Με το “Waves” να έχει κυριαρχήσει στα εγχώρια ερτζιανά και μετά την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, The Perfect Crime, οι GAD. επέστρεψαν για δεύτερη φορά στο KOO-KOO, έχοντας ως special guest τη Joanna Drigo. Σχεδόν 100 μέρες πέρασαν από την τελευταία τους ζωντανή εμφάνιση (Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής), και διερωτόμουν έτσι σε τι φόρμα θα έβρισκα το πλέον πολυπαιγμένο συγκρότημα εγχώριας κοπής την τελευταία διετία. Μου λύθηκε κι αυτή μα και άλλες απορίες που είχα, καθώς πήγαινα προς τη συναυλία...< Η επιλογή της συγκεκριμένης καλλιτέχνιδας για άνοιγμα στάθηκε πάντως τελείως άστοχη, αφού η Drigo μετά βίας και κατάφερε να ερμηνεύσει 4-5 τραγούδια σε μια μόλις 15λεπτη εμφάνιση, κατά την οποία περισσότερο προσπαθούσε να ξεπεράσει σε ένταση τις ομιλίες των παρευρισκομένων παρά να τραγουδήσει. Αυτό που έμεινε από τη λιτή της εμφάνιση (μια ακουστική κιθάρα και φωνή) ήταν η όμορφη διασκευή στο άσμα των Burt Bacharach & Hal David “I Just Don’t Know What To Do With Myself” και το αμήχανο χαμόγελό της στην –επιεικώς απαράδεκτη– αντιμετώπιση που της επεφύλαξε το κοινό. Ένα τέταρτο μετά τη Joanna Drigo έφτασε η ώρα των GAD., οι οποίοι έδωσαν ένα γενναίο live. Τι εννοώ; Κατ’ αρχάς, κόντρα στο κατεστημένο, άρχισαν το σετ με το θεωρητικά δυνατότερό τους χαρτί “Waves”, ενώ δηλαδή ακόμα ο κόσμος ήταν «κρύος». Στη συνέχεια έπαιξαν τουλάχιστον τέσσερις απρόσμενες διασκευές (“The Killing Moon” των Echo & The Bunnymen, “All Sparks” των Editors, “You’re All I Have” των Snow Patrol και “Dancing With Tears In My Eyes” των Ultravox), όλες φιλτραρισμένες από το ιδιαίτερο προσωπικό τους αισθητήριο. Και γενικά στήθηκαν μπροστά στο απαιτητικό κοινό με αυθάδεια και τσαγανό για τουλάχιστον 110 λεπτά, μη διστάζοντας να «πειράξουν» κάμποσα τραγούδια τους, παρουσιάζοντάς τα σε μια πολύ διαφορετική εκδοχή από εκείνη στους δίσκους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η σχεδόν unplugged εκδοχή του “Everyday I Die In Rome” με τον frontman Κώστα Αντωνιάδη στην ακουστική κιθάρα, δίχως τη βοήθεια του πληκτρά, του κιθαρίστα και του ντράμερ, να στέκεται αντάξιος των περιστάσεων. .JPG)
Φτάνοντας στις 23:00 στο KOO-KOO αυτό που αντικρίσαμε μάλλον σπανίζει για αντίστοιχες συναυλίες: τουλάχιστον 50 άτομα περίμεναν καρτερικά την είσοδό τους. Μπαίνοντας δε, συνειδητοποίησα ότι ο χώρος ήταν ήδη μισογεμάτος και το κλασικό ερώτημα «είχε κόσμο;» φάνταζε τουλάχιστον άστοχο επί του συγκεκριμένου event. Μέχρι ν’ ανέβει στη σκηνή η Joanna Drigo, περίπου στις 23:45, κυριολεκτικά δεν έπεφτε καρφίτσα! 
Ακόμα, το γεγονός ότι παρουσίασαν ένα σχεδόν ροκ σόου με τους ενισχυτές στο κόκκινο για τουλάχιστον ένα μισάωρο –αποτινάσσοντας τον electro-pop χαρακτήρα τους– επαρκώς δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του «γενναίου». Βέβαια, σύμμαχός τους δεν στάθηκε ο κακός ήχος: δυστυχώς πολλάκις οι κιθάρες και τα υπόλοιπα όργανα σχεδόν έθαβαν τα φωνητικά. Όχι, ότι το κοινό έδειξε λεπτό να πτοείται από οτιδήποτε, αφού απόλαυσε τη συναυλία με το παραπάνω, μένοντας μέχρι και περασμένες 2:00 τα ξημερώματα, κρατώντας το KOO-KOO ασφυκτικά γεμάτο ως το τέλος. Εξάλλου, οι εκπλήξεις τις οποίες μας επεφύλαξαν οι GAD. τη συγκεκριμένη βραδιά ούτε λίγες ήταν, ούτε ασήμαντες…
