Κόρε. Ύδρο. + Electric Litany

Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού

Από τη μεταπολίτευση και μετά, η ελληνική επαρχία είναι εκείνο το ξεκομμένο, βουβό κομμάτι της χώρας μας όπου δεν συμβαίνει τίποτα, ή τουλάχιστον τίποτα άξιο αναφοράς, και απ’ όπου όλοι ονειρεύονται μια μέρα να ξεφύγουν. Οι Κόρε. Ύδρο., οι αλλόκοτοι, τριαντάρηδες θεματοφύλακες από την Κέρκυρα, είναι μια από τις ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις που συνεχίζει να αποδεικνύει ότι η τέχνη δεν φοράει ετικέτες προελεύσεως, ούτε έχει την ανάγκη να αναπνέει πάντα τον αέρα της συγχυσμένης μεγαλούπολης.

Αυτός στάθηκε πιθανότατα ο λόγος που στο Gagarin έφτασαν από νωρίς πάνω από 600 ιδιαίτερα ανυπόμονοι θαυμαστές τους. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν λίγοι όσοι περίμεναν να δουν, εκτός από τους Κόρε. Ύδρο., και τους Electric Litany. Οι οποίοι, αφού έγραψαν τον πρώτο δίσκο τους και έκαναν την παραγωγή του στο Abbey Road, ήρθαν μέχρι την Αθήνα για να ανοίξουν τη συναυλία του «φανταστικότερου συγκροτήματος στην Ελλάδα», όπως είπε ο τραγουδιστής τους, Αλέξανδρος  Μίαρης. Παίζοντας τραγούδια από το ντεμπούτο τους, οι Electric Litany έδωσαν μαθήματα άπταιστων αγγλικών, ρομαντισμού και ατμοσφαιρικού πεσιμισμού ο οποίος αν επαναλαμβάνεται, δυστυχώς, συνέχεια στον ίδιο βαθμό και στην ίδια ένταση καταλήγει πολύ εύκολα μονότονος και αρκούντως βαρετός.

 

 

Λίγο πριν τις 11:30, το ημερολόγιο του video wall που βρισκόταν πίσω από τη σκηνή ξεκίνησε να μετράει από το 0 και σταμάτησε στο 1978 (αναφορά στον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος Όλη Η Αλήθεια Για Τα Παιδιά Του ’78). Ήταν η στιγμή που σβήσανε τα φώτα και η 14μελής ορχήστρα των Κόρε. Ύδρο. πήρε τη σκυτάλη, ενώ ο frontman του συγκροτήματος, Παντελής Δημητριάδης, με όλη την κερκυραϊκή του τρέλα, μια στενή μπεζ καμπαρντίνα και ένα λευκό πουκάμισο λερωμένο από «αίματα» στο σημείο της καρδιάς στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο. Έτσι ξεκίνησε μια από τις συναρπαστικότερες και πιο αληθινές συναυλίες ελληνικού συγκροτήματος που μπορώ προσωπικά να ανακαλέσω. Και αν τα πρώτα τραγούδια επισκιάστηκαν από τα «καραγκιοζιλίκια» και τα πέρα-δώθε της πρώτης σειράς, παρέμειναν παραπάνω από αρκετά για να μαρτυρήσουν τη μεγάλη ομορφιά που επρόκειτο να ακολουθήσει. Βάζοντας το στοίχημα να παρουσιάσουν ολόκληρο τον τελευταίο δίσκο τους (μοναδική απουσία αποτέλεσε το “Μόνο Έγκλημα”) αλλά και ταυτόχρονα να αναδείξουν περισσότερο κάποια από τα παλαιότερα τραγούδια τους με τις μεγαλύτερες δυνατότητες μιας τόσο πλήρους ορχήστρας (“To Σπίτι”, “Χειραψία”, “Όχι Πια Έρωτες”, “Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου”), ο Αλέξανδρος Μακρής πίσω από το πιάνο και ο Παντελής Δημητριάδης δεν σταμάτησαν στιγμή να δίνουν την εικόνα δύο ανθρώπων οι οποίοι γεννήθηκαν για να κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα: να βγάζουν μαζί μαγικούς δίσκους και να παίζουν ζωντανά μια φορά στο τόσο, κοιτώντας και χαμογελώντας ο ένας στον άλλο σαν δύο πραγματικά δεμένοι φίλοι.

Παρ όλα αυτά η μορφή του Παντελή παραείναι εμβληματική για να μην σταθεί κάποιος πάνω της ξεχωριστά. Με μια όψη η οποία παραπέμπει σε ασκητή και μια σπίθα στα μάτια που δεν ξέρεις αν πρέπει να ονομάσεις γαλήνη ή τρέλα, ο Παντελής Δημητριάδης είναι ο πιο αυθεντικός Έλληνας περφόρμερ που ξέρω, ένας «Χριστός της γειτονιάς», όπως έχει γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ικανός να σε πείσει κάνοντας το οτιδήποτε. Είτε λέει ιστορίες για μπλουζάκια που μοιράζανε έξω από το ψυχιατρείο της Κέρκυρας, είτε πετάει το πουκάμισό του στο κοινό που σπεύδει να το αρπάξει, είτε πηδάει από τη σκηνή σαν άλλος Iggy Pop, δεν διακρίνεις στη στάση και στο ύφος του τίποτα το δήθεν, τίποτα το προμελετημένο, όπως θα μπορούσες να ισχυριστείς για άλλους συναδέλφους του, της ίδιας ακριβώς γενιάς. 

Η συναυλία τελειώνει με το τραγούδι “Απολογισμοί” (Τι στο καλό; Ακόμα και τη σειρά των τραγουδιών προσέξανε;) και με ένα θεαματικό σάλτο του Παντελή από το σκηνή. Στο encore παίζουν ένα hardcore τραγούδι που γράψανε στο γυμνάσιο ενώ το video wall τους δείχνει σε εφηβική ηλικία να πετάνε χώματα στην κάμερα. Ακολουθεί άλλη μια εκρηκτική εκτέλεση του “Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου”, με τον Παντελή να χάνει σε κάποιο σημείο τα λόγια του –και ποιος δεν θα τα έχανε μετά απ’ όλο αυτό;– συνεχίζοντας να είναι ένα από τα πιο γνήσια θεάματα που έχουμε δει ποτέ επί σκηνής.   

Ο Jean Michel Jarre έχει πει ότι αριστούργημα είναι το σημείο εκείνο όπου ένας καλλιτέχνης λαμβάνει κάποια απροσδιόριστα θεϊκά κύματα, κάποια ασύλληπτη θεϊκή αλήθεια την οποία καλείται στη συνέχεια να αποκωδικοποιήσει και να τη δώσει στο κοινό σε μια γλώσσα που μπορεί να καταλάβει. Και πως αυτό το πράγμα, όποιος κι αν είσαι, ότι κι αν είσαι, από θεωρητικός τέχνης μέχρι λαϊκός άνθρωπος, δεν μπορείς παρά να σταθείς και να το θαυμάσεις. Αυτή τη θεϊκή αλήθεια φαίνεται πως έχουνε ακούσει οι Κόρε. Υδρο. και πως είναι τελικά όλη η, περίφημη, αλήθεια για τα –συγκεκριμένα τουλάχιστον– παιδιά του ’78.

Υ.Γ.: Αν και το Avopolis κρίθηκε ανεπιθύμητο από τους υπεύθυνους του Gagarin εμείς αποφασίσαμε να «τρυπώσουμε» στην εκπληκτική βραδιά της Παρασκευής. Το κείμενο αυτό λοιπόν είναι αφιερωμένο τόσο στον Παντελή και στον Αλέξανδρο, όσο και σε όλους όσους έχουν καταλάβει κάτι παραπάνω από τη μουσική ώστε να ξέρουν πως δεν φτιάχτηκε για να χωρίζει, αλλά για να ενώνει.