> Όσοι εξακολουθούν σε αυτή την πόλη να φοράνε μπότες Βέρμαχτ και να αναπολούν στιγμές δυνατού ελληνικού ροκ, δεν ήταν δυνατό να λείπουν από το Κύτταρο την Κυριακή το βράδυ. Μωρά Στη Φωτιά στη σκηνή και εγώ κάπου στο πλάι, μπας και καταφέρω να αποφύγω τις αδέσποτες κλωτσιές και αγκωνιές. Καλά έκανα, όπως αποδείχθηκε, γιατί όντως, όσο ο Σαλβαδόρ τραγουδούσε, ήταν σαν να διοχέτευε απευθείας στο κοινό ναρκωτική ουσία – με βασική παρενέργεια την υπερένταση και την υπερκινητικότητα. Μπορεί να εκνευρίστηκα λίγο που βγήκαν μία ώρα μετά από την προκαθορισμένη, δηλαδή στις 11, αλλά όπως και να έχει δύσκολα κρατάς κακία στον αιώνια ηλεκτρισμένο '">frontman της μπάντας. Λιγομίλητος και βαρύς, όπως και παρέμεινε στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, ο Στέλιος Παπαϊωάννου Σαλβαδόρ, έχει το χάρισμα να βάζει στην πρίζα ακόμα και τον πιο ήσυχο ακροατή, παρά το ότι εκείνος παραμένει μετρημένος στις κινήσεις του. Κι ενώ περιμένεις όλοι να παραληρούν με τα πρώτα κομμάτια του συγκροτήματος – κάπου εκεί πίσω στο 1987 – ο τραγουδιστής με το μπάσο του – αποτελεί από τα καλά στοιχεία της μουσικής τους και των εμφανίσεων τους – επιτυγχάνει να δέσει τις νέες συνθέσεις του με μία τρομπέτα και ένα τρομπόνι – εξίσου καλά και αυτά – χωρίς κανένας να παραξενευτεί. Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Είναι γεγονός βέβαια πως ο περισσότερος πανικός έγινε στα πιο γνωστά “Κάτω Στην Πόλη”, “Μανιφέστο” και “Αδερφοί Στην Κόλαση”. Ο Σαλβαδόρ τραγουδούσε και, αν η σκηνή δεν ήταν υπερυψωμένη, σίγουρα δεν θα μπορούσε να δει μπροστά του από τα σηκωμένα χέρια και όλα τα πιτσιρίκια, όσα από την πρώτη γραμμή ούρλιαζαν τους στίχους έναν προς έναν και τον κοιτούσαν σαν ερωτυχτυπημένα 15χρονα. Ήταν ο Θεός τους για το χθεσινό βράδυ. Και το έδειχναν με κάθε τρόπο. Το “Παυσίπονο”, ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια από τα Μωρά Στη Φωτιά, νομίζω ότι μπορούσαν να το παίξουν λίγο πιο έντονα, γιατί κάπου το έχασαν και δεν το τίμησαν όπως θα του άξιζε. Κανείς, βέβαια, δεν πτοήθηκε, αφού χόρευαν σαν τρελοί και χτυπιόντουσαν κατά μήκος όλου του Κυττάρου. Και σε άλλα τραγούδια επικρατούσε όμως χάος, όπως στο “Σκυλίσια Μέρα”, που ήρθε λίγο πριν το τέλος, όπου όλοι βρίσκονταν σε φανερή έξαρση και τα έδιναν όλα νιώθοντας πως η μοναδική αυτή βραδιά έφτανε στο τέλος της.
Να σημειώσω σε αυτό το σημείο, ότι το κοινό, εκτός από τις μουσικές του αναζητήσεις, κατέστησε σαφείς και τις πολιτικές του απόψεις, με συνθήματα κατά «των αστυνομικών και των αφεντικών». Στο ίδιο πλαίσιο, ως ένδειξη σεβασμού στον Σαλβαδόρ, δεν έλειψαν και τα υβριστικά μηνύματα προς το πρόσωπο του «προδότη» της μπάντας Παύλου Παυλίδη, πριν και μετά από το “Αδρεναλίνη” και το “Μόνος Σου Ξανά” – για τα οποία υπήρξαν δικαστικές διαμάχες μεταξύ των προαναφερθέντων στο παρελθόν. Κάπου εκεί ο Σαλβαδόρ μίλησε βέβαια για τη «συγχώρεση, η οποία όμως δεν πρέπει να είναι και καραμέλα», και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Κατά τη γνώμη μου οι πιο καλές στιγμές συνολικά υπήρξαν το “Μανιφέστο” και το “Βαβυλωνία”, όπου τα μονολεκτικά ρεφρέν ακούγονταν από το κοινό με ένα στόμα μια φωνή, ναι με μια φωνή (σημ. αρχισυντάκτη: το άγιο πνεύμα των ημερών βλέπω μας επηρέασε για τα καλά!). Στο '">encore δικαίως επέλεξαν να ξαναπαίξουν τα “Παυσίπονο”, “Μανιφέστο” και “Κάτω Στην Πόλη”. Εκείνα όμως τα τελευταία λεπτά θα ήταν εφικτό να αποφύγεις το ξύλο, μόνο να είχες εγκαταλείψει το μαγαζί.
Νομίζω ότι όλοι οι επί σκηνής απόλαυσαν τα βλέμματα λατρείας από τον κόσμο, τον χορό και τα δυνατά χειροκροτήματα που φανέρωναν, αν μη τι άλλο, ότι τα Μωρά Στη Φωτιά όχι απλά δεν έχουν πεθάνει, αλλά μάλιστα είναι σαν να βρίσκονται πάλι πίσω στα 1980'">s και κάνουν τον πάταγο που δεν κατάφεραν να κάνουν τότε.
