα live άλλων συναδέλφων τους. Δεν είναι μόνο η εγρήγορση και οι εναλλαγές του προγράμματος που κρατάνε το ενδιαφέρον του κοινού καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και η ευκαιρία την οποία έχει ο κόσμος να απολαύσει περισσότερους καλλιτέχνες, χωρίς περαιτέρω έξοδα. Είναι δύσκολοι οι καιροί που ζούμε και φαίνεται να το έχουν καταλάβει τα σχήματα της Αθήνας, με guests να ξεπετάγονται παντού, διατηρώντας έτσι τόσο το κοινό τους, όσο και τα απαραίτητα προς το ζην. Αν δεν είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος για να πολεμήσουμε μνημόνια, ΔΝΤ και Τρόϊκες, τότε ποιος;