Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Έφηβοι, μεσήλικες, καλλιτέχνες απ’ όλο το μουσικό στερέωμα, περσόνες που αναζητούν την πρωτοπορία στα δρομάκια του Γκαζιού και λάτρεις της electro μουσικής γέμισαν το βράδυ της Τρίτης το θέατρο Παλλάς, για τη μία και μοναδική παράσταση της Λένας Πλάτωνος, αφιερωμένη στον ιστορικό δίσκο Σαμποτάζ.
Η συνθέτρια εμφανίζεται καθήμενη μπροστά στο πιάνο, ντυμένη στα μαύρα. Πιο δίπλα, οι δύο τραγουδιστές – η Σαβίνα Γιαννάτου με τον Γιάννη Παλαμίδα - όρθιοι και λίγο αγχωμένοι, ντυμένοι και οι δύο στα λευκά, είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν. Δεν ξέρω αν η επιλογή των χρωμάτων στα ρούχα εμπεριείχε κάποιο συμβολισμό, στα δικά μου μάτια όμως σχηματιζόταν η εικόνα μίας γυναίκας εύθραυστης και φοβερά ευάλωτης, η οποία μίσθωσε για μία μαγική βραδιά δύο αγγέλους να μεταδώσουν την αγνότητα και το ταλέντο της ψυχής της.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα πέρασμα από τα πιο αγαπητά τραγούδια της Πλάτωνος. Με πυρήνα τις ηλεκτρονικές παρλάτες της περσινής της δουλειάς Ημερολόγια, ακούστηκαν παράλληλα και εκείνοι οι μικροί αγαπημένοι ύμνοι μιας μικρής μερίδας εφήβων της δεκαετίας του 1980, όσων έψαχναν μανιωδώς να ξεδιψάσουν τη λαχτάρα τους με ηλεκτρονικές ονειροπολήσεις φαντασιακών κόσμων. “Τι Νέα Ψιψίνα”, “Η Κυψέλη” και οι “Εμιγκρέδες Της Ρουμανίας” ερμηνεύθηκαν από τα χείλη του Παλαμίδα και της Γιαννάτου. Δεν μπορούσε να λείπει η αναφορά στα τραγούδια του Καρυωτάκη, ενώ – ως αναπάντεχη λάμψη στη βαριά ατμόσφαιρα – ήρθε για φινάλε η Λιλιπούπολη. Το “Χοντρό Μπιζέλι” έδωσε την ευκαιρία στον Παλαμίδα να κορτάρει την παρτενέρ του με παιχνιδιάρικα καλέσματα για ένα tango και η “Ρόζα Ροζαλία” να χαλαρώσει τη λίγο αβέβαιη, αλλά ομολογουμένως σεμνή Γιαννάτου.
Μέχρι που έφτασε το δεύτερο μέρος και η ώρα του Σαμποτάζ. Εκεί, οι δυο τραγουδιστές, χωρίς πια την παρουσία της αγαπημένης τους συνθέτριας, λύθηκαν και ερμήνευσαν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ με ξεχωριστή φρεσκάδα μα και με ιδιαίτερη επιμονή στην πρωταρχική μορφή τους. Η Μαριλένα ήταν εκεί, στο ραντεβού της στις 10 και 30, μέσα στον φρέσκο ανανά, η “Πτήση
Η Πλάτωνος επανεμφανίζεται στη σκηνή για να παίξει κοπερτί με τον Παλαμίδα. «Βγαίνεις…» του λέει περιπαιχτικά κι εκείνος ερμηνεύει μπροστά μας τον ύμνο του άχρονου και ανεκπλήρωτου έρωτα. «Έλα να γεράσουμε μαζί…» τραγουδάνε για κατακλείδα οι δύο τους και η τελευταία πράξη γράφεται με μια υπόκλιση προς το κοινό, την οποία χαρακτήρισε μια αδιόρατη αμηχανία. Σαν να ένιωθαν οι τρεις πρωταγωνιστές της βραδιάς ότι σε αυτή την υπόκλιση έλειπε η τέταρτη της παρέας, η Μαριανίνα Κριεζή, αυτή που υπόγραψε με περισσή θρασύτητα το πιο φτηνό, περήφανο, απόλυτο ερωτικό κάλεσμα: «...Αν μ’ αγαπάς έλα να κάνουμε έρωτα, στο δωμάτιο 457, με τα φώτα αναμμένα, τα μάτια ανοιχτά…». Οι υποκλινόμενοι, αντιλαμβανόμενοι ή όχι τη λατρεία του κοινού προς τα πρόσωπά τους, κατάφεραν τη βραδιά στο Παλλάς να αποδώσουν και να μεταφέρουν αναλλοίωτο στον χωροχρόνο το αίσθημα των τραγουδιών του Σαμποτάζ.
