Αποδεχόμενοι την πρόσκληση του Χρήστου Δασκαλόπουλου για μια ζωντανή εμφάνιση μετά από καιρό, ήταν μάλλον δεδομένο ότι οι Bokomolech θα έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό προχθές στο Rodeo. Κάτι το οποίο και συνέβη – και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό.
>
Πρέπει να ήταν περίπου 21:15, όταν άνοιξαν οι πόρτες του Rodeo για να υποδεχθούν μερικές δεκάδες παρευρισκομένων. Στα decks βρισκόταν ήδη ο Δασκαλόπουλος, ο οποίος και δυναμίτισε την ατμόσφαιρα για 90 λεπτά, μέχρι ν’ ανέβει στη σκηνή η εξάδα των Bokomolech. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε από Fuck Buttons και Fever Ray μέχρι Warrior Soul! Κατά τη διάρκεια του DJ σετ, ο χώρος γέμιζε σταδιακά από ορεξάτους τριαντάρηδες, αλλά και από νεότερο κοινό, που πρέπει να βρισκόταν σε αρκετά τρυφερή ηλικία όταν το συγκρότημα βρισκόταν στο απόγειό του, στα 1990s. Ανάμεσα στο πλήθος διέκρινα και έναν τύπο με μπλουζάκι Honeydive, το οποίο ξύπναγε γλυκές αναμνήσεις από τις ένδοξες grunge ημέρες του αθηναϊκού underground...
Αρκετή ώρα μετά την αναμενόμενη (22:45), το μοναδικό ελληνικό συγκρότημα που έχει συνεργαστεί με τον Steve Albini ήταν έτοιμο να ξεκινήσει, σ’ ένα, πλέον, κατάμεστο Rodeo. Αν και σχετικά αμήχανοι, αρχικά, οι πρώτες νωχελικές νότες του “First The Children” ζεστάνανε περισσότερο μια ήδη θερμή ατμόσφαιρα, και σύντομα ο πάντοτε αεικίνητος Δημήτρης Ιωάννου έδειξε πως βρισκόταν σε μεγάλα κέφια. Στη συνέχεια οι Bokomolech ερμηνεύσανε το “London” από τον τελευταίο τους δίσκο Exit (Trance) και η «μηχανή» της μπάντας έδειξε να παίρνει μπρος για τα καλά. Για το επόμενο δίωρο (σχεδόν) ακούσαμε τραγούδια από το σύνολο των κυκλοφοριών τους, με μερικά εμβόλιμα νέα κομμάτια – από τα οποία ξεχώρισαν τα “Concrete”, “Talk About Fires” και “Is It Not True”, που δείχνουν μία νέα στροφή για το συγκρότημα: λιγότερο θορυβώδη συγκριτικά με το παρελθόν και με περισσότερο διακριτό το ηλεκτρονικό στοιχείο.
Η μπάντα στάθηκε απόλυτα αφοσιωμένη στο επί σκηνής έργο της. Πιο συγκεκριμένα, ο Βλάσσης, με τη δυναμική του στο background (χωρικά), κρατούσε στιβαρό ρυθμό, η Λίλα έντυνε τον ήχο με πυκνές μπασογραμμές, ο Κώστας – αν και σχετικά αμήχανος σε σημεία – φόρτωνε τα κομμάτια με την κιθάρα του, προσφέροντας έτσι άφθονη παραμόρφωση, με ιδανική σύμμαχο τη Χριστίνα, που έδωσε το είναι της στα ουκ ολίγα κιθαριστικά ξεσπάσματα. Παράλληλα, ο Τάσος στα ηλεκτρονικά και ο Δημήτρης στα φωνητικά έδειχναν να έχουν αποθέματα για διπλάσιο χρόνο απ’ ότι έπαιξαν. Τι και εάν έσπασε μία χορδή του Κώστα και υπήρξε μία δεκάλεπτη διακοπή; Τι κι αν έγινε ένα ακόμα ολιγόλεπτο διάλειμμα όταν η Χριστίνα άφησε την κιθάρα της για να επισκεφθεί τη «λου» καλυπτόμενη από ένα instrumental τζαμάρισμα εκ μέρους των υπολοίπων; Όλα ξεχάστηκαν σύντομα, αφού οι Bokomolech αποζημίωσαν το κοινό, που τους αγκάλιασε ζεστά, με μία άψογη εμφάνιση υπερχειλίζουσας ενέργειας και αδρεναλίνης.
Απόλυτα highlights της βραδιάς στάθηκαν οι επισκέψεις στα Jetlag (“Never Meant”, “Last Weak”, “23”, και “Shine”), καθώς και το κλείσιμο με το κλασικό “Crazy Water”, στο οποίο τραγουδήσαμε βροντόφωνα ως έφηβοι, συνοδεύοντας τον Δημήτρη. Εν ολίγοις, οι Bokomolech απέδειξαν περίτρανα ότι παραμένουν μία από τις δυνατότερες κιθαριστικές προτάσεις της εγχώριας σκηνής και βγάζουν νοκ-άουτ πολλά σύγχρονα και φρεσκότερα συγκροτήματα του είδους. Φυσικά, μία τέτοια εμφάνιση καθιστά την προσμονή για την επερχόμενη κυκλοφορία τους την πλέον δυσβάσταχτη...
