Για όσους δεν είχαν ξαναδεί το συγκρότημα των Liarbirds, αποτέλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη ανοίγοντας τη συναυλία των No Man’s Land στο Rodeo, χάρη στη φρέσκια τους άποψη για το rock ’n’ roll, έτσι όπως το ένα τους πόδι βασίζεται στην αγγλική pop (των XTC π.χ.), ενώ το άλλο στηρίζεται στους Buffalo Springfield. Επιτέλους βλέπουμε κι ένα ελληνικό συγκρότημα με αίσθηση της μελωδίας, υπέροχα φωνητικά, αγάπη για την pop, που όμως ξέρει να ρίχνει και τις ροκιές του εκεί που πρέπει. Αρκετά φάγαμε στη μάπα κάτι τύπους οι οποίοι περιφέρουν τη μιζέρια τους σαν απόδειξη ευαισθησίας: η τρυφερότητα βρίσκεται σε όσους αγαπούν τη ζωή και τη μουσική τους. Ελπίζω λοιπόν να ξαναδούμε τόσο τους Liarbirds όσο και άλλα συγκροτήματα με παρόμοια προσέγγιση πολύ σύντομα.
>
Οι No Man’s Land ανέβηκαν λίγο μετά το τέλος του σετ των Liarbirds επί σκηνής, για να παρουσιάσουν τον νέο τους δίσκο The Drowning Desert. Και από τις πρώτες κιόλας νότες του “MS 408/ The Drowning Desert” φάνηκε πως ο τίτλος του άλμπουμ ήταν απόλυτα ταιριαστός με το περιεχόμενο. Οι No Man’s Land είναι ένα συγκρότημα που έχει περάσει μέσα από πολλές μεταμορφώσεις και κατορθώνει, όσο απρόσμενες και να υπήρξαν οι τελευταίες, να καταλήγει με την ίδια μορφή. Γιατί εκεί που σε άλλους το desert rock, οι Can, οι Crazy Horse και οι Van Der Graaf θα φαίνονταν μουσικές φράσεις άσχετες μεταξύ τους, οι No Man’s Land φτιάχνουν ένα μουσικό κείμενο με απόλυτη σαφήνεια. Η ουσία της μουσικής τους βρίσκεται στο αρχέγονο rock ’n’ roll και με όποιον έτσι μανδύα επιλέγουν να το ντύνουν πάλι αρχέγονο rock’n’roll είναι.
Τα πέντε τραγούδια του The Drowning Desert παίχτηκαν με τη σειρά που ακούγονται στο άλμπουμ, δίνοντας μια ξεκάθαρη εικόνα της κατεύθυνσης του σχήματος. Η δε συνέχεια περιείχε και παλαιότερα τραγούδια, όπως τα “News From The Sun”, “Soon” και “Arcane”, ενώ για να τελειώσουν, στο encore, ξέφυγαν (και εμείς μαζί τους) με τα “Writers Have No Real Life” και “Monkey In The Twilight”. Οι παρακλήσεις για παλαιότερα τραγούδια τους, τα έκπληκτα πρόσωπα για όσους τους πρωτόβλεπαν, η συμμετοχή του κοινού που καταλήγει σε ξέφρενο χορό, αποτελούν αναπόσπαστα μέρη κάθε εμφάνισής των No Man’s Land και ταυτόχρονα ένα παραληρηματικό ταξίδι στο παρελθόν και στο μέλλον του rock. Και αυτή λοιπόν η συναυλία δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
