>
Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και η Ευανθία Ρεμπούτσικα, το ταλαντούχο αυτό μουσικό ζευγάρι, έχει καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό. Εδώ και αρκετά χρόνια έχει δημιουργήσει τη δικιά του ορχήστρα, την Ορχήστρα Του Δρόμου, παρουσιάζοντας έτσι με ευφάνταστο τρόπο τη μουσική του διαδρομή, είτε σε μουσικές σκηνές, είτε σε ανοιχτές συναυλίες. Το εντυπωσιακό είναι ότι ενώ και οι δύο έχουν αρκετά χρόνια να παρουσιάσουν καινούργιο υλικό κι ενώ οι τραγουδιστές οι οποίοι τους συνοδεύουν είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι, η δύναμη των ζωντανών εμφανίσεων της Ορχήστρας καθώς και η ανταπόκριση του κόσμου παραμένουν σε υψηλά επίπεδα.
Αυτό ακριβώς συνέβη και την περασμένη Παρασκευή στο Θέατρο Πέτρας. Αν και με τσουχτερό αεράκι, το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο και το κοινό παρέμεινε μέχρι τη μία σχεδόν τα ξημερώματα, όταν και ολοκληρώθηκε η συναυλία. Φυσικά υπήρχε και ο ιερός σκοπός: τα γενέθλια των Γιατρών του Κόσμου, αυτής της μη κυβερνητικής εθελοντικής οργάνωσης που είκοσι χρόνια τώρα προσφέρει την ανθρωπιστική της βοήθεια σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης όπου υπάρχει ανάγκη. Η επιλογή της Ορχήστρας Του Δρόμου δεν νομίζω ότι υπήρξε τυχαία. Κι αυτό όχι μόνο από άποψη ποιότητας: οι μουσικές του Καλαντζόπουλου και της Ρεμπούτσικα διαθέτουν μια έντονη αύρα πολυπολιτισμικότητας, ένα δυνατό συναίσθημα, το οποίο φέρνει εγγύτερα τη Δύση με την Ανατολή.
Γι’ αυτό και η πιο έντονη και όμορφη στιγμή της συναυλίας στην Πέτρα σημειώθηκε όταν στη σκηνή απολαύσαμε τη Dilec Koc σε ένα εκπληκτικό ντουέτο με την Έλλη Πασπαλά, στην ελληνοτουρκική απόδοση του “Σ’ Αγαπώ” του Καλαντζόπουλου. Από εκεί και πέρα πολλά τα highlights: τα “Summertime In Prague”, “Λευκό Μου Γιασεμί”, “Ενός Λεπτού Φιλί”, “Αλεξάνδρεια”, “Θα Σπάσω Εφτά Ποτήρια” από την Πασπαλά και τα “Μην Ονειρεύεσαι”, “Να Χα Δυο Ζωές”, “Τσιγάρο”, “Στα Λιμάνια”, “Με Τα Μάτια Κλειστά” από τη Γιώτα Νέγκα. Highlight όμως ήταν από μόνος του και ο Κωστής Μαραβέγιας, που μαζί με τους Ilegal του κατάφερε να οδηγήσει το κέφι στο κατακόρυφο, ξεσηκώνοντας τους πάντες. Ευχάριστη επίσης η συμμετοχή του Βαγγέλη Κορακάκη –ενός από τους λίγους αυθεντικούς λαϊκούς συνθέτες των ημερών μας– καθώς και οι παρουσίες του Μάριου Στρόφαλη με τις ξεχωριστές μελωδίες του και του πολυτάλαντου Άγγελου Παπαδημητρίου, που ερμήνευσε με έναν θεατρικό τρόπο το “Ταξί”.
Μικρή παραφωνία σ’ αυτήν την πολύχρωμη κολεκτίβα, οι Palyrria. Οι οποίοι ναι μεν είναι βιρτουόζοι μουσικοί, το κράμα τους όμως μεταξύ ελληνικής παράδοσης, ηλεκτρονικών στοιχείων και hip hop μάλλον στον εύκολο εντυπωσιασμό αποσκόπησε, παρά σε άφησε με τη γεύση ενός ρηξικέλευθου επαναπροσδιορισμού του τι εστί παράδοση. Παρουσίασαν ένα κρητικό, ένα θρακιώτικο –μάλιστα έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για τον σκοπός που παίζεται κατά τη διάρκεια της πυροβασίας– κι έναν καρσιλαμά, και τα τρία πειραγμένα.
Ακολούθησε το πιο αγαπημένο στοιχείο της βραδιάς: το βιολί της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, που με έναν μαγικό θαρρείς τρόπο βρίσκει πώς να ασκεί γοητεία σε όλους. Τι και αν έχουμε ακούσει τόσες φορές τα κομμάτια από την Πολίτικη Κουζίνα, από Tο Αστέρι Κι Η Ευχή, από τις Μικρές Ιστορίες; Κάθε φορά η συγκίνηση και το συναίσθημα είναι μοναδικά. Αυτή εξάλλου είναι και η μαγεία της καλής μουσικής. Κάπως έτσι, το τέλος της συναυλίας βρήκε όλη την Ορχήστρα Του Δρόμου στη σκηνή, να ερμηνεύει το “Με Την Πλάτη”. Ένα ρεαλιστικό και αισιόδοξο τραγούδι για όλα όσα αξίζουν αληθινά στη ζωή, ακόμα και μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Όπως ακριβώς και η προσπάθεια των Γιατρών Του Κόσμου.
