Πενήντα χρόνια παρουσίας μετρά στην ελληνική μουσική σκηνή ο Γιάννης Σπανός, και προς τιμήν αυτής της μακρόχρονης διαδρομής διοργανώθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο) μια συναυλία-αφιέρωμα. Μια συναυλία για τα παιδιά, καθώς σημαντικό μέρος των εσόδων θα διατεθεί στον Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «Ελπίδα». O Γιάννης Σπανός λοιπόν, ο οποίος θεωρείται από αρκετούς ως θιασώτης του Νέου Κύματος έχει όμως σπουδαία έργα και σε άλλα πεδία, μάζεψε τους φίλους του για να μας χαρίσει μια πολύ γλυκιά βραδιά. Τόσο για τους παλαιότερους, όσο και για την πιο νέα γενιά.
Η συναυλία της Δευτέρας τα είχε όλα. Αν ήταν άθλημα, θα ήταν μαραθώνιος. Τόσο από την άποψη της διάρκειας, όσο και από την εμφάνιση δυσκολιών και γεγονότων που τάραξαν την κανονική της ροή. Αν πάλι ήταν διάγραμμα με συνισταμένες τον χρόνο στον κάθετο άξονα και τη διασκέδαση στον οριζόντιο, θα ξεκινούσε καθοδικά, θα έκανε μερικά σκαμπανεβάσματα και μετά θα κορυφωνόταν μέχρι να κλείσει. Και εξηγούμαι.
Ήδη πριν ακόμα ξεκινήσει η συναυλία, σε κοντινό σημείο της πόλης ολοκληρωνόταν η πορεία για τα δραματικά γεγονότα της Γάζας, γεγονός που πήγε πίσω όλο το event. Μικρός χαμός και αναμονή για τους έχοντες προπληρωμένα εισιτήρια και διαπιστεύσεις, και καθυστέρηση 45 λεπτών από την αναμενόμενη έναρξη (21.00). Αυτό φάνηκε στην αρχή να έχει κουράσει τον κόσμο, σε συνδυασμό με τα τιμημένα –αλλά άβολα– μάρμαρα του Σταδίου, και όλοι περίμεναν έτσι την έναρξη για να ανταμειφθούν. Στο κλίμα του έργου του Σπανού μας έβαλαν γρήγορα-γρήγορα τα πρώτα κομμάτια “Αν Μ? Αγαπάς” και “Ένα Καλοκαίρι” –παιγμένα μόνο σε μελωδία πιάνου από τον ίδιο τον συνθέτη. Δυστυχώς όμως ο ήχος στην αρχή αποδείχθηκε λίγο αστάθμιστος, με αποτέλεσμα το πιάνο να ακούγεται ελάχιστα στο διψασμένο κοινό. Μάλιστα, κάθε τόσο ακροατές φώναζαν για τη ρύθμιση του ήχου («Δεν ακούμεεεεε»), μέχρι που εισακούστηκαν τα παρακαλετά τους. Σε αυτή τη ρύθμιση μάλλον βοήθησε και η ενδιάμεση μακροσκελής ομιλία του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με ρόλο παρουσίασης της βραδιάς, δίνοντας έτσι χρόνο στους τεχνικούς ώστε να βρουν τις ισορροπίες τους… Από ’κει και πέρα, κι αφού ζεστάθηκαν τα πράγματα, άρχισε ο «μαραθώνιος». Την αρχή έκαναν η συγκινητική Πέννυ Ξενάκη με τον Μιχάλη Βιολάρη (“Άσπρα Καράβια”, “Μια Αγάπη Για Το Καλοκαίρι”, “Κι Αν Σ? Αγαπώ”, “Ήρθες Εψές”, “Τρεις Νέοι Τρεις Φίλοι”, “Μαυρομαλλούσα Κοπελιά”, “Βάρκα Χωρίς Πανιά”). Τη σκυτάλη πήρε η εκπληκτική –τόσο ερμηνευτικά όσο και σαν παρουσία– Μελίνα Ασλανίδου (“Γύριζαν Τα Τρένα”, “Πώς Να Σε Λησμονήσω”, “Πέφτει Μια Βροχή”). Στη συνέχεια, ο Κώστας Καραφώτης τραγούδησε με μεγάλο σεβασμό τα “Είπα Να Φύγω” και “Πρώτη Του Δεκέμβρη”, ενώ κατόπιν ο αειθαλής Κώστας Καράλης έδειξε να κρύβει τρομερή ενέργεια στα “Σπασμένο Καράβι”, “Της Χαλιμάς Τα Παραμύθια”, “Αν Είσαι (Πώς Θες Να Το Ξέρω)”, “Είναι Ν’ Απορείς”, και στο «καββαδικό» “Ιδανικός Κι Ανάξιος Εραστής”. Αυτό που νομίζω έβγαζε η βραδιά-αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό ήταν μια μεγάλη δόση ζεστασιάς και ευγνωμοσύνης των συμμετεχόντων τραγουδιστών απέναντι στον συνθέτη Σπανό, τον οποίο και δεν σταματούσαν να ευχαριστούν σε κάθε τραγούδι. Δεν θα ’ταν άλλωστε υπερβολή να πούμε πως με το σπουδαίο έργο του ο Σπανός «έστρωσε» κάμποσες καριέρες. Ίσως μας χάλασε λίγο στο τέλος το γεγονός πως δεν ακούστηκε ένα «ομαδικό» τραγούδι –όπως γίνεται συνήθως σε τέτοια αφιερώματα– αλλά η ώρα είχε ήδη πάει δύο παρά κάτι, αρκετός κόσμος είχε αποχωρήσει, και το κλείσιμο έγινε λίγο βιαστικά, δεδομένης και της καθημερινής επόμενης –δύσκολης– Τρίτης, για τον μέσο Αθηναίο τουλάχιστον… 
Για τη μεγάλη γιορτή είχαν μαζευτεί πολλά ονόματα της ελληνικής μουσικής, τόσο δόξες του παρελθόντος, όσο και καταξιωμένοι σημερινοί τραγουδιστές: Μελίνα Ασλανίδου, Μιχάλης Βιολάρης, Ελένη Δήμου, Πέγκυ Ζήνα, Κώστας Καράλης, Κώστας Καραφώτης, Σταμάτης Κόκοτας, Κατερίνα Κούκα, Κώστας Μακεδόνας, Μανώλης Μητσιάς, Αντώνης Ρέμος, Κώστας Χατζής, Καίτη Χωματά (είχε ανακοινωθεί αλλά τελικά δεν τραγούδησε, και τη θέση της πήρε η Πέννυ Ξενάκη). Στη λίστα κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είχε προστεθεί και η Αρλέτα, και –όπως δήλωσε στην αρχή και ο ίδιος ο Σπανός– ήταν μεγάλη παράλειψή του που δεν την κάλεσε. Επίσης, η βραδιά, εκτός από τους αναμφισβήτητα μικρούς πρωταγωνιστές της –τα παιδιά του Συλλόγου Ελπίδα– αφιερώθηκε από τον συνθέτη και σε δύο μεγάλες φωνές του ελληνικού τραγουδιού, οι οποίες δεν βρίσκονται πια μαζί μας: τη Βίκυ Μοσχολιού και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. 
Τη σκηνή φώτισε –κυριολεκτικά– στη συνέχεια η Πέγκυ Ζήνα, η οποία έδειξε στόφα μεγάλης τραγουδίστριας ερμηνεύοντας τα “Αν Μ’ Αγαπάς”, “Οι Κυριακές Στην Κατερίνη”, “Αγάπη Δίκοπη” και “Κάτω Απ’ Τη Μαρκίζα” (της αείμνηστης Βίκυς Μοσχολιού). Η Ελένη Δήμου πήρε κατόπιν τη θέση της στη σκηνή. “Άκου Λοιπόν” και “Τραγούδι Γενεθλίων” έκαναν την αρχή της, όμως κάπου εκεί άλλο ένα ξαφνικό περιστατικό έλαβε χώρα: λιποθυμία στο κοινό, γιατρός να αναζητείται και τηλέφωνα για ασθενοφόρα… Η συναυλία «πάγωσε», οπότε το πεντάλεπτο διάλειμμα που ακολούθησε έκανε σε όλους καλό. “Άνθρωποι Μονάχοι” και “Προσωπικά” υπήρξαν άκρως συγκινητικά, με τον Κώστα Μακεδόνα να διαδέχεται ακολούθως τη Δήμου για τα “Ούτε Που Ρώτησα”, “Με Πνίγει Τούτη Η Σιωπή”, “Ο Μπαγλαμάς” και “Μια Φορά Μονάχα Φτάνει” (η οποία μάλλον δεν έφτανε στο κοινό…). Τα μεγάλα ονόματα συνέχιζαν να διαδέχονται το ένα το άλλο στη σκηνή στο Καλλιμάρμαρο, με τον Μανώλη Μητσιά να τραγουδά το “Μαρικάκι”, το “Πού Να Βρω Ένα Ζεϊμπέκικο”, το “Επειδή Σ’ Αγαπώ”, ή το “Μια Κυριακή”, που ήταν ανατριχιαστικό. Η διάθεση έγινε πολύ πιο αλέγκρο με την πληθωρική Κατερίνα Κούκα να λέει τα “Ρίξε Στο Κορμί Μου Σπίρτο” ή “Ναύτης Βγήκε Στη Στεριά”, ενώ το πουλοπουλικό-παριακό-νταλαρικό μέρος του προγράμματος ανέλαβε κατόπιν ο άξιος Αντώνης Ρέμος, με τα “Κι Αν Περπατώ”, “Θα Με Θυμηθείς”, “Φταίμε Κι Οι Δυο”, “Παιδί Μου Ώρα Σου Καλή” και “Στην Αλάνα”. Το πρόγραμμα έκλεισαν δύο ακόμα μεγάλες μορφές, οι Κώστας Χατζής και Σταμάτης Κόκοτας, αμφότεροι τραγουδώντας μεγάλες τους επιτυχίες. 
