Φωτογραφίες: Νάντια Καραμπογιά
Πηγαίνοντας στο στούντιο
Vis Motrix δεν είχα ιδέα τι θα ακούσω. ΟΚ, είχα διαβάσει το δελτίο τύπου, ήξερα ότι οι Free Call ασχολούνται εν γένει με τη jazz, αλλά η Σαβίνα Γιαννάτου δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσε να κολλήσει. Ήξερα επίσης ότι η συγκεκριμένη βραδιά δεν θα ήταν αποτέλεσμα συνεχόμενων προβών, αλλά αυτοσχεδιασμού της στιγμής και βασισμένη στη διάθεση όλων για πειραματισμό.
Το Vis Motrix, από ό,τι έμαθα, χρησιμοποιείται σαν χώρος έκφρασης μιας ομάδας πειραματικού (contact, νομίζω λέγεται) χορού. Είναι ένα προσεγμένο υπόγειο κατάλληλο να υποδεχθεί τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Και ο κόσμος που του αρέσει να σκέφτεται και να ψυχαγωγείται διαφορετικά ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, γεμίζοντας τον μικρό και ζεστό αυτό χώρο. Όταν λοιπόν το κοινό τακτοποιήθηκε στις θέσεις του, οι μουσικοί πήραν τη δική τους μαζί με τη Σαβίνα Γιαννάτου, η οποία διάλεξε μια γωνία για να στήσει το μικρόφωνό της. Μαζί με τους μουσικούς θέση πήρε και ο Κώστας Γεράρδος, χορευτής, που στη μεγαλύτερη διάρκεια της συναυλίας αντιδρούσε στα ηχητικά και οπτικά ερεθίσματα. Το βιολί και το μπάσο με τα απαραίτητα τεχνολογικά βοηθήματα, έδωσαν το σύνθημα με τα μινιμαλιστικά feedback και η Σαβίνα άρχισε, σαν κάποιο ξωτικό βγαλμένο από κάποιο ψυχεδελικό παραμύθι, να τραγουδάει σε μια γλώσσα δική της, όπου οι φθόγγοι και τα φωνήεντα έπαιρναν την δύναμη των λέξεων και αποκτούσαν την δικιά τους σημασία και βαρύτητα. Χρησιμοποιούσε με άλλα λόγια τη φωνή της περισσότερο σαν ένα περίεργο όργανο, ξετυλίγοντας έτσι τις τεράστιες φωνητικές της δυνατότητες, με συχνές αλλαγές στον τόνο και το χρωματισμό, και γενικότερα με πολλές και, κάποιες φορές, ακραίες μεταβολές (από ψιθυρίσματα σε κραυγές, από ψιλές νότες σε μπάσες κ.ο.κ.).
Στο μουσικό κομμάτι κυρίαρχος ήταν ο ατμοσφαιρικός πειραματισμός, με τις εντάσεις σε γενικά χαμηλά επίπεδα, χωρίς φυσικά να λείπουν και κάποια jazz ξεσπάσματα πρώτης ποιότητας. Ο Θοδωρής Πατσαλίδης στο βιολί πολλές φορές το χρησιμοποιούσε στην υπηρεσία του ρυθμού και όχι της μελωδίας, άλλες το έκανε να ακούγεται παραμορφωμένο, και κάποιες άλλες να ηχεί πιο φυσιολογικό, παίζοντας ακόρντα. Ο Λάκης Τζήμκας, όποτε καθόταν στο ηλεκτρικό μπάσο, έπαιζε πολύ έξυπνα με τις παραμορφώσεις και τις λούπες, όντας όμως πάντα στυλοβάτης του ρυθμού. Ενώ, όταν έπιανε το κοντραμπάσο, η κατάσταση γινόταν πιο jazzy, δημιουργώντας εξαιρετικές μπασογραμμές, συνεπικουρούμενος φυσικά και από τον Χρήστο Γερμένογλου, έναν πολύ καλό jazz drummer, ο οποίος, στα δυνατά σημεία της βραδιάς, έδινε μια ιδιαίτερη δυναμική, ενώ στις πιο ήσυχες στιγμές πειραματιζόταν πότε με χαμηλόφωνους τονισμούς στο σετ του, και πότε με διάφορα κύμβαλα.
Η διάθεση που έχει, γενικά, κάποιος καλλιτέχνης για πειραματισμό, έχω την αίσθηση ότι διαμορφώνει και το ποιόν του. Και συμβαίνει να το πιστεύω αυτό, γιατί μόνο με το να πειραματίζεται κάποιος σε νέες ή και όχι τόσο νέες μουσικές φόρμες, του δίνεται η ευκαιρία να φτάσει τις δυνατότητές του στο μέγιστο. Όταν μάλιστα δεν πρόκειται μόνο για μια μουσική συνάντηση, αλλά για μια συνάντηση τριών διαφορετικών εκφάνσεων της τέχνης, της μουσικής, του χορού και του video art (εξαιρετική η δουλειά του Νίκου Τζαφερίδη στα visuals), το στοίχημα είναι μεγαλύτερο και η εκπλήρωσή του δυσκολότερη. Το γεγονός ότι και οι τρεις μορφές τέχνης, όχι μόνο έδρασαν ικανοποιητικά στην προκειμένη περίπτωση, αλλά και συμπληρωματικά η μια με την άλλη, καθιστά τη βραδιά επιτυχημένη. Αν μάλιστα σκεφτεί κάποιος ότι στη Θεσσαλονίκη λίγα είναι τα παρόμοια εγχειρήματα, τότε μόνο θερμά συγχαρητήρια μπορεί κανείς να πει σε όλους τους συμμετέχοντες.
