>Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού Οι Zebra Tracks την Πέμπτη το βράδυ επιχείρησαν κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο: να παρουσιάσουν το καινούργιο τους άλμπουμ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παίξουν μόνο τρία κομμάτια από το πρώτο τους <i>A Family Picture From...</i>. Το καλό είναι πως το κοινό του Bios αποδέχθηκε την απόφαση της μπάντας μάλλον θετικά, αλλά στα 3 εκείνα τραγούδια από το παρελθόν φάνηκε, τελικά, η διαφορά.ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> Τους Mary’s Flower Superhead δεν τους είχα ξαναδεί. Τους πρόλαβα στη μέση του πρώτου τραγουδιού του σετ, “New York”. Εξ' αρχής μου άρεσε αυτό που άκουγα και όσο τους παρατηρούσα πάνω στη σκηνή τόσο πιο θετική άποψη σχημάτιζα γι' αυτούς. Πολύ δεμένος ήχος, πολύ μετρημένοι και χωρίς υπερβολές στις κινήσεις τους, με έναν αέρα άνεσης όχι όμως επιτηδευμένο. Τα drums δε ομολογώ ότι με κέρδισαν πιο πολύ από όλη την τριμελή μπάντα. Από τα τραγούδια που έπαιξαν μου άρεσαν αρκετά, συγκράτησα όμως δύο τίτλους στο μυαλό μου: το “Boy You Can't Destroy” γιατί είναι ωραία η ρίμα που κάνει, και το τελευταίο του σετ “She Said”, γιατί υπήρξε μία ασυνεννοησία ως προς τον τίτλο μεταξύ του τραγουδιστή, του κιθαρίστα και του κοινού: ο καθένας είχε ακούσει κάτι διαφορετικό!ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> Για να είμαι δίκαιη, πάντως, στο σημείο όπου εμφανίστηκαν στο σετ τα “Telefon Nummer” και “Get Ready” επήλθε ο γνωστός χαμός στους από κάτω –κι εκεί ομολογώ ότι οι Zebra Tracks ανταποκρίθηκαν πλήρως στην εικόνα την οποία είχα γι' αυτούς μέχρι εκείνο το βράδυ. Βρίσκω άλλωστε λογικό να είχαν άγχος, αφού έπαιξαν για πρώτη φορά τα νέα τους τραγούδια. Δεν μπορώ ωστόσο να μην παρατηρήσω ότι με το που στράφηκαν στο παλιό υλικό, αμέσως φάνηκε να παίρνουν τα πάνω τους. Προφανώς γιατί και οι ίδιοι το είχαν καλύτερα, ενώ έβλεπαν και τον κόσμο να ανταποκρίνεται. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, το live απέκτησε ενδιαφέρον. Στο αμέσως επόμενο από τα hits τους, “Star Light”, τη (μεγάλη) διαφορά έκανε ο Ζήσης, όταν πήρε την κιθάρα στα χέρια του. Και τα τελευταία τρία τραγούδια του σετ στάθηκαν επίσης πολύ δυνατά, μεταξύ των οποίων και το γνωστό “Ninja”, όπου νομίζω ότι έριξαν τον όποιον «τοίχο» είχε δημιουργηθεί στην έναρξη. Επίσης, από τη φρέσκια δουλειά των παιδιών μου άρεσαν το “Isabelle Creeps” και το “Bicycles”, το οποίο διέθετε εντυπωσιακή εισαγωγή. Απώλεια της βραδιάς ήταν βέβαια το “Dusan Bajevic”. ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI"> 
Με το που αποχώρησαν οι Θεσσαλονικείς, τα πλήθη έτρεξαν μπροστά και στριμώχτηκαν κάτω από τη σκηνή, έτοιμα να πυροδοτηθούν από τους Zebra Tracks. Κι εγώ η ίδια (βρισκόμουν στο πλάι) περίμενα μία παρόμοια εξέλιξη, μετά την τελευταία φορά που τους είχα δει –έναν χρόνο πριν. Ωστόσο, τη νύχτα της 28ης Οκτώβρη δεν νομίζω πως κατάφεραν κάτι τέτοιο. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι κάτι πήγαινε στραβά. Η φωνή του τραγουδιστή δεν ακουγόταν καλά –για να μην πω καθόλου– ενώ ο συνδυασμός των κιθάρων με τα drums παρήγαγε ένα αποτέλεσμα κάπως συγκεχυμένο. Το ίδιο μοτίβο ακολουθήθηκε και σε πολλά από τα επόμενα τραγούδια του καινούργιου δίσκου, όπου δεν ήταν ξεκάθαρα ή δεμένα μεταξύ τους ούτε τα όργανα, ούτε οι φωνές. ng: 1.0pt; mso-fareast-language: HI">
Προσωπικά θεωρώ τους Zebra Tracks κάπως υπερβολικούς πάνω στη σκηνή –τον καθένα με τον δικό του τρόπο. Αλλά δεν με ενοχλεί τόσο, όταν βλέπω και ακούω ένα ωραίο και με συνοχή αποτέλεσμα. Την Πέμπτη το βράδυ έλειπε η συνοχή στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους, αλλά το δικαιολογώ λόγω της παρθενιάς των τραγουδιών. Τώρα, λοιπόν, που αυτή η παρθενιά έσπασε, ελπίζω στην επόμενη συναυλία να εξαντλήσουν τις επί σκηνής δυνατότητές τους και να μην έχω δεύτερες σκέψεις.
