>
Φωτογραφίες: Nikos Z
Jazzy-swing διάθεση, blues-gospel ανατροπές, ρώσικες kalinka, αυτοσχεδιαστικά τερτίπια και «αλκοολικά» σκιρτήματα, αποτελούν μία καλή αφορμή για να βγεις από τη θαλπωρή του σπιτιού σου, παρασυρόμενος ως το 6 D.O.G.S προκειμένου ν’ απολαύσεις τους Swing Shoes με τη Sugahspank επί το έργον. Αν μη τι άλλο, ομιλούμε για μια δοκιμασμένη μουσική συνταγή, η οποία δεν αφήνεται στις όποιες δάφνες της αλλά εξελίσσεται και εκπλήσσει κάθε φορά επί τη εμφανίσει.
Διάθεση ανεβασμένη, πρώτα φθινοπωρινά μουσικά ανοίγματα και γόνιμα ανήσυχος κόσμος να ανεβοκατεβαίνει το οικείο, πλέον, δρομάκι της Αβραμιώτου. Σου δίνεται η αίσθηση ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μελοδραματικά και ζοφερά όπως μπορεί να τα βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Η ώρα έχει πάει 11, αφήνουμε τον κρυμμένο φευγάτο κήπο του μαγαζιού και οδεύουμε στον συναυλιακό χώρο, όπου έχει ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος, μια παρέα-μια φωνή όλοι μας. Δύο κιθάρες, ένα μπάσο, ένα βιολί και κρουστά δίνουν το πρόσταγμα για την πάντα ενδιαφέρουσα παρέα των Swing Shoes. Οι μουσικοί (Άδωνις Γουλιέλμος, Γιώργος Κούτρας, Πάνος Τομαράς, Ανδρέας Σιγάλος και Oxocube) ισορροπούν δεξιοτεχνικά σε ένα jazzy-κλασικό ύφος, παντρεύοντας με φαντασία και χιούμορ τον αέρα του Μεσοπολέμου με την παράδοση της χώρας μας, με τα blues, ακόμα και με το metal. Αλλιώς πώς να συνταιριάξεις μελωδικά το “Minor Swing” του Django Reinhardt με το “Iron Man” των Black Sabbath ή το “Rollin & Tumblin” του Muddy Waters με το παραδοσιακό “Χασάπικο Πολίτικο”; Προσωπικά αυτό που με εξιτάρει σε αυτή την μπάντα και τους εκάστοτε καλεσμένους της είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν έχουν μια προκαθορισμένη λίστα τραγουδιών. Αντιθέτως, αφήνονται στο πνεύμα και στο ρεύμα της βραδιάς και του κόσμου.
H βραδιά, λοιπόν, έτσι κύλησε, παρέα με την πληθωρική-εκρηκτική παρουσία της Γεωργίας «Sugahspank» Καλαφάτη, η οποία δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο ερμηνευτικό πέρασμα και σκηνικό της εκτόπισμα. Οι funky-hip hop ρίμες έδωσαν αυτή τη φορά τη σκυτάλη σε πιο «μαύρα», groovy μονοπάτια που κατά τη γνώμη μου αναδεικνύουν περισσότερο τις φωνητικές της δυνατότητες και της προσδίδουν έναν άλλο αέρα –ίσως θα ήταν σκόπιμο να καλλιεργήσει περισσότερο αυτό το ερμηνευτικό της κομμάτι. Η ίδια, με τον γνώριμα χαρισματικό της τρόπο, τραγούδησε αγαπημένα κομμάτια, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίσαμε τα «καπνισμένα» “Down In Mexico” και “Sixteen Tons”, μια bluesy εκδοχή του “Death Don’t Have No Mercy” των Grateful Dead και του “People Are Strange” των Doors, το jazzy-swing άρωμα των “The Saints Go Marchin’ In” και “I’ve Got A Woman”, καθώς και τα ανεπανάληπτα “Mary Don’t You Weep” και “I’ve Put A Spell On You”.
Ένα από τα πλέον σημαντικά στοιχεία στις συναντήσεις-συμπορεύσεις της συγκεκριμένης μουσικής παρέας είναι ότι δεν παρουσιάζει απλά κάποιες διασκευές –πιασάρικες ή μη– μα τους δίνει όγκο, φαντασία, πάθος, φινέτσα και κέφι. Δεν έλειψαν, βέβαια και οι πιο συναισθηματικές, «γυναικείες» στιγμές, όπως τις αποκάλεσε αστειευόμενη η ίδια η Sugahspank, ερμηνεύοντας το “Un Ano De Amor” –Luz Casal, Almodovar, αν θυμάστε– ένα τραγούδι που δεν αρέσει και τόσο στους Swing Shoes, όπως μάθαμε στην πορεία… Η άνεση, ο παρορμητισμός και η χημεία κόσμου και μουσικών έδωσαν το κερασάκι στην τούρτα, ιδίως όταν η Sugahspank τραγούδησε ντουέτο με έναν άντρα από το κοινό το gospel “John The Revelator”, αφήνοντας για το τέλος εμπνευσμένες ρωσικές μελωδίες kalinka και τρελό χορό…
Για δύο ώρες και κάτι το σκοτεινό στέκι του 6 D.O.G.S μεταμορφώθηκε έτσι σε παρισινό-αμερικανικό μπαρ για δυνατούς πότες και μουσικούς λύτες, οι οποίοι λέγανε ψιθυριστά και μη ότι, όταν η Sugahspank συναντά τους Swing Shoes, όλα είναι πιθανά!
