>
Φωτογραφίες: Μαρίζα Κατσιώτη & Photonio
Καινούργιο αίμα στην πόλη οι Arte Fiasco, μια ομάδα παιδιών που μπήκαν δυναμικά στον χώρο της διοργάνωσης συναυλιών και προβλέπω να καθιερώνονται, παρά το κάπως…αμφιλεγόμενο όνομα! Το πρώτο ραντεβού –το αναγνωριστικό– έγινε την Παρασκευή στο 6 D.O.G.S με ελληνικό χαρακτήρα πολυποίκιλου ύφους και –όπως είθισται (λέμε τώρα…)– μας έκαναν το «τραπέζι» βάζοντας ελεύθερη είσοδο και καλώντας όσους βρισκόταν εκεί να περάσουν και να τους γνωρίσουν. Και πληροφοριακά μπορώ να πω ότι ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη γνωριμία, με υποσχέσεις και ελπίδες για επόμενες συναντήσεις.
Έφτασα στον πεζόδρομο της Αβραμιώτου την προγραμματιζόμενη ώρα, μπήκα μέσα και κάθισα άνετα, καθότι δεν είχε έρθει ακόμα πολύς κόσμος –όλοι βρισκόταν έξω. Η ώρα έναρξης της συναυλίας δεν είχε ευτυχώς μεγάλη απόκλιση από την αναγραφόμενη και το 6 D.O.G.S. γέμισε με το που ανέβηκε το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς, οι 3μελείς Masturbation Goes Cloud. Οι οποίοι παρουσίασαν ένα πειραματικό, μινιμαλιστικό κράμα ηλεκτρονικής μουσικής με φυσικά όργανα και synths, αφήνοντας ευχάριστη γεύση. Ιδιαίτερη σημασία έδωσα στον μπασίστα, που δημιουργούσε εκείνη την ώρα τα μουσικά επίπεδα μέσο loop πεταλίου, παραδίδοντάς τα κατόπιν στον ντράμερ και στον κιμπορντίστα προκειμένου να τα χτίσουν σιγά-σιγά, με έναν απλό μα μεστό τρόπο. Εν τω μεταξύ, στον προτζεκτορα από πίσω τους έπαιζε ένα βίντεο με εναλλαγές χρωμάτων –αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα σε συνδυασμό με τον ήχο της μπάντας, η οποία όμως έχει ακόμα αρκετά περιθώρια εξέλιξης. Τα παιδιά ζέσταναν πάντως κυριολεκτικά τον χώρο: η θερμοκρασία είχε ανέβει 2-3 βαθμούς τουλάχιστον!
Επί σκηνής τους διαδέχθηκε η Nalyssa Green που με τον ζεστό, βαθύ, μελωδικό και σέξι ήχο της κέρδισε το κοινό, το οποίο είχε πλέον διπλασιαστεί. Εκείνη σε φωνή, κιθάρα και theremin, πλαισιωνόταν από έναν κιθαρίστα (των Flakes αν δεν κάνω λάθος;) κι έναν ντράμερ και μας έδωσε ένα δείγμα μουσικής το οποίο θα ταίριαζε πολύ για σπιτικά ακούσματα στο καταχείμωνο, συνοδεία μιας ζεστής κούπας καφέ. Κλισέ, το ξέρω, αλλά έδειξε ως μια ανερχόμενη καλλιτέχνιδα, με κάτι το ιδιαίτερο στη φωνή, για την οποία πιστεύω θα ξανακούσουμε. Μοναδικό πλην, η διασκευή που επιχείρησε στο κομμάτι των “Spiders” των System Of A Down. Πείτε με κολλημένη, αλλά πιστεύω ότι η ψιλή της φωνή δεν κολλούσε στο τραγούδι.
Τέλος, οι Velvoids. Απλοί, λιτοί και απέριττοι, με έναν νεαρό στη φωνή και στην κιθάρα και μια κοπέλα στα τύμπανα. Τους είδα για πρώτη φορά και μπορώ να πω ότι τους βρήκα αυθεντικούς –κάτι που έχω καιρό να δω στα εγχώρια δρώμενα. Η ενέργεια που έβγαλαν στη σκηνή προσωπικά μου τοποθέτησε ένα μεγάλο χαμόγελο διαρκείας, πηγαίνοντάς με λίγο πίσω στον χρόνο, καθώς αναγνώριζα πολλές και καλές επιρροές –χωρίς όμως να θέλω να πω με κάτι τέτοιο πως το σχήμα τοποθετείται εύκολα κάτω από κάποια ηχητική ταμπέλα. Είναι μπάντα την οποία πρέπει να δεις live για να την εκτιμήσεις και να την καταλάβεις. Απρόοπτο –που δεν πτόησε πάντως τον τραγουδιστή– ήταν ένα κεσεδάκι μπύρας το οποίο εκσφενδονίστηκε και του έκοψε το δάκτυλο. Η κιθάρα του και το πάτωμα γέμισαν σύντομα με αίματα, όμως εκείνος συνέχισε, με αέρα «for those about to rock, we salute you»!
Επιτυχημένη λοιπόν η εγχώρια βραδιά στο 6 D.O.G.S. και ποδαρικό με δεξί για τα παιδιά της Arte Fiasco. Πάντα τέτοια ενδιαφέροντα βράδια να μας επιφυλάσσουν…
