Φωτογραφίες: Olga K.
Λίγο πριν πέσουν τα φώτα και οι Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ανέβουν μαζί στη σκηνή για πρώτη φορά μετά την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους το 2001, ένας φίλος, που βρισκόταν κι αυτός στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, μου διηγήθηκε μια ιστορία. Πριν κάποια χρόνια, o αδελφός μιας γνωστής του, γύρω στα 10 τότε, εμφανίστηκε και τους ανακοίνωσε γεμάτος ενθουσιασμό πως ανακάλυψε ένα παλιό ελληνικό συγκρότημα: το λέγανε Χάρης & Πάνος Χατζιμίχας και ήτανε, είπε, το πιο όμορφο πράγμα που είχε ακούσει στη ζωή του. Μάταια προσπαθούσαν να τον πείσουν πως κάνει λάθος, πως δεν λεγόντουσαν Χατζιμίχα αλλά Κατσιμίχα. Και τι σημασία είχε; Καμιά. Το παιδάκι είχε βρει σε αυτούς τους δύο ανθρώπους το ωραιότερο, έλεγε, πράγμα του κόσμου. Κάτι που δεν είχε ξανασυναντήσει πουθενά στη mainstream ελληνική μουσική η οποία έφτανε τότε στ’ αυτιά του. Υπάρχει πιο καταπληκτικό πράγμα, σκεφτόμουν λοιπόν, από το ότι εκείνο το παιδί θα έχει τώρα τη ευκαιρία να δει, με τα ίδια του τα μάτια, αυτό ακριβώς το πράγμα; Αυτό το πράγμα, η μαγεία του οποίου σημάδεψε το μεταξύ έντεχνου και pop/rock ελληνικό τραγούδι, κάνοντάς το κάτι παραπάνω από απλά μια ακόμη μουσική; To έκανε για πολλούς, για πάρα πολλούς, ολόκληρη νοοτροπία. Με όλα τα καλά και τα κακά επακόλουθα, φυσικά. Ήμουν λοιπόν κι εγώ ανάμεσα σε όσους αισθάνονταν ευτυχισμένοι που θα ξαναβλέπανε τους Κατσιμιχαίους. Κακά τα ψέματα, το κομμάτι μας που έχει αγκαλιάσει σφιχτά όσα ενδιαφέροντα κυκλοφορούν τελευταία στην ανεξάρτητη ελληνική δισκογραφία, είχε για λίγο αποκοιμηθεί. Και ανακαλύψαμε πως οι αδελφοί Κατσιμίχα μας είχαν λείψει. Απερίγραπτα πολύ.
Δεν θα επεκταθώ στα διαδικαστικά της συναυλίας, στους συμμετέχοντες ή στο ακριβές track list, μιας και ο συναβοπολίτης Αλέξης Βούκαλης τα έχει περιγράψει με τον πιο εύστοχο τρόπο, στην ανταπόκρισή του από τη Θεσσαλονίκη μία εβδομάδα πριν. Τόσο όσον αναφορά στα όσα εξελίχθησαν επί σκηνής, όσο και στην εντύπωση που έμενε στον θεατή: δυστυχώς τα όσα εκτυλίχθησαν δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των προσδοκιών μας.
Ο χώρος πρώτα-πρώτα του Ποδηλατοδρομίου του ΟΑΚΑ, στο ίδιο ύφος με το Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης, αποδείχθηκε απρόσωπος αλλά και συναυλιακά ακατάλληλος. Κι αυτό γιατί ο φαρδύς διάδρομος για τα ποδήλατα – ο οποίος τυλίγει περιμετρικά, σαν δαχτυλίδι, την αρένα – ουσιαστικά εμποδίζει τον θεατή σε οποιοδήποτε τμήμα της αίθουσας κι αν κάθεται τόσο στο να δει όσο και στο να ακούσει, δημιουργώντας μια επιπρόσθετη απόσταση μεταξύ κερκίδων και σκηνής. Στις επιλογές των τραγουδιών τώρα, το concept των συγκεκριμένων εμφανίσεων – με τίτλο θυμίζω «best of» – μαρτυρούσε τον περιορισμό για τον οποίο θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι. Η συναυλία δεν επιφύλασσε έτσι καμία έκπληξη: δεν απουσίασαν μόνο στιγμές πιο ιδιαίτερες όπως το εξαιρετικό “Δωμάτιο” ή το πανέξυπνο στιχουργικά “Μητέρα Συγγνώμη Που Δεν Παντρεύτηκα Εσένα”, αλλά απουσίασαν θεαματικά και μερικά από τα πιο σημαντικά και αγαπημένα τραγούδια των αδελφών Κατσιμίχα – όπως λ.χ. τα “Δεν Φταις Εσύ”, “Η Μοναξιά Του Σχοινοβάτη” και “Σαντορίνη”. Το κοινό πάντως δεν φαινόταν ενοχλημένο από αυτό. Ίσα-ίσα, έδειξε να έχει περισσότερη διάθεση να απολαύσει την ερμηνεία του Μάνου Ξυδούς στο “Εσύ Εκεί”, παρά να σταματήσει για λίγο τη βαβούρα και το μασούλημα των τσιπς, προκειμένου να μπορέσει να ακουστεί καθαρά η πρώτη προσωπική μουσική κατάθεση του Χάρη εδώ και 10 χρόνια: ο λόγος για τη μελοποίηση στο ποίημα της Λένας Παππά “To Mέσα Μου Μάτι”, η οποία θάφτηκε κάτω από γέλια, ομιλίες και τα πέρ- δώθε των καθήμενων στις κερκίδες προκειμένου να πάνε… τουαλέτα. Αντίθετα, με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον υποδέχτηκαν τη συγγνώμη του Χάρη στον Νίκο Πορτοκάλογλου – για το πρόσφατο αρνητικό σχόλιο στη συνέντευξή του στην Athens Voice.
Η επιστροφή του Χάρη Κατσιμίχα στα μουσικά δρώμενα στάθηκε από μόνη της αρκούντως συγκινητική, δεδομένων των συνθηκών όχι μόνο της πολυετούς απουσίας του, αλλά κυρίως του καλλιτεχνικού έργου που έχει αφήσει. Πόσο μάλλον τη στιγμή που τον είδαμε να σκουπίζει τα μάτια του κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης στο “Σχήμα Λόγου”. Αλλά το πρόβλημα μάλλον βρίσκεται ακριβώς εκεί: το Σάββατο το βράδυ, ξεκινώντας για το Μαρούσι, αντιμετωπίσαμε την αφόρητη κίνηση της Κηφισίας με τη σκέψη πως θα δούμε ξανά τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, τα δίδυμα αδέλφια. Άλλωστε η μνήμη της καλλιτεχνικής τους χημείας δεν συγκέντρωσε γύρω στις 10.000 κόσμο στο Ποδηλατοδρόμιο; Με ποια λογική, λοιπόν, μια τέτοια δυναμική διασπάται με τις, από το πουθενά, παρεμβολές όχι τόσο του Μάνου Ξυδούς – που τουλάχιστον ερμήνευσε με ψυχή όσα κομμάτια του αναλογούσανε – αλλά βασικά του Τόλη Φασόη των Sharp Ties και κάποιων μουσικών, οι οποίοι φάνταζαν κυριολεκτικά να «πετάγονται» στη μέση, ερμηνεύοντας κομμάτια εντελώς ασύνδετα και αταίριαστα με τον ήχο των αδελφών Κατσιμίχα; Λες και μόνοι τους δεν διαθέτουν αρκετό σημαντικό ρεπερτόριο, ώστε να στηρίξουν ένα πρόγραμμα δυόμιση ωρών.
«Μια ζωή δύο πόντους έξω από τη ζωή», είχαν δηλώσει κάποτε οι Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας – και δεν αμφιβάλλω ότι το εννοούσαν. Κατανοώ το γεγονός ότι ο Πάνος Κατσιμίχας έχει δημιουργήσει ένα νέο σχήμα με τον Μάνο Ξυδούς και με τον Τόλη Φασόη, όπως και με τους υπόλοιπους μουσικούς που τους πλαισιώσανε στο ΟΑΚΑ, και δεν μπορούσε επομένως, από τη μια στιγμή στην άλλη, να τους πει να κάτσουν σπίτια τους ώστε να παίξει ξανά με τον αδελφό του. Όταν όμως κουβαλάς μια τέτοια καριέρα στις πλάτες σου κάποιες αποφάσεις έχουνε και το απαραίτητο κόστος. Όσο για τη χιουμοριστική φράση του Πάνου «έχουμε και κόρες και προικίσουμε» (παρμένη από μια διήγηση του Χάρη γύρω από το πώς τον ξαναπήρε ο αδελφός του στη δουλειά), δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα τουλάχιστον με έχει προβληματίσει...
