Το πρόσωπο είναι η Χάρις Αλεξίου. Ο χώρος είναι το Παλλάς της Βουκουρεστίου. Το γεγονός, οι 15 παραστάσεις της εκεί. Οι φίλοι από τα παλιά σε απαρτία κάθονται όλοι μπροστά. Όλοι οι άλλοι βρίσκονται επίσης εκεί. Οι γκλαμουράτοι πρωταγωνιστές της πολιτικής, οι πρωταγωνιστές της τηλεόρασης – με ή χωρίς ιδιότητα – η high society της δημοσιογραφίας, τα νέα φυντάνια της μουσικής. Όλοι.
Άλλος ένας δίσκος, άλλα δέκα καινούργια τραγούδια, άλλη μία σειρά από συναυλίες, για να τα γνωρίσει στο κόσμο και να ξαναγνωριστεί κι εκείνη με τον κόσμο. Σκέφτομαι, γιατί άραγε να διάλεξε ένα θέατρο για τις μουσικές της παραστάσεις; Το είχε κάνει βέβαια και παλιά, στο Δημοτικό του Πειραιά. Της αρέσει να την προσέχουν. Χωρίς τσιγάρο, χωρίς ποτό, χωρίς γαρύφαλλα, η πλατεία του θεάτρου σου παρέχει μόνο ένα κάθισμα με βελουτέ ύφασμα. Και σου επιβάλει απόλυτο focus στο θέαμα. Περιμένει την προσήλωση των από κάτω, σα να την ψάχνει.
Στεγνώνει το στόμα της. Έχει άγχος. Πάντα έχει άγχος στην αρχή των συναυλιών της. Μ’ αρέσει το άγχος της. Δηλώνει ταπεινότητα, αθώα παιδική ανασφάλεια, αγωνία να προκύψει το όμορφο αποτέλεσμα. Μετράει τον χρόνο με τα δάχτυλα, 10+10+10+…., και κάθε δάχτυλο μία δεκαετία. Σαράντα στο σύνολο τα χρόνια της Χαρούλας στο τραγούδι. Και στέκεται πάνω στη σκηνή και τα ξαναμετράει. Δεν καταλαβαίνεις αν της αρέσει το τρεχαλητό του χρόνου. Το διακωμωδεί όμως. Είναι που μπορεί.
Το χειροκρότημα έρχεται δυνατό με την πρώτη εμφάνιση. Θέλει κι άλλο. Βάζει τα μεγάλα μέσα:«Να μου το πεις το σ’ αγαπώ και πάλι…», και συνεχίζει «όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει…» και ξανά «η αγάπη μάς φωνάζει κι αγοράσαμε λαχείο, πάτα γκάζι, τέρμα γκάζι, μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ…». Παλεύει με το θηρίο, αγάπη ζητάει η γυναίκα. «Κι άλλη;», αναρωτιέσαι, «πόσο ακόμα»; Κι όμως θέλει κι άλλη και τη ζητάει απερίφραστα. Την έχει. Την αξίζει. Την έχει κερδίσει. «Τώρα ακόμα πιο πολύ καλησπέρα σας…» είπε, και το πρώτο μέρος τελειώνει. Άργησε να της φύγει το άγχος.
Τσιγάρο στα γρήγορα έξω στο κρύο, λίγο κοσμικό σοσιαλάιζινγκ, έτσι γιατί πρέπει, και βουρ μέσα, γιατί χτυπάει το κουδούνι τρεις φορές. Στέκεται ξανά στη σκηνή η τραγουδίστρια, στις θέσεις τους αναμένουν οι επώνυμοι και ανώνυμοι θαυμαστές της. Οι συνεργασίες, σε μορφή τραγουδιών, παρελαύνουν η μία πίσω από την άλλη. Ο Αντύπας διαδέχεται τον Αλκίνοο, ο Θάνος με το πούρο τον Νικολόπουλο και αυτός με τη σειρά του τον Βαρδή. Κλασική η συνταγή – ψιλομουρμουρίζεις – χαζοκριτικάροντας το playlist, μέχρι να στυλώσεις αυτί και βλέμμα στο εξαίσιο του Κυπουργού και της Νικολακοπούλου “Απ’ Τα Κουμπάκια Ανάμεσα”. Προς το φινάλε μια “Πανσέληνος” έρχεται πακέτο σε τραγούδι και εικόνα – και πάνε κιόλας 15 χρόνια από τότε που το πρωτοτραγούδησε.
Σαν να μεγάλωσε. Το λέει από μόνη της. Το φτιάχνει και τραγούδι.
«Μεγαλώνω θα πει
Να ’ρχεται η ανατροπή
Οι καιροί να στη φέρνουν
Τα μυαλά να σου γδέρνουν
Να ζητάς να κουρνιάσεις
Και να βρίσκεις οάσεις
Στις ψυχώσεις των άλλων
Που έχουν για περιβάλλον
Ίδιες φάτσες με σένα
Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα…»
Και από κάτω οι συνομήλικοι τη χειροκροτούν. Και χαμογελούν. Τι δεν καταλαβαίνουν; Η Χαρούλα έγινε Χάρις και για την ώρα απαντάει στο Χαρού. Όλα αυτά στο Παλλάς, για μερικές ακόμα παραστάσεις.
