Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού>
Κατεβαίνω με τον αρχισυντάκτη τα σκαλιά του Αn ενώ η συναυλία έχει ήδη ξεκινήσει και, σε πρώτη φάση, ομολογώ ότι σοκαρίστηκα. Διότι, όπως και να το κάνουμε, οι headliners του φεστιβάλ Domenica φέρουν ένα όνομα –αν όχι βαρύ στα σίγουρα γνωστό. Δεν περιμένεις λοιπόν να δεις μόνο 40-50 άτομα να έχουν αγκυροβολήσει δεξιά κι αριστερά στον χώρο, κάτι που σίγουρα δεν βοηθά στη δημιουργίας μιας ζεστής ατμόσφαιρας. Παρόλα αυτά, επί της σκηνής βρίσκονταν ήδη οι Secret Illusion παραδίδοντας καυτό power metal γερμανοκεντρικών επιρροών και κάνοντας ό,τι μπορούν ώστε να ενθαρρύνουν το κοινό.
Ο τραγουδιστής των Secret Illusion έχει, φωνητικά, όλα τα προσόντα για να υπηρετήσει το είδος. Εντούτοις, δεν μπόρεσε να αποφύγει κάποια λεκτικά ατοπήματα τα οποία προφανώς οφείλονται στην έλλειψη μεγάλης πείρας, αλλά και στην παρεΐστικη ατμόσφαιρα στο An. Η κιθάρα παράλληλα της μπάντας είχε έναν βαρυφορτωμένο πρίμο ήχο. Απ’ όποιο σημείο του χώρου κι αν την τσέκαρα, απέδιδε μονότονη παραμόρφωση, γεγονός που ερχόταν σε αντίθεση με την ευμεγέθη πεταλιέρα στα πόδια του χειριστή της. Το ποζάρισμα όμως του πληκτροφόρου νέου δεν με ενόχλησε, ακριβώς επειδή κουμπώνει στον κώδικα ανάλογων συγκροτημάτων. Κεφάτα γενικά τα παιδιά, κρατούσαν το ενδιαφέρον του θεατή, γλιστρώντας μόνο στη διασκευή τους στο “Perfect Strangers”. Απέδωσαν πιο γρήγορα το βαρύθυμο τραγούδι των Deep Purple, αφαιρώντας έτσι κομμάτι από την ομορφιά του. Ειδικότερα στη γέφυρα που κλείνει το ρεφρέν, όπου το ανάποδο κατέβασμα θέλει μεγαλύτερη εξάσκηση από τους φερέλπιδες Secret Illusion, εάν θέλουν να συνεχίσουν να κεντάνε.
Η έκπληξη της βραδιάς ήρθε με τα βήματα της επόμενης μπάντας πάνω στο σανίδι του An –κι ενώ καλή μαύρη μπύρα έρεε στο πουκάμισο μου, μιας και σε ένα υπέρ-άνετο An ο αρχισυντάκτης σκόνταψε πάνω μου και με έκανε να μυρίζω λες και παίζω στους (θεάρεστους) Beasts Of Bourbon… Και ναι μεν δεν είχαν την ηχητική των τελευταίων οι Ocean Mind, αλλά σαφώς περί τυφοειδούς (με την έννοια της επιδημίας) rock ‘n’ roll επρόκειτο. Ντραμς στιβαρά, κιθάρα ηλεκτρική με δάνεια από διάφορες σχολές και φόρμες και πλήκτρα/φωνή με καλά αγγλικά και διάθεση για εξωστρεφή εσωτερικότητα. Ένα μυστήριο μείγμα από Doors, Quicksilver Messenger Service αλλά και grunge (με μια πατούρα από post rock), oι Ocean Mind παίζουν rock ‘n’ roll με όλα τα γράμματα της προαναφερθείσας φράσης τονισμένα. Oι κοιλιές του σόου τους υπήρξαν ελάχιστες και μαρτυρούσαν απλώς έλλειψη συναυλιακής εμπειρίας, όπως λ.χ. το ότι ο τραγουδιστής στα ξεσπάσματά του τραγουδούσε προς τη μπάντα και όχι προς το κοινό. Όπως και να έχει, ωχριούσαν μπροστά στον δυναμισμό της μπάντας.
Κατά τα μεσάνυχτα, φτάνει κι η σειρά των Domenica και –ω! της εκπλήξεως– βλέπουμε μπροστά μας ένα ολότελα διαφορετικό συγκρότημα από αυτό που είχαμε συνηθίσει, γνώριμο μόνο σε όσους έχουν τσεκάρει την πρόσφατη δισκογραφική τους κατάθεση, Λήθη. Η εμπροσθοφυλακή των Domenica άνετα θα μπορούσε να ανήκει ενδυματολογικά στις τάξεις των Killing Joke της δεύτερης περιόδου, όπου μαζί με την στρατιωτική εμφάνιση πέρασαν και πινελιές από gothic. Σαφώς δεμένοι και χωρίς το όποιο λάθος στην εκτέλεση των τραγουδιών τους, έδωσαν βάρος καταρχήν (και λογικά) στο καινούργιο τους πόνημα (ακούστηκε δις το “Μόνο Εσύ Χαμογελάς”) για να περάσουν κατόπιν σε όλο το φάσμα των δίσκων τους.
Διαπίστωσα όμως κάποιες αδυναμίες στη σωστή τονικότητα, εκ μέρους του τραγουδιστή Δημήτρη Κανελλόπουλου –γεγονός που δεν συνάδει με τη χρόνια πείρα του. Και υπήρχε και ακόμα μία, σημειολογική ίσως, μα με ιδιαίτερη νομίζω βαρύτητα. Όπως είπα και παραπάνω, το group έχει δουλέψει τόσο πάνω στον ήχο του καινούργιου υλικού του, όσο και στο τρανσφορμάρισμα των παλαιότερων τραγουδιών κάτω από το πρίσμα των νέων τους επιλογών, οι οποίες συντίθενται από βαρύ μα μελωδικό μπάσο και τριζάτες και με όγκο κιθάρες –που λυγίζουν όμως το PA ενίοτε, ένεκα πολλαπλών παραμορφώσεων. Ενώ λοιπόν η μπάντα φαντάζει σίγουρη παίζοντας, ο Κανελλόπουλος δεν έδειξε να διαθέτει σωστή γνώση του κώδικα. Γιατί δεν γίνεται να παίζεις με σκληρό ήχο και κατάμαυρη εμφάνιση και να αναγγέλλεις κάθε επόμενη σύνθεση με το υποκοριστικό «τραγουδάκι» (και το εννοώ αυτό το κάθε).
Θα πρέπει πιστεύω να αποφασίσουν πάνω σε κάποια πράγματα οι Domenica, διότι το κοινό δεν ξέρει ακόμα πώς να αντιδράσει σε αυτές τις νέες φιγούρες. Η αλλαγή κώδικα έχει αφήσει σε περίσκεψη τους παλιούς φίλους της μπάντας και δεν θεωρώ τυχαίο ότι οι παρευρισκόμενοι στο An έδειξαν ιδιαίτερη ανταπόκριση όταν ακούστηκαν οι δύο μεγαλύτερες επιτυχίες, το “Μέσα Στη Βουή Του Δρόμου” και το “Λίγη Ζωή Ακόμη”. Δεν έχει, μου δόθηκε η εντύπωση, να κάνει τόσο με το ότι έρχονταν αντιμέτωποι με κάτι το καινούργιο, αλλά με το ότι δεν ξέρουν πώς να το κατατάξουν. Αν και, τσιτώνοντας τα volume, οι Domenica πέρασαν σε ένα παραληρηματικό αλλά αρκούντως ακαδημαϊκό θορυβώδες τελείωμα συχνοτήτων και παραμόρφωσης, πρέπει να ξεκαθαρίσουν με μεγαλύτερη διαύγεια τα νέα ζητούμενα, τόσο για τους παλιούς φίλους, όσο και για τα πιθανά νέα ώτα.
