Φωτογραφίες: Nikos Z
Το λογότυπο της φετινής διοργάνωσης για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής ήταν λιτό, απέριττο και διόλου παραπλανητικό. Έλεγε μέσα σε τρεις λέξεις την πάσα αλήθεια: φυτρώνει στους δρόμους! Μια εντυπωσιακή γιορτή για τη μουσική που στήθηκε και φέτος στο μεγάλο «φυτώριο» της Αθήνας –σε επιλεγμένους συναυλιακούς χώρους, αλλά και στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης. Η αυλαία έπεσε το βράδυ της Δευτέρας και το ραντεβού ανανεώθηκε για τον Ιούνιο του 2011.
Σύνταγμα ώρα 21:00.
The Boy, Meanie Geanies & Electric Litany
της Λίλας Τζαμούση
Τα δρώμενα του Συντάγματος είχαν αρχίσει ήδη από τις 18:00 το απόγευμα, με τους Yuri’s Accident, τους Absent Without Leave και τους Dustbowl, όμως ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται εκεί μετά τις 21:00 –λογικό, μιας και μιλάμε για καθημερινή. Πάνω στην ώρα για τους Electric Litany έφτασα κι εγώ και ομολογώ ότι το αεράκι που φυσούσε το βράδυ της Δευτέρας ταίριαζε απόλυτα με το αρκετά νοσταλγικό ύφος της μπάντας. Περίπου μισή ώρα έμειναν στη σκηνή και μαγνήτισαν τον κόσμο που έδειχνε να τους απολαμβάνει προσηλωμένος. Highlight της εμφάνισής τους το κομμάτι τους “Tear”, που στην εισαγωγή περιλαμβάνει την απαγγελία της πρώτης στροφής από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου. Μικρό διάλειμμα (όχι για διαφημίσεις, αλλά για ξε-στήσιμο και ξανά-στήσιμο) και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Meanie Geanies για κάτι εντελώς διαφορετικό. Ένας drummer καλείται να κουμαντάρει τέσσερις θεοπάλαβες κοπέλες οι οποίες ήρθαν για να παίξουν garage, όπως μας δήλωσαν από την αρχή. Ενθουσιώδες και πάλι το κοινό, προσαρμόστηκε άμεσα τόσο στην αλλαγή του ύφους της μουσικής, όσο και στις παρουσίες στη σκηνή, που θύμιζαν White Stripes στις ενδυματολογικές επιλογές. Σαν βγαλμένες από τα 1970s ήταν οι κοπελίτσες και έδειχναν πραγματικά να απολαμβάνουν αυτό που έκαναν, παρασύροντας και τον κόσμο σε τρελούς ρυθμούς. Με αυτά και μ’ εκείνα, η ώρα πήγε 22:30, χωρίς να το πολυκαταλάβω, αλλά στην πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα ο Αλέξανδρος Βούλγαρης –ο The Boy δηλαδή, η μοναδική παρουσία του οποίου πάνω στη σκηνή ήταν παραπάνω από αρκετή. Με το ένα χέρι στο synthesizer και το άλλο στα drums έδειχνε τόσο μετρημένος και συγκεντρωμένος, σαν τίποτα να μην μπορούσε να τον αποσπάσει απ’ ό,τι έκανε. Χειμαρρώδης ήταν και ο λόγος του, μέσα από τα κομμάτια του από το πρόσφατο Κουστουμάκι, με ένα κοινό διχασμένο από κάτω: άλλοι τον επευφημούσαν συνεχώς και άλλοι παρέμεναν νωχελικά στις θέσεις τους, χωρίς να αντιδρούν. Την περίμενα μια τέτοια αντίδραση, όχι μόνο προς τον The Boy άλλα και στους υπόλοιπους καλλιτέχνες, μιας και το κοινό σε μια τέτοια διοργάνωση είναι –αν μη τι άλλο– πολυσυλλεκτικό. Μπορεί εδώ να φάνηκε περισσότερο η διαφορά αυτή, αφού ο The Boy, κακά τα ψέματα, δεν ακούγεται και τόσο «εύκολα» από τους μη μυημένους. Λίγο πριν τις 23:30 πήραν τη σκυτάλη και οι Burger Project για να κλείσουν τη βραδιά και η όποια απορία μου για το τι θα έχουν μασκαρευτεί αυτή τη φορά λύθηκε επιτόπου, όταν αντίκρισα τον κιθαρίστα του συγκροτήματος με στολή κατάδικου και τα υπόλοιπα μέλη με πολύχρωμα ολόσωμα κορμάκια(!) σε μπλε, πράσινο και κόκκινο! “London Calling”, “Take My Breath Away” και “Another One Bites The Dust” ήταν μόνο λίγες από τις διασκευές που μας χάρισαν στους γνωστούς ska/balkan ρυθμούς τους. Η πλατεία είχε πια γεμίσει και τα λικνίσματα δεν έλειπαν από καμιά γωνιά. Στη σκηνή επιβλήθηκε για λίγο και η πληθωρική παρουσία της Ματούλας Ζαμάνη, η οποία συνόδευσε σε δύο κομμάτια την μπάντα. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα μας καληνύχτισαν κι εκείνοι και ο κόσμος έφυγε με χαμόγελα στα χείλη. Είναι εντυπωσιακό πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα και μόνο μουσικό event. Έλληνες, αλλοδαποί, μεγάλοι, μικροί, μεταλλάδες, nerds –μια τρανή απόδειξη ότι η μουσική μπορεί να καλύψει κάθε χάσμα. Burger Project Το τελευταίο μας ραντεβού στο πλαίσιο της επιτυχημένης τριήμερης Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής έμελλε να είναι η απολαυστική και λίαν ξακουστή –την τελευταία χρονιά– παρέα των Al Τhe X-King, Cosmic Communist, General ConZou και Mosch Holiday στη μουσική σκηνή της Athens Voice στο Σύνταγμα. Από τα pop, indie, garage, rockabilly, electronic ηχοτοπία που προηγήθηκαν, το ξεσηκωτικό κράμα των Βurger Project αποτέλεσε το κερασάκι το οποίο εξέπληξε και τρέλανε το νεαρό, στην πλειονότητά του, κοινό. Εδώ και έναν χρόνο και κάτι το όνομα αυτής της μπάντας έχει γίνει σχεδόν συνώνυμο δυναμικών live που υπόσχονται κάθε φορά μπόλικες δόσεις τρέλας, ευφάνταστων διασκευών, απρόβλεπτου ενδυματολογικού κώδικα και φυσικά χορού μέχρι τελικής πτώσεως. Το μουσικό τους κουτί περιλαμβάνει ένα ευρύτατο κομμάτι του χθες με το σήμερα, μπλέκοντας με ιδιοσυγκρασιακό τρόπο τον Βαμβακάρη με τους Ramones ή τον Τσιτσάνη με τους Bon Jovi. H groovy ambient εκδοχή του “White Horse” των Laid Back έδωσε τη σκυτάλη στην ανεβαστικό ska εκτέλεση του “London Calling” των Clash, για να περάσουμε στις δοκιμασμένες –και δισκογραφικά– ska/rock’n’roll μεταμορφώσεις των “Money Money” (των θρυλικών Sonics) και “Another One Bites The Dust” (των Queen) σε medley με το “Istanbul (Not Constantinopole)”. Για 40 λεπτά και κάτι, οι Burger Project παρήλασαν με τον γνώριμο showful και συνάμα αχαλίνωτο τρόπο που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε wanna be Richard Cheese και Gogol Bordello, φορώντας κόκκινες, μπλε, πράσινες ολόσωμες φόρμες των 1970s, ενώ ο τραγουδιστής Al The X-King κρατούσε τον ρόλο του φυλακισμένου σε ριγέ αποχρώσεις, μαζί με το απαραίτητο βαρίδιο-αλυσίδα. Στην παρέα τους καλεσμένη ήταν, για άλλη μια φορά, η πληθωρική και λίαν εκφραστική Ματούλα Ζαμάνη aka Ματούλα η Ντοματούλα σε δύο ελληνικές reggae-ska πινελιές των “Τσιγγάνα Ρίξε Τα Χαρτιά” και “Eίμαι Πρεζάκιας” ή, όπως είναι καλύτερα γνωστό, “Ούζο Όταν Πιεις”. Ήταν η στιγμή όπου όλα τα πιτσιρίκια (μέχρι 25 χρόνων) ξεσπάθωσαν σε φωνές, χειροκροτήματα και λικνίσματα γοφού και μέσης. Η μεγάλη τους επιτυχία “Take My Breath Away” (των Berlin, βέβαια) στάθηκε το καλύτερο συναυλιακό δώρο για τις δροσερές υπάρξεις οι οποίες ζητούσαν κι άλλο κι άλλο. Κατά τις 12.30, όμως, ο «φυλακισμένος» frontman έπρεπε να επιστρέψει στο κελί του με τη συνοδεία της αστραφτερά πολύχρωμης συνοδείας του. Έτσι η αυλαία έπεσε με πολλά χαμόγελα και γέλια.Το τελευταίο διάστημα η απροσδόκητη και σχετικά γρήγορη άνοδος των Βurger Project, έχει προκαλέσει ποικίλες συζητήσεις, με ανάμεικτα έως αφοριστικά σχόλια περί ποιότητας, μουσικής δημιουργίας και ευκολίας των εκάστοτε διασκευών. Πιθανώς να μην ομιλούμε για το επόμενο ελληνικό όνομα-έμβλημα στη μουσική ιστορία –ποιος ασχολείται εξάλλου;– όμως σίγουρα δεν μπορούμε να αρνηθούμε κάτι πολύ απλό και συνάμα πολύτιμο. Το σχήμα αυτό, το οποίο αρέσκεται να παίζει με ψευδώνυμα, αμπελοφιλοσοφίες και φαντασιακές ιστορίες του μουσικού του γίγνεσθαι, διαθέτει χιούμορ, φαντασία, κέφι και καλλιτεχνική απενοχοποίηση...
