«Στο Οξυγόνο πας;», με ρώτησε ο ταλαίπωρος περιπτεράς, όταν του είπα πως ψάχνω την οδό Κορυζή. Κάθε Παρασκευοσάββατο θα τον έπρηζαν μάλλον... Όταν τελικά το βρήκα, αντιλήφθηκα ότι ο χώρος όπου βρίσκεται δεν το ευνοεί ιδιαίτερα. Ούτε και ο τρόπος με τον οποίο είναι φτιαγμένο μέσα, ή το ύψος των τιμών του – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, μάλλον χιλιοειπωμένη. Πιο ενδιαφέρον έχει ότι, όπως κάθε μαγαζί, έτσι και το Οξυγόνο διαθέτει, σε έναν βαθμό, το δικό του κοινό. Μπορεί ο κυριότερος παράγοντας να είναι ο εκάστοτε καλλιτέχνης που φιλοξενεί, όμως ο χώρος και η όλη αισθητική του πάει πακέτο με έναν κόσμο που το προτιμά επειδή του ταιριάζει. Το μαγαζί λοιπόν ήταν γεμάτο, με πολλούς όρθιους. Η Μάρω Μαρκέλλου και ο Πάνος Μουζουράκης ανέβηκαν στη σκηνή στις 23.30, με την απαραίτητη (δυστυχώς) ημίωρη καθυστέρηση. Καθισμένοι σε έναν μικρό καναπέ, ξεκίνησαν με το “It Must Have Been Love” των Roxette, δείχνοντας από την αρχή πως το πρόγραμμα θα περιέχει μπόλικες διασκευές. Οι έξι μουσικοί ήταν πάντως μάλλον υπερβολικοί για το μέγεθος της σκηνής και τις απαιτήσεις των τραγουδιών, έδεναν όμως μεταξύ τους μια χαρά, φτιάχνοντας μια ωραία, παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Ο Μουζουράκης απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι ένας καλός σόουμαν. Χωρίς να διαθέτει σπουδαία δικά του τραγούδια ή εντυπωσιακή φωνή, η επιβλητική του σκηνική παρουσία τον κάνει αποδεκτό από τους από κάτω. Το κοινό φαινόταν άλλωστε μυημένο στους κανόνες της παράστασής του. Βέβαια το χιούμορ και την ευρηματικότητά του θα τα χαρακτήριζα, προσωπικά, αμφιβόλου ποιότητος. Για παράδειγμα, όσο η Μαρκέλλου τραγουδούσε τον “Πασατέμπο”, αυτός έβγαλε από την τσέπη του ένα σακουλάκι με πασατέμπους. Λίγο πριν είχε βγάλει ένα λιποζάν και απάλυνε τα χείλη του. Μου θύμισαν λίγο σχολική γιορτή όλα αυτά. Αλλά, καλώς ή κακώς, ο Μουζουράκης έχει καταφέρει να φτιάξει στην Αθήνα ένα όνομα που θα ζήλευαν χιλιάδες νέα παιδιά, συμμετέχοντας παράλληλα σε θεατρικές παραστάσεις και σε σήριαλ. Είναι ίσως ο Ζουγανέλης της νεώτερης γενιάς, έστω λιγότερο ταλαντούχος. Σε ανάλογη διάθεση βρέθηκε και η Μαρκέλλου, πολύ πιο αεράτη και ομιλητική σε σχέση με τις προπέρσινες εμφανίσεις της, στο πλάι του Φοίβου Δεληβοριά. Έπαιξε φυσικά πολλά τραγούδια από το άλμπουμ-ντεμπούτο της Κορίτσι Για Σπίτι, μαζί με μερικά καινούργια, όπως το “Tango Για Τρίο”. Σκηνικά δε ταίριαζε απολύτως με τον Μουζουράκη και ήταν ωραίο να βλέπεις τη συμπάθεια που έχει αναπτυχθεί ανάμεσά τους. Γιατί αποδείκνυε πως η συνεργασία τους δεν ήταν μαγείρεμα κανενός μάνατζερ, αλλά απόρροια φιλίας. Το highlight της βραδιάς ήταν το “Ε, Δεν Ήταν Και Τίποτα”, το οποίο τραγούδησε μόνη με μια κιθάρα, όπως ακούγεται στον δίσκο. Ο κόσμος στα τραπέζια έκανε φασαρία και τσούγκριζε ποτήρια. Στο τέλος χειροκρότησαν όλοι, ακόμα κι όσοι κατά τη διάρκεια του τραγουδιού συζητούσαν. Αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα;
