Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Διακυβευμάτων το ακρόαμα, σε αύξουσα κλίμακα: μπορούν τα περφεξιονιστικά, μητροπολιτικά ηχοτοπία urban rock αναπνοών, electro παρόδων και θηλυκών ψιθύρων του αρτιότερου αγγλόφωνου πονήματος των τελευταίων ετών (Persona) να αποδοθούν ζωντανά και καθ' ολοκληρία στα πλαίσια ενός φέρει που φέρει στην ονομασία του την πιο παρεξηγημένη λέξη της εγχώριας μουσικής πιάτσας και λαμβάνει χώρα μια μουντή καθημερινή στις παρυφές μιας συνοικίας, η οποία ματαιόδοξα ονομάστηκε Νέος Κόσμος; Θα καταφέρει η Εύη Κουρτίδου να αποσπάσει κοινό και κριτικούς από ατελέσφορες συγκρίσεις με το καθοριστικά υπέροχο λαρύγγι της Ελένης Τζαβάρα, έναν εύκαμπτο άξονα περί του οποίου στροβιλίστηκαν το οριακό No Luggage και το συνακόλουθο Angel B; Πώς το έλεγαν οι Τρύπες «...στάθηκαν πλάι μου υπάκουα σκυλιά όλες οι απαντήσεις». Πριν το κυρίως event, και για περίπου μια ώρα, μας χαρίστηκε το προσωπικό project του Άγγελου Β. (aka Φανταστικοί Ήχοι), διακονώντας τον ελίτ βόμβο των πιο ευφάνταστων και χωροχρονικά παραβατικών ρετροφουτουριστικών αμαλγαμάτων της εγχώριας electro σκηνής. Δυστυχώς, τόσο ο χώρος όσο ίσως και η ανθρωπογεωγραφία αυτού δεν ευνόησαν τη διάθεση της μουσικής του Άγγελου, η οποία ευνοείται μάλλον περισσότερο σε ανοιχτόμυαλους club χώρους· μολαταύτα τα "Anthrwpe", "An Sarnitho" και η "Morka" με ταξίδεψαν νοερά στο σήμερα και το εχθές χωρίς υποψία παράταιρου κιτς ή ημιμάθειας. Όσοι δεν τον έχετε ακόμα ανακαλύψει σπεύστε. Λίγο μετά τις 23:00 ξεπροβάλλουν τα αδέρφια Μπόρση με τον Ζαβιτσάνο, αποδίδοντας ως τρίο το "Airbus", πριν ανέλθει επί σκηνής η «Βενιαμίν» της μπάντας Κουρτίδου. Στο εξής, για περίπου μιάμιση ώρα, παρουσιάστηκε ολόκληρο το Persona με θαυμαστή πιστότητα, κέφι και όρεξη για «πείραγμα», ειδικά από τον Μανώλη Ζαβιτσάνο, τον –τηρουμένων των αναλογιών ασφαλώς – Johnny Greenwood του indie κόλπου, ο οποίος, κρυμμένος πίσω από την ασύμμετρη φράντζα και τη shoegazing στάση του, εξακόντιζε τα κοφτερά του riffs καίρια και διόλου ανοικονόμητα. Προϊόντος του χρόνου, η ομάδα πετούσε επί σκηνής, ιδιαίτερα όταν το playlist άρχιζε να παρουσιάζει ήδη αφομοιωμένες από το κοινό επιτυχίες του παρελθόντος: "Red Song", "Alarm", "Happy". μα ιδιαίτερα το λατρεμένο "Jokulhlaup" ζωντάνεψαν κατά τι το στατικό πλήθος («είστε περισσότεροι από εμάς, άρα μπορείτε να κάνετε περισσότερη φασαρία»). Μετά το πέρας και του δυναμικού encore, κάθε σύννεφο αμφιβολίας απομακρύνθηκε από τον ορίζοντα: επαγγελματίες performer του αστικού νουάρ οι Film, με εξαγώγιμη δυναμική και αισθητική αποκλίνουσα της indie ποζεριάς· τουλάχιστον επαρκής τραγουδίστρια η Εύη Κουρτίδου (με προϋπηρεσία και στους Ίνφο), με περιθώρια βελτίωσης της σκηνικής της παρουσίας, χωρίς να υστερεί τεχνικά ή να αποτελεί παράταιρο στοιχείο του modus operandi της μπάντας. Live απολαυστικό και πετυχημένο, μικρή συνομωσία απόδρασης από το άλγος μιας καθημερινής ρουτίνας. 
