Το να δει κάποιος τον Γιάννη Αγγελάκα και τους Επισκέπτες live είναι μία από τις πιο δυνατές μουσικές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει στον ελλαδικό χώρο. Θα έπρεπε να το γράφουν στους τουριστικούς οδηγούς. Σε περιόδους όταν τα εγχώρια σχήματα τα οποία μπορούν να στηρίξουν μια πραγματικά καλή ροκ συναυλία μετρούνται στα δάχτυλα, εδώ έχουμε ένα πανηγύρι που κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο ενθουσιώδες. Όπως και στην πρώτη από τις δύο προγραμματισμένες εμφανίσεις του σχήματος στο Fuzz.
Ελαφρώς αλλαγμένοι οι Επισκέπτες. Μια κοπέλα προστέθηκε στο βιολί, ένα νέος τύπος αντικατέστησε την ακουστική κιθάρα και αρκετά μέλη είχαν αλλάξει εξωτερικά. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η τελευταία φορά που τους είδαμε live στην Αθήνα ήταν τον Οκτώβρη του 2008. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς στις εποχές που ζούμε μπορεί ένας άνθρωπος να συντηρήσει μια ορχήστρα δεκατριών μουσικών. Και δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα. Δεκαπέντε άνθρωποι είναι πολύ δύσκολο να δώσουν ένα ραντεβού για καφέ, πόσο μάλλον να βρουν πέντε ώρες κενές για πρόβα. Ευτυχώς όμως έχουν καλό αρχηγό. Ο Αγγελάκας όπως πάντα, αξεπέραστος. Και δεν είναι μόνο η ενέργειά του πάνω στη σκηνή ή ο τρόπος που δεν σταματάει να χορεύει. Είναι το χαμόγελό του στο χειροκρότημα του κόσμου, η τάση να πειράζει συνεχώς τα μαλλιά του αμήχανα, ο τρόπος με τον οποίο κλείνει τα μάτια και χάνεται στη μουσική, αναγκάζοντάς σε να κάνεις το ίδιο κι εσύ. Ακούστηκαν φυσικά όλα τα τραγούδια του Από ’Δω Και Πάνω, το “Όταν Χαράζει”, το “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα” και βέβαια κομμάτια από τις Τρύπες. Παίχτηκε επίσης για δεύτερη φορά ο “Δρόμος”, ένα κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο των Επισκεπτών, ιδιαίτερα ενδιαφέρον στιχουργικά. Μετά από τέσσερα χρόνια συναυλιών η ανάγκη για νέα τραγούδια έχει γίνει πια φανερή.
Highlight της βραδιάς, τουλάχιστον για όσους έχουν δει πολλές φορές live τους Επισκέπτες στο παρελθόν, ήταν το “Δε Χωράς Πουθενά”. Πιθανόν κάποιοι να μη βρήκαν ιδιαίτερα γοητευτική την εκτέλεση, το τραγούδι όμως έχει τέτοια βαρύτητα ώστε επικράτησε το αδιαχώρητο. Δυο-τρεις τύποι ήθελαν να χοροπηδήσουν, να σπρώξουν τον διπλανό τους, να βγάλουν τη μπλούζα τους. Δεν τους έπαιρνε όμως. Μπροστά τους υπήρχε μόνο ένα μπαγλαμαδάκι και μια ακουστική. Γούσταραν πάντως, γιατί αυτό που έβλεπαν είχε μια αλήθεια σημερινή. Δεν ήταν βγαλμένο από το ψυγείο. Το αρνητικό της υπόθεσης αποδείχθηκε το πολυφωνικό σχήμα Διώνη. Όχι ότι δεν ήταν καλές οι Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση με τις Ευαγγελία, Παρασκευή και Χριστίνα Γκόγκου. Και σωστές φωνές είχαν και ευχάριστη ήταν η σκηνική τους παρουσία. Απλώς η συμμετοχή τους ήταν απειροελάχιστη. Τραγούδησαν το “Έρημα Βουνά”, από το σάουντρακ του Ψυχή Βαθιά και ξανακρύφτηκαν στα παρασκήνια μέχρι λίγο πριν το τέλος της συναυλίας. Ύστερα βγήκαν για να κάνουν φωνητικά σε ενάμιση τραγούδι και χάθηκαν. Χρειάζεται νομίζω λίγο περισσότερο θάρρος από τον Αγγελάκα εδώ. Αν πράγματι επιθυμεί να εντάξει ηπειρώτικα στοιχεία στη μουσική του και όχι να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από την έλλειψη νέων τραγουδιών, οφείλει να ρισκάρει λίγο παραπάνω.
Γυρίζοντας σπίτι, τα ρούχα μας είχαν ποτιστεί από τη μυρωδιά του τσιγάρου. Στην Κύπρο μαθαίνουμε πως τα πρόσφατα αντικαπνιστικά μέτρα τηρούνται. Εδώ όμως οι Ελληνάρες δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Το καλοκαίρι ίσως τα πράγματα να είναι καλύτερα σε έναν ανοιχτό χώρο. Και, πού ξέρεις, μπορεί να ακούσουμε και κανένα καινούργιο τραγούδι...
