Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Την Αρλέτα θα ήθελα να τη βάλω σε ένα κουτάκι και να την κουβαλάω μαζί μου συνέχεια. Πότε να μου τραγουδάει, πότε να μου λέει ιστορίες από τα παλιά και πότε να κάνει αστεία. Τα κάνει όλα και μάλιστα υπέροχα. Τον Λάκη Παπαδόπουλο δεν θα τον ήθελα συνέχεια μαζί μου, γιατί το παρακάνει. Πιο πολύ μιλάει, παρά τραγουδάει. Και ειδικά τη Δευτέρα, που ήταν η πρεμιέρα τους με την Αρλέτα, δεν με έπεισε. Νομίζω ότι έχει πολλά παραπάνω πράγματα να δώσει επί σκηνής, αλλά μάλλον παρασύρθηκε από το αρκετά παρεΐστικο κλίμα στον Σταυρό του Νότου, λόγω των διάφορων φίλων τους οι οποίοι βρέθηκαν εκεί.
Γύρω στις 10, λοιπόν, έσβησαν τα φώτα, οι μουσικοί άρχισαν να μαζεύονται σιγά-σιγά και εμφανίστηκαν μαζί ο Λάκης Παπαδόπουλος με την Αρλέτα. Γνωστή εισαγωγή αναφορικά με το πόσο εκτιμούν ο ένας τον άλλο και πόσο χαίρονται που θα συνεργαστούν, ενώ ο Λάκης Παπαδόπουλος ανεβοκατέβαινε στη σκηνή για να τον χειροκροτήσει ο κόσμος ξανά, ξανά, ξανά. Πάνω που έλεγα, «δεν ξεκινήσαμε καλά», μιας και δεν πολυσυμπαθώ τις mix n' match εμφανίσεις, αρχίζει η Αρλέτα με το “Τσάι Γιασεμιού”. Πήγα κι εγώ πίσω στη μαμά μου, στην κάμαρά μου την παιδική. Εκεί με ταξίδεψε η φωνή της Αρλέτας. Όχι μόνο η φωνή, γιατί ενώ σε όλο το live καθόταν, κουνούσε τα χέρια της και χρησιμοποιούσε το εκφραστικό της πρόσωπο για να χρωματίζει τα τραγούδια. Μόνο αισθαντική θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω.
Ξαναβγαίνει κατόπιν ο Λάκης Παπαδόπουλος για να είναι κοντά στο “Batida De Coco”, παίζοντας το ντέφι του. Και κάπου εκεί αποζημιώνει ένα μέρος των αμφιβολιών μου με την όντως άγρια, “Άγρια Ανεμώνα”. Η Αρλέτα συνεχίζει με το “Πλατεία Αμερικής”, στο οποίο η φυσαρμόνικα δίνει τα ρέστα της. Και μετά παίζει σερί το τραγούδι που θα έπαιρνε μαζί της σε ένα ερημονήσι, τον εθνικό της ύμνο και (μάλλον) τον εθνικό ύμνο του κοινού. “Χάρτινο Το Φεγγαράκι”, “Μια Φορά Θυμάμαι” και “Τα Ήσυχα Βράδια”, όλα στη σειρά –με μια μελαγχολία διάχυτη στην ατμόσφαιρα και μια φανταστική ησυχία.
Μετά από αυτό το ρεσιτάλ, μένει μόνος του στη σκηνή ο Λάκης Παπαδόπουλος. “Γυριστρούλα” με πολύ ωραίο μουσικό αποτέλεσμα και τον Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ να επικεντρώνεται επιτέλους στον στόχο του. Κατάφερε να τραγουδήσει χωρίς παρεμβολές. Και το “Τσίχλα Χωρίς Ζάχαρη” ήταν πολύ καλή στιγμή, αφού φάνηκε να το απολαμβάνουν και ο ίδιος και οι μουσικοί. Προσωπικά, πάντως, ως καλύτερη στιγμή της βραδιάς (του) θα ψήφιζα το “Βρώμικα Φιλιά”. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο θυμήθηκα τον Λάκη Παπαδόπουλο, και είδα ένα κομμάτι από αυτό που περίμενα.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μισής ώρας δεχτήκαμε απανωτά «χτυπήματα» από την Αρλέτα: “Σερενάτα”, “Μπαρ Το Ναυάγιο” “Ο Λύκος”. Ο κόσμος τραγουδάει μαζί της κι εκείνη σχολιάζει χαριτωμένα στίχους από τα τραγούδια. Για το κλείσιμο φύλαξε το “Αγάπη Που 'Γινες Δίκοπο Μαχαίρι”, ειδικά αφιερωμένο στη Μελίνα Μερκούρη, ενώ ο Λάκης Παπαδόπουλος το “Παλιό Μου Παλτό”. Ήταν και οι δύο πολύ καλές επιλογές για να μας αποχαιρετήσουν.
Έπαιξαν σχεδόν 3 ώρες. Υπήρξε, λοιπόν, ένα χορταστικό live. Με τα πάνω του και τα κάτω του, όπως κι όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Ακόμα κι αν εμένα με κούρασε ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο κόσμος πέρασε σίγουρα καλά μαζί του –και γέλασε πολύ. Αν ήθελε να σπάσει τον πάγο, το κατάφερε. Κι εμείς οι άλλοι, οι πιο περίεργοι, τραγουδήσαμε, συγκινηθήκαμε και επιβεβαιώσαμε τι εστί Αρλέτα.
