Με τον Κωνσταντίνο είναι η αλήθεια ότι δεν μπορώ να είμαι απολύτως αντικειμενική. Νιώθω ότι υπάρχει αυτή η εκλεκτική συγγένεια που σε καθιστά συνοδοιπόρο ζωής με τον άλλο. Άσε που αν με ρωτούσαν με το κοινό ποιού καλλιτέχνη νιώθω ότι έχω μεγαλύτερη οικειότητα, περισσότερα κοινά στο στυλ και την κουλτούρα, σίγουρα θα επέλεγα τον Κωνσταντίνο. Όλα αυτά τα λέω για να αιτιολογήσω και τη μορφή του συγκεκριμένου review που δεν θα είναι η συνηθισμένη. Έτσι, για αλλαγή...
>
Ο χώρος διεξαγωγής, το γνωστό Fuzz, με την ακρίβειά του (9 ευρώ το ποτό, μην ξεχνιόμαστε) - αλλά μην ξαναλέμε τα ίδια, απ΄ ότι φαίνεται οι ιδιοκτήτες μυαλά δεν αλλάζουν όσο κράξιμο κι αν φάνε. Στο Fuzz λοιπόν φτάσαμε στις 10, την ώρα που ήταν στη σκηνή οι Νετρίνα, οι οποίοι μας ζέσταναν, χωρίς όμως να δώσουν και κάτι το ιδιαίτερο. Ο Κ.Β. και τα παιδιά που τον συνοδεύουν σε keybords (ο φίλος μου Βάιος Μαχμουντές), κιθάρες κλπ., βγήκαν στις 10.30 μ.μ. - απόλυτα συνεπείς με το προαναγγελθέν πρόγραμμα της συναυλίας. Η βραδιά άνοιξε με το “Στον Απέναντι Δρόμο”, το τελευταίο κομμάτι - απαγγελία ουσιαστικά - από την Άγρια Χλόη (2004) σε μια «πειραγμένη», πολύ ηλεκτρονική κι ενδιαφέρουσα εκτέλεση με μεγάλη διάρκεια. «Κοιτώντας κατά τύχη στον απέναντι δρόμο Είδα τον εαυτό μου πεταμένο σε μία άκρη Με τα μάτια συγκεντρωμένα σε μία αχτίδα από έλεος Ήταν σαν κάποιος να με είχε σκοτώσει και να αποχαιρετούσα τον κόσμο Κανένα συναίσθημα, απλά μία στιγμή συμβαίνει Σαν η αγάπη να σβήνει σ' ένα σκληρό φευγαλέο βλέμμα Η θαυμαστή τάξη καταργείται Οι άνθρωποι περνούσαν την ώρα που αντίκριζα ένα αδιαπραγμάτευτο φως Θα συμβεί, θα είναι κάποτε Οι ώρες μεταβάλλονται σε μια ακατάστατη σκόνη Και ξαφνικά το βουνό κινείται Μία φορά πριν όλος κρεμαστείς απ' τη γλώσσα» Γιατί οι στίχοι; Μα επειδή η μουσική του Κ.Β. είναι κατά κύριο λόγο οι στίχοι του. Αυτή είναι η μικρή και η μεγάλη ταυτόχρονα συνωμοσία μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού του, μεταξύ του καθενός από το κοινό με τον διπλανό του. Τυχαία βρεθήκαμε άλλωστε οι 30 βάλε στο Fuzz; (η αλήθεια είναι ότι άνθρωπο κάτω των 30 δύσκολα έβλεπες). Οι στίχοι του Βήτα περιγράφουν με τον πιο άμεσο, τον πιο συγκλονιστικό τρόπο τη μοναξιά μέσα στο αστικό τοπίο, τους ατέλειωτους περίπατους με τον εαυτό σου να ισορροπεί στην άκρη του πεζοδρομίου, όπως τότε που ήσουν μικρός. Που διάβαζες για τον Άργο, το πιστό σκυλί του Οδυσσέα, κι έβλεπες το βλέμμα του στο σκυλί το οποίο ακολουθούσε τα βήματά σου όταν άσκοπα κλωτσούσες φύλλα στο πάρκο, σε μια κοπάνα με χειμωνιάτικη λιακάδα… Ο Άργος, λοιπόν, ο τελευταίος του δίσκος που κυκλοφόρησε από τη Lyra το 2007, είχε την τιμητική του - “Μέλλονον”, “.X Oυφ”, “Σκαντζόχοιρος”, “Ποτέ Ποτέ Δεν Θα Γίνω Φίλος Σου”. Kαι δικαιολογημένα, αφού και το πρώτο cd με τα «σουξέ», αλλά και η πιο ηλεκτρονική instrumental δεύτερη πλευρά, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το έγραψε άλλωστε και στην κριτική του δίσκου στο Αvopolis, ο Μάκης Καλαμάρης. Κι από Στέρεο Νόβα τίποτα; Kι όλοι εμείς που ακολουθήσαμε με ευλάβεια τη μπάντα, για την οποία, όπως χαρακτηριστικά έχει πει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, νιώθει υπερήφανος που συμμετείχε σ΄ αυτή, γιατί τα τραγούδια της ήταν αθώα κι επαναστατικά ταυτόχρονα και γιατί είχε την ποίηση με το μέρος της; Ήρθε όμως και το τραγούδι από Στέρεο Νόβα - το “Κλεμμένο Ποδήλατο”. «Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις Στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας Χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα Μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση Στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης Σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι». Απίστευτα συγκινητική η στιγμή που το αφιέρωσε στον Μιχάλη Δ. Είναι σπάνιο πραγματικά να χωρίζουν οι δρόμοι δυο ανθρώπων, δυο δημιουργών, αλλά το όραμα να παραμένει κοινό, και η μετέπειτα πορεία και των δύο να είναι ουσιαστικά παράλληλη, αφού και οι δύο τίμησαν πραγματικά με τις μετέπειτα επιλογές τους την ιστορία των Στέρεο Νόβα. Εδώ βέβαια δεν μπορώ να μη θυμηθώ την κλασική διαφωνία με τον Δημήτρη Κανελλόπουλο, που τα λέγαμε στο ιστορικό live του Κ.Β. στο Ρόδον τον Μάιο του 2005, τις μέρες που αποχαιρετούσαμε τον ιστορικό μουσικό χώρο, υποστηρίζοντας με θέρμη ο καθένας την άποψή του (ο Δημήτρης πιστεύει ότι η επιτυχία των Στέρεο Νόβα οφειλόταν κυρίως στη μουσική του Μιχάλη Δέλτα, εμείς οι υπόλοιποι στους στίχους του Κ.Β.). Συνέχεια με τη “Μιράντα”, από την Άγρια Χλόη, το τραγούδι-ανοιχτή επιστολή σε φίλους που έχασε, με ένα από τα πιο αγαπημένα τετράστιχα: «Δες τα χέρια μου έχουν ματώσει Με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει Μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη Μου λείπεις πολύ, αλλά είμαι εντάξει». Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος στο Fuzz δεν ήταν ο ιδανικός. Ίσως να ήταν πιο κακός για μας που ήμασταν στα πλάγια, γιατί ο φίλος μου ο Σωτήρης, ο οποίος ήταν δίπλα στον ηχολήπτη στην ευθεία από τη σκηνή, μου είπε ότι σε αυτόν δεν έφτανε τόσο «μπουκωμένος» όσο έφτανε σε μας. Πάντως γεγονός είναι ότι σε μια συναυλία που, εκ των πραγμάτων, ο καλλιτέχνης και τα υπόλοιπα παιδιά που ήταν στα όργανα είναι λίγο πολύ στατικά, δηλαδή δεν είναι το δυνατό σημείο η σκηνική παρουσία αλλά το συναίσθημα μέσω του στίχου όπως είπαμε, ε, ο ήχος θέλει μια προσοχή παραπάνω… Το κύριο μέρος της συναυλίας τελείωσε με το “Κλικ”. «Γύρισα όλη τη γη για να βρω την αγάπη Κι έβρισκα την ευτυχία στη μεγάλη οφθαλμαπάτη Μέχρι ν' αγαπήσω εμένα δεν αγάπησα κανένα Κι η χαρά είναι ένα κλικ που είναι δίπλα στον καθένα» Το καλύτερο όμως μέρος, ομολογουμένως, ήταν το unplugged encore, όταν ο Κωνσταντίνος βγήκε μόνο με την κιθάρα του και μας χάρισε την “Ανεπάρκεια” και το “Όλο Αυτό Που Ποτέ” σε μια εκτέλεση που, όπως είπε ο ίδιος, είναι όπως το παίζει ο ίδιος στο δωμάτιό του. «Τώρα πάλι στέκομαι εδώ και κοιτάζω εσένα να φεύγεις Αν μπορούσα λέξεις να βρω και να σου κρατήσω το χέρι Μα κοιτάζω αυτόν τον καιρό και θαρρώ πως πάει να βρέξει Πάνω από έναν δρόμο ανοιχτό, εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν τρέξει Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος Ολ' αυτά που 'χες πει, τώρα μοιάζουν μ' ένα έρημο μέρος Και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει Ένα τρένο περνά και στο τέλος της Γης ξημερώνει» Η συνολική διάρκεια της συναυλίας ήταν μία ώρα και πενήντα λεπτά. Χορταστική ομολογουμένως. Η οργάνωση από τη Didi πολύ καλή, και cozy. Παρατράγουδο κανένα. Σαν τελική εντύπωση, σίγουρα δεν θα πω ότι ήταν το καλύτερο live του Κ.Β. Όμως θα πω ότι χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα ζωντανά, και που οι καινούριες μουσικές του και οι στίχοι του τον κρατάνε δίπλα στους fun οι οποίοι τον ακολουθούν και τον παρακολουθούν εδώ και χρόνια. Θα κλείσω με την προτροπή του ίδιου: ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!
