Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
Είναι η πρώτη indie Τετάρτη που πήγα στον Σταυρό, κυρίως γιατί, όσο και να μου αρέσουν οι Sigmatropic, τους έχω παρακολουθήσει ελάχιστες φορές ζωντανά – με αποτέλεσμα να μην έχω καταλήξει αν μου αρέσoυν σε αυτή τη θέση ή τους προτιμώ στο στούντιο.
Η έκπληξη προήλθε αρχικά από το support σετ των Τravel Mind Syndrome. Οι οποίοι, αν και πιτσιρικάδες (εμφανισιακά τουλάχιστον) δεν έχουν κανένα κόμπλεξ με αυτό που κάνουν. Ίσα-ίσα, μου έδωσαν την εντύπωση ότι όση ώρα έπαιζαν αισθάνονταν ότι είναι πραγματικά η καλύτερη live μπάντα στο κόσμο. Και μου άρεσε αυτή τους η αυτοπεποίθηση. Τα τραγούδια, στην πλειοψηφία τους, δεν διέθεταν κάτι το ιδιαίτερο, αν και ένα έχει τα φόντα να γίνει χιτάκι –με τη βοήθεια του Jumping Fish. Κεντρική φιγούρα ο τραγουδιστής με την ογκώδη φωνή, την οποία διαχειρίζεται με πάθος και ανεμελιά. Δεν τη μαζεύει, την αφήνει και μου δίνει την εντύπωση ότι την ελέγχει. Ακόμα και αν ακούγεται υπερβολικά σαν τον Axl Rose. Όταν τους ξαναδώ, ελπίζω ότι θα πω και περισσότερα πράγματα για αυτούς.
Κατά τις 23.15 εμφανίστηκαν οι τέσσερις Sigmatropic, που, αν δεν κάνω λάθος, άλλαξαν και πάλι line-up, έχοντας καινούργιο μουσικό στα πλήκτρα. Και νομίζω ότι αυτές οι συνεχείς αλλαγές χαρακτηρίζουν και την εμφάνιση την οποία παρακολούθησα, αλλά και ολόκληρη τη μπάντα στα τελευταία χρόνια. Σημειώνοντας ότι μερικά από τα τραγούδια τους ανήκουν στα καλύτερα που έχουν γραφτεί – και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε όσα περιλαμβάνονται στον διάσημο δίσκο τους με τα χαϊκού – η μπάντα δείχνει δηλαδή να μη λειτουργεί αυτόματα. Η ηγετική φυσιογνωμία του Μπογιατζή φθάνει μεν για να τους καθοδηγεί, αλλά δεν φτάνει και για να μεταφερθεί και στο κοινό η δυναμική των τραγουδιών. Αυτό αποκόμισα ως κύριο χαρακτηριστικό ολόκληρης σχεδόν της πρώτης ώρας της συναυλίας στον Σταυρό του Νότου. Διορθώθηκε όμως στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, όπου οι Sigmatropic φάνηκε να λειτουργούν καλύτερα. Άλλωστε όλοι τους είναι εξαιρετικοί μουσικοί και αυτό δεν κρύβεται.
Όσον αφορά το setlist (ακολουθεί στο τέλος, νομίζω πλήρες) περιείχε τραγούδια από ολόκληρη την καριέρα τους, με εξαιρετικές στιγμές τα “Crack In The Back”, “Rivers Still” και την εξαιρετική διασκευή στο “Moonage Daydream” του Bowie. Το ευχάριστο ήταν ότι όσος κόσμος παρέμεινε μέχρι το τέλος έδειξε να καταλαβαίνει πραγματικά την ιδιαίτερη μουσική τους. Kάτι που οδήγησε σε κάποιου είδους πάρτι προς το τέλος της βραδιάς. Η οποία ουσιαστικά ήταν μια χαρά, θα ήταν όμως πολύ πιο σημαντική νομίζω αν υπήρχε μεγαλύτερη σταθερότητα στην απόδοση του κουαρτέτου. Tracklist
