>
Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Οι Five Star Hotel πήραν το νέο τους δίσκο This Sound και καμιά δεκαριά καλούς φίλους και ταξίδεψαν στην πρωτεύουσα για να πείσουν τον ντόπιο πληθυσμό ότι δεν είναι υπερβολικοί οι Θεσσαλονικείς που τους εκθειάζουν σε κάθε δοθείσα ευκαιρία. Στις προγραμματικές δηλώσεις τους, είχαν υποσχεθεί ότι θα ξεκινούσαν να παίζουν στις 22.00 ακριβώς και ότι ο τραγουδιστής, Γιώργος Μπέγκας, θα μοίραζε αυτόγραφα για τουλάχιστον μία ώρα μετά το πέρας της συναυλίας.
Με γερό κρύο για Οκτώβριο και μ’ άλλα πέντε ενδιαφέροντα πράγματα να συμβαίνουν σε διάφορα σημεία της πόλης (μεταξύ αυτών και ποδόσφαιρο), το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου που ερχόταν προς το 6 D.O.G.S. ήταν ντυμένο βαριά αλλά πάντα εναλλακτικά, ώστε να πάει να καθίσει στον κήπο, ρισκάροντας πιθανά «κρυοπαγήματα»– δεν ερχόταν δηλαδή για τη συναυλία. Παρ’ όλα αυτά, σταδιακά σχηματίστηκε ένα σχετικά ικανοποιητικό πλήθος για να ακούσει το θεσσαλονικιό κουϊντέτο και τη βρετανοτραφή, ρομαντική του indie-pop, που τα τελευταία χρόνια έχουμε συναντήσει στο άνοιγμα συναυλιών όπως εκείνες των Six By Seven και Saint-Etienne.
Αναφορικά με τo setlist, το οποίο κατά τα λεγόμενα των ίδιων των Five Star Hotel δεν ήταν προετοιμασμένο, ακούσαμε όλα εκείνα που χρειαζόταν να ακούσουμε για να πάμε να αγοράσουμε –και να ψήσουμε και κανα-δυο άλλους να το κάνουν– το ντεμπούτο άλμπουμ τους (μόλις κυκλοφόρησε από την On Stage Records και διατέθηκε και στον χώρο της συναυλίας, σε «αδελφική» τιμή). Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα ήδη γνωστά στους περισσότερους, “Minimal”, “Sunshine”, “Disco Dancing” και “Underground”. Το τελευταίο, που, αν μη τι άλλο, έχει πάρει διαστάσεις υπεραστικού μύθου, επέλεξαν μάλιστα να το παίξουν και δεύτερη φορά, στο κλείσιμο της βραδιάς. Η εύστοχη διασκευή του “Underwear” των Pulp ήταν ίσως η στιγμή που έκλεψε την περισσότερη προσοχή και απορρόφησε εξίσου τους φίλους, τους γνώστες αλλά και όσους κάπου πίσω μου αναφωνούσαν ενθουσιωδώς ότι «αυτοί είναι πολύ καλοί, ρε φίλε, δεν είχα ιδέα!».
Ως προς τα φωνητικά του Γιώργου Μπέγκα δεν χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω πριν μιλήσεις –εκείνο το βήμα το οποίο συνήθως αποφεύγεις και δεν μιλάς πολύ, όταν έχεις να κάνει με φωνητικά αγγλόφωνων ελληνικών συγκροτημάτων που δεν θες να κακοκαρδίσεις. Ο frontman των Five Star Hotel ξεπερνά το διεκπεραιωτικό στάδιο στο οποίο αρκούνται πολλοί αυθάδεις ομόλογοί του και με χαρακτηριστική άνεση ανταποκρίνεται πιστά στις απαιτήσεις ενός υπερ-επαρκούς indie pop ερμηνευτή. Και μια και η κουβέντα έρχεται στο μπροστινό μέρος της σύνθεσής τους, ο Αντώνης Βέλλιος στα πλήκτρα, στα πετάλια και ενίοτε στα δεύτερα φωνητικά δίνει εύκολα έναν δεύτερο frontman στο συγκρότημα –συμπληρώνοντας όλη εκείνη την ενέργεια που, ενδεχομένως ορθώς, ελλείπει από τον Γιώργο Μπέγκα.
Μικροπροβλήματα τώρα με τον ήχο και με τον Θανάση ο οποίος τον έφτιαχνε, συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Όσο για τις προγραμματικές δηλώσεις, οι Five Star Hotel ξεκίνησαν μετά τις 23.00 και κανένα αυτόγραφο δεν έφτασε στα χέρια μου. Πάντως η βραδιά, στο σύνολο της, κίνησε σοβαρά τις υποψίες ότι το γκρουπ είναι όσα οι φανατικοί τους οπαδοί διακηρύττουν ότι είναι: (υπό εκκόλαψη) μεγάλη μπάντα.
