>Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Η Τάνια Τσανακλίδου είναι μία προσωπικότητα πληθωρική επί σκηνής. Ο Μιχάλης Δ. πάλι είναι λίγο πιο σεμνός μπροστά σε κόσμο. Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο και είναι γεγονός πως αυτή η μεταξύ τους χημεία περνάει και στο κοινό. Και αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας ακόμα και όταν ο ένας από τους δύο φύγει από τη σκηνή. Μετά σειρά έχει η μουσική και οι στίχοι που εμένα προσωπικά με έκαναν να νοσταλγήσω. Δεν ξέρω τι ακριβώς νοστάλγησα, αλλά πιστεύω ότι αυτός είναι ο σκοπός τους. Και τον πετυχαίνουν.
Δεν την είχα ξαναδεί την Τάνια Τσανακλίδου ζωντανά, μέχρι το Σάββατο το βράδυ στο Γκάζι. Την ήξερα, μου άρεσαν πολύ κάποια τραγούδια της, αλλά μέχρι εκεί. Η υποκριτική, που έχει σπουδάσει και ασχοληθεί, μάλλον κυλάει στο αίμα της, γιατί ποτέ δεν έχω δει τόση εκφραστικότητα μαζεμένη σε έναν μόνο άνθρωπο. Μοιάζει με τη φίλη της μαμάς σου, η οποία μιλάει πολύ αλλά δεν σε κουράζει, χαμογελάει σαν να θέλει να εμποτίσει όλο τον κόσμο με ζωή και κινείται σαν να μην υπάρχει αύριο –και πρέπει όλα να τα κάνει εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο κάνει και μέσα από την ερμηνεία της. Πολύ αληθινή και ταυτόχρονα μαγική. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολική, αλλά όπως την κοιτούσα μία στη σκηνή και μία στο videowall, ειλικρινά δεν τη χόρταινα. Πέρα όμως από την ιδιοσυγκρασία της, η Τάνια Τσανακλίδου σε μαγνητίζει πιο πολύ με τη βαθιά και βροντερή φωνή της. Όταν βγήκε ο Μιχάλης Δ στη σκηνή, η Τσανακλίδου τον καλωσόρισε τρυφερά και με χιούμορ, δημιουργώντας ένα άκρως οικείο περιβάλλον. Ξεκίνησαν με ένα playback του “Envy” (α-λα-Madonna, όπως είπε η Τσανακλίδου γελώντας) από τον κοινό τους δίσκο Το Χρώμα Της Μέρας, μέχρι να φύγουν οι μουσικοί και να τοποθετηθούν τα μηχανήματα του Μιχάλη Δ και της δικής του παρέας. Όσο έπαιζε το εν λόγω τραγούδι, η Τσανακλίδου κινούταν συνεχώς, μιλούσε και τραγουδούσε πάνω στο ηχογραφημένο κομμάτι. Ο Μιχάλης Δ με τη σειρά του πήρε θέση και άρχισε να μας ταξιδεύει στα γνωστά μουσικά λημέρια του. Με αυτόν τον τρόπο η μετάβαση υπήρξε κάτι παραπάνω από ομαλή. Λίγο μετά ήρθε το “Χρώμα Της Μέρας”: τόσο δυνατό, ώστε όταν φώναζε «Πες μου γιατί...», αλήθεια φοβήθηκα ότι θα πάθει κάτι. Η συναισθηματική δυναμική της σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά σχήματα του Μιχάλη Δ μας είχαν αφήσει άφωνους. Όταν η Τάνια Τσανακλίδου μας άφησε για λίγο, θέση στη σκηνή πήρε η Etten για να μας τρελάνει με –τι άλλο;– την υπερκινητικότητά της! Η κοπέλα το έχει πάρα πολύ με την κίνηση και λίγο μ’ αυτήν, λίγο χάρη στην ιδιαίτερη φωνή της κέρδισε το κοινό. Η πιο καλή στιγμή της στάθηκε το “Tech Me Away”, από το ομώνυμο τελευταίο άλμπουμ του Μιχάλη Δ. Σε γενικές γραμμές η ηλεκτρονική χροιά που πήρε σε εκείνο το σημείο η βραδιά αποτέλεσε αφορμή για χορό, πάντα υπό τους ήχους του Μιχάλη Δ. Στη μέση του σετ του, ο τελευταίος μας «θύμισε» ότι η Τσανακλίδου είχε ξεχάσει να πει ένα τραγούδι. Βγήκε λοιπόν με δόξα και τιμή και τραγούδησε το “Μια Αγάπη Μικρή”, με το πλήθος να τη συνοδεύει σχεδόν λέξη-λέξη. Αν σκεφτείς ότι στην Τεχνόπολη ο κόσμος μαζεύεται συνήθως για να τα πει και παρεμπιπτόντως να ακούσει λίγη καλή (ή όχι) μουσική, είναι πράγματι σπάνιο να βλέπεις το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να είναι τόσο προσηλωμένο στη σκηνή. Είτε αυτό σημαίνει ότι κοιτούσαν την Τάνια Τσανακλίδου σαν υπνωτισμένοι, είτε αυτό σημαίνει ότι απολάμβαναν τον Μιχάλη Δ και την Etten, κάνοντας και μερικές φιγούρες. Σπάνιο και απόλυτα ενδεικτικό για την ποιότητα της δουλειάς αμφότερων των πρωταγωνιστών της βραδιάς. 
Όλα τα τραγούδια της βραδιάς τα απογείωσε από κάθε άποψη, και ερμηνευτικά και από πλευράς σκηνικής παρουσίας. Θα σταθώ στις πιο καλές στιγμές της. Όταν τραγούδησε το “Μοίρες”, το οποίο και περίμενα να ακούσω, θεωρώ ότι έκανε πολύ κόσμο να ανατριχιάσει. Στο “Αυτή Η Νύχτα Μένει” μάλλον κατάφερε και κάποιους να δακρύσουν. Όταν μάλιστα ερμήνευσε το “Καίγομαι, Καίγομαι” νόμιζα ότι η Τεχνόπολη ήταν έτοιμη να εκραγεί. Από τη μία το δικό της απύθμενο πάθος και από την άλλη τα αδηφάγα βλέμματα των ακροατών της κολλημένα πάνω της –μία τρομερά έντονη αίσθηση. Το μακροσκελές αλλά καθόλου κουραστικό σόλο του μπάσου στο συγκεκριμένο κομμάτι βοήθησε πολύ στην απόφασή μου ότι στάθηκε η καλύτερη στιγμή της εμφάνισής της. Τίμησε βέβαια και το τελευταίο της άλμπουμ, Προσωπογραφία, με μια πολύ καλή εκτέλεση του “Αυτή Είμαι”. 
