Φωτογραφίες: PhoenixAenima
Η τελευταία φορά που είχα δει τον Χρήστο Θηβαίο ήταν πάλι στο Σταυρό του Νότου, πριν πολλά –οφείλω να ομολογήσω– χρόνια, προτού ακόμα κάνει τη συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο για τον Άμλετ Της Σελήνης. Τον θυμόμουν με τη ρομαντική μελαγχολία εκείνης της εποχής, γεμάτο ενέργεια στη σκηνή, με το χαρακτηριστικό στραγάλισμα της φωνής του να τον κάνει να ξεχωρίζει. Ήλπιζα λοιπόν πως και το βράδυ της Παρασκευής που μας πέρασε θα βίωνα το ίδιο μουσικό συναίσθημα. Αλλά πλανήθηκα πλάνη οικτρά, όπως λέγανε και οι παλιότεροι. Όχι όμως δυσάρεστη πλάνη, αλλά μια πλάνη από εκείνες που σου φτιάχνουν τη διάθεση. Κι αυτό γιατί διαπίστωσα πως ο Χρήστος Θηβαίος, αν και μεγάλωσε –47 πλέον– και έχει αρκετή ήδη δισκογραφία στις πλάτες του, δεν γέρασε, ωρίμασε. Θαρρώ πως έχει πλέον μάθει να τιθασεύει όλη εκείνη την ενέργεια την οποία είχα δει επί σκηνής πριν χρόνια, χωρίς να ξοδεύεται σε περιττές κινήσεις. Αφήνοντας πλήρως ικανοποιημένο το κοινό του.
Βρέθηκα στον Σταυρό Του Νότου από τις 22.30, καθώς το πρόγραμμα διατεινόταν πως η εμφάνιση του Θηβαίου ξεκινούσε στις 23.00. Αλλά με τις απαραίτητες προετοιμασίες και μέχρι να τακτοποιηθεί ο κόσμος, ξεκινήσαμε στις 23.30. Μέχρι τότε ο Θηβαίος βόλταρε μέσα στο κοινό κανα-δυο φορές, με μια μπύρα ανά χείρας. Η προσέλευση του κόσμου δεν υπήρξε αθρόα (τα πρώτα σημάδια της κρίσης;), στάθηκε πάντως αρκετή για να γεμίσουν τα τραπέζια, για να βλέπουν ικανοποιητικά οι «μπαρόβιοι», και για να δημιουργηθεί μια ζεστή ατμόσφαιρα στο μαυρωπό σκηνικό του Σταυρού.
Στο κυρίως πρόγραμμα τώρα, όταν ανοίγεις με τη “Σιωπή” (από Ξύλινα Σπαθιά) και κλείνεις με τη “Μικρή Πατρίδα” (για την οποία αγαπήθηκε πολύ ο Θηβαίος) ξέρεις πως έχεις τα συστατικά για ένα δυνατό ξεκίνημα και ένα εξίσου δυνατό φίνις. Στιγμές-στιγμές απορούσα με τις φωνητικές δυνατότητες του Θηβαίου, τις οποίες νομίζω –μετά και από τη συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο– ότι έχει μάθει να δαμάζει και να χρησιμοποιεί σωστά. Το ενδιαφέρον στο σύνολο του προγράμματος ήταν ότι ακούστηκαν μεν πάρα πολλά γνωστά και «Συνήθως Ύποπτα» κομμάτια, σε άλλο ύφος δε. Υπήρχε δηλαδή σε πολλά τραγούδια μια funky διάθεση, καθώς και αρκετές jazz διασκευές, στυλ το οποίο ταιριάζει πολύ νομίζω στο ηχόχρωμα του τραγουδιστή. Έτσι, από τον δίσκο Μέρες Αδέσποτες ακούσαμε αγαπημένα τραγούδια όπως το “Ημερολόγιο”, τη “Βροχή Μου”, τις “Περικοπές Ενός Απόκρυφου Ευαγγελίου”, τον “Γορίλα” (σε extended play), το “Απ’ Τον Παράδεισο” (το οποίο αφιέρωσε στον στιχουργό του Τάσο Λώλη, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή) και τις “Μέρες Αδέσποτες”, του οποίου οι στίχοι ηχούσαν πιο επίκαιροι από ποτέ. Ανάμεσα σ’ αυτά, «μπέρδεμα» από “Είμαι Αυτό Που Κυνηγάω”, και στιγμές όπως η “Γυναίκα”, το “Ξημέρωμα Στην Εθνική” ή το ”Χορεύω”. Και φυσικά το “Πόσο Πολύ Σ’ Αγάπησα”.
Κάπου εκεί έγινε ένα διάλειμμα στο οποίο ο Χρήστος Θηβαίος –σαφώς πολιτικοποιημένος– έκανε μια αμφίπλευρη μίνι-καταγγελία: από τη μια για τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε η χώρα μας την Τετάρτη με τις δολοφονίες στη Marfin και από την άλλη για την αλόγιστη βία της αστυνομίας που βιώνουμε καθημερινά, φέρνοντας σαν παράδειγμα περίπτωση φιλικού του προσώπου, το οποίο έπεσε θύμα τέτοιας επίθεσης. Στον «λόγο» του είπε πως «είμαστε όλοι παγωμένοι με τα περιστατικά και πως ξαναγίναμε όλοι Συνήθεις Ύποπτοι και ξαναζούμε Μέρες Αδέσποτες, αλλά τουλάχιστον τις ζούμε όλοι μαζί…». Κάποιοι από το κοινό πάγωσαν, γιατί δεν περίμεναν μια τέτοια αντίδραση, για αυτό και στη συνέχεια ο τραγουδιστής φρόντισε να τους ταξιδέψει και πάλι με τα τραγούδια του.
Από τον Άμλετ Της Σελήνης ακούστηκε το ομώνυμο τραγούδι και το “Θέλω Τη Μέρα Που Θα Φύγεις”, κρίμα όμως που δεν ακούστηκε το “Song Blues”, γιατί πραγματικά το ερμηνεύει ανατριχιαστικά. Από το Μυστήριο Τρένο ακούστηκε το “Άβατο” ενώ από τους Πέτρινους Κήπους το “Κανείς Δεν Έρχεται” (πρόκειται για το “Forget Her” του Jeff Buckley σε ελληνικούς στίχους του Μάνου Ελευθερίου). Ανάμεσα στη γνωστή δισκογραφία του, ο Θηβαίος φρόντιζε να μας κρατά σε εγρήγορση με μικρές εκπλήξεις, όπως ενδιαφέρουσες διασκευές σε Doors και Pearl Jam. Τον ίδιο σκοπό στο πρόγραμμα εξυπηρετούσαν και οι μικρές ιστοριούλες, σαν αυτή για το πώς γεννήθηκε το “Ας Χαθείς”, το οποίο και ακούστηκε στη συνέχεια. Στην πορεία λοιπόν ανακαλύψαμε με έκπληξη ότι στιχουργικά ανήκει στον ηθοποιό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Αξιοπρόσεκτοι στίχοι όντως.
Συνολικά, το πρόγραμμα παρά…τράβηξε αλλά χωρίς να κουράσει. Και σίγουρα μόνο παράπονο δεν μπορείς να έχεις από έναν καλλιτέχνη ο οποίος προσπαθεί να ευχαριστήσει το κοινό του και να παίξει όσα περισσότερα κομμάτια μπορεί. Δυστυχώς δεν έγινε η χάρη στον φανατικό θαυμαστή που ζητούσε επίμονα το “Κόκκινο Θολό Φεγγάρι”, όμως σ’ ένα τόσο χορταστικό πρόγραμμα δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Ειδικά όταν κοιτάς το ρολόι σου απορώντας για το πότε πήγε 02.30 τα ξημερώματα…
